We lijken niet te beseffen welke opdracht deze dag ons geeft.

Vandaag is het 11 september. Wat mij verbaast is dat het geen internationale dag van herdenking is geworden. Dat het ook in Nederland geen moment is om er bij stil te staan. Zeker, her en der wat stukjes, en als er weer een mooi rond herdenkingsgetal langs komt, dan is er wat extra aandacht. Maar is dat wel voldoende? Ik vind van niet.

[cleeng_content id=”567849757″ description=”Waar is op 11 september het geloof in het Westen?” price=”0.99″ t=”article”]Ik vind dat de wereld waarin ik leef op 11 september 2001 definitief veranderd is. Of liever gezegd: De wereld waarin ik dacht te leven. Een wereld waarin we ons misschien niet meer zo prettig voelden in de multiculturele samenleving die ons opgedrongen is, maar waarin je op de een of andere manier toch het gevoel had dat de problemen zich, na verloop van tijd vanzelf zouden oplossen. De wereld is er onder invloed van de gewelddadige islam alleen maar zieker op geworden. Het Westen heeft alleen maar meer laten zien dat het niet meer in staat lijkt te zijn om zichzelf te verdedigen tegen de destructieve krachten die zich in de naam van ene Allah aan ons openbaren.

Op de 11 september van dit jaar hebben we het over het enige plaatsje in de wereld waar nog de taal wordt gesproken die Jezus sprak, en dit plaatsje is in flarden geschoten door dolgedraaide moslims.

Symbolisch, jawel.

Zo hoorde ik ook vaak dat het ineenzijgen van de torens van het WTC ‘symbolisch’ was. Al Qaida is in Syrië en in Irak bezig aan een revival. Is dat ook symbolisch? Twaalf jaar verder heeft het Westen zich niet kunnen verenigen tegen dit geweld, en staat het er machtelozer dan ooit tegenover. Moslimimmigranten zetten brutaler dan ooit hun leefwereld tegenover de onze, en het antwoord dat het Westen geeft is wankelmoediger dan ooit.

Het is een geleidelijk proces van ontmanteling van de Westerse beschaving. 11 september was de knal die dat inleidde. Maar het besef wat 11 september voor ons betekende, lijkt niet ingedaald te zijn. 11 september had het startschot moeten zijn voor een revival van de Westerse beschaving. Maar we reageerden in verwarring, in onszelf gesloten.

Er kwam geen moreel appèl. Er kwam geen nieuw Westers bewustzijn. Slapjes en half in slaap zijn we door gesukkeld. We hebben nooit begrepen wat 11 september echt betekende, en hoe die dag de machtsverhoudingen in de wereld gewijzigd zijn. We missen de kracht om onze Westerse waarden met overtuiging op te leggen aan dat deel van de wereld waar wij het voor het zeggen hebben. Of zouden moeten hebben. In plaats daarvan kregen we een Amerikaanse president die zijn onderdanigheid aan de islam toonde als eerste zet in het dodelijke schaakspel dat Midden Oosten heet.

Misschien had ’11 september-dag’ het tij kunnen keren. En echte, doorleefde 11 september-dag. Maar voor zo’n dag is 11 september kracht nodig. Die lui in die vliegtuigen bleken die kracht te hebben. Omdat ze geloofden in een dodelijk waanbeeld. Een moslimhemel.

Wij moeten tegen dat geloof in destructie een ander geloof kunnen stellen. Een geloof in een vrije toekomst. Een geloof in helderheid. Een geloof in levenskracht. Een geloof in de vooruitgang. Een geloof in het Westen.

Ergens geloof ik nog steeds dat dit kan. We hebben een te mooie geschiedenis achter ons, om daar niet op te vertrouwen.[/cleeng_content]