Door Hans Moll
Twee berichten in De Telegraaf vandaag: ‘Collecte voor opgraving Iris’ en ‘Dood Eline toch nader bekeken’. Wat hebben deze berichten gemeen, anders dan dat zij over jonge vrouwen gaan die onder onopgehelderde omstandigheden zijn overleden?
“Het OM heeft altijd geweigerd om de dood van onze dochter naar behoren te onderzoeken’, zegt de vader van Eline. En over Iris: “Hoewel justitie niets zag in nader onderzoek..(is) er deze week toch toestemming verleend’. In beide gevallen twijfelen burgers aan de manier waarop politie en justitie een overlijdensgeval hebben onderzocht. Op hun initiatief gaat justitie waarschijnlijk opnieuw onderzoek doen.
Justitie komt met enige regelmaat negatief in het nieuws. Soms omdat zij te weinig doet, soms omdat zij het niet goed heeft gedaan. We denken bij die laatste gevallen aan de Paskamer-moord, de Schiedammer-parkmoord en de Puttense moordzaak. Maar de lijst is langer. Zie ‘Justitiële Dwalingen’ op Wikipedia of zoek op internet naar ‘dossiers gerechtelijke dwalingen’ of ‘officieren van justitie in de fout’.
Natuurlijk is justitieel onderzoek mensenwerk. Het is ook werk dat ernstig ingrijpt in het leven van derden. Werk waaraan we als burger hoge eisen mogen stellen. We moeten de mensen die dit werk doen kunnen vertrouwen. We willen dat zij snel, efficiënt en doeltreffend werken. Het gaat hier tenslotte om vernietigde levens van onschuldige burgers. Het werk van het OM is van levensbelang.
Maar soms denk je dat ze bij justitie die ernst niet altijd helemaal begrijpen. Dan denk je het zal wel een kwestie van prioriteit zijn, maar hebben ze niets beters te doen dan GeenStijl aan te pakken. Ambtenaren van het OM onderzoeken nu of GeenStijl strafbaar is omdat ze in een foto het hoofd van een burgemeester op dat van een onthoofde Amerikaanse journalist hebben geplaatst.
Eerder kwam het OM in vergelijkbare actie tegen een Amsterdamse cartoonist en niet te vergeten tegen een politicus die net als de cartoonist de islam kritisch tegen het licht hield. Misschien zijn moorden op jonge vrouwen minder interessant voor het OM dan islam gerelateerde grappen. Maar gunstig voor het imago van het OM kan deze publiciteit toch niet zijn.
Het mag toch niet zo zijn dat dit ooit eerbiedwaardige instituut de naam krijgt dat het laks, vooringenomen en inefficiënt is?
In het OM zijn dezelfde destructieve pc-krachten actief als overal in het establishment. Nederland is ziek, het is de vraag of genezing nog mogelijk is.
Het zijn meer dan alleen “justitiële dwalingen”. Zoals je al zegt: mensen maken fouten, hoe kwalijk dat ook is. Er kan echter ook sprake zijn van kwade intenties. Het is een terugkerende discussie: is het enkel incompetentie of is het moedwillig? Is het domheid, of is het slechtheid?
Aangaande het OM. In het laatste boek van Ton Derksen (“Verknipt Bewijs”) wordt overtuigend aangetoond dat er met telefoontaps is geknutseld, om een onschuldige man – Baybasin – achter de tralies te krijgen. Er klopt geen hout van het hele verhaal. Verschillende telefoongesprekken zijn simpelweg aan elkaar geplakt, uitspraken verkeerd geïnterpreteerd en het bestaan van sommige personen verzonnen. Dit gaat verder dan alleen incompetentie.
Misschien moeten we erkennen dat het belang van simpele burgers niet altijd voorop staat, bij onze gezagsdragers. Dat geldt ook voor het OM. Als men hiertoe in staat is, waar is men dan nog méér toe in staat?
bron: http://www.tref.eu/nl/overzicht/91-Opinie–Bloggers/38282-om-doet-strafrechtelijk-onderzoek-naar-geenstijl.html
Ach als het een burgemeester is van de oude politiek dan is het meteen zielug. Gaat het om Wilders dan moet hij niet zeuren of hij wordt zelf aangepakt.
Vroeger werd het OM ook wel staande magistratuur genoemd, om daarmee het onafhankelijke en ‘rechterlijke’ karakter van dat instituut te benadrukken.
Met de instelling van het College van procureurs-generaal is die onafhankelijkheid ‘per officier’ / als instituut (ook niet helemaal onafhankelijk, maar meer dan nu) vervangen door een centrale (politieke?) aansturing.
Opeens ging het niet meer (alleen) om handhaving van de Nederlandse wet, maar ook om ‘crime fighten’. Van een rechtsstatelijke instelling werd het OM tegenspeler van de advocatuur (die partijdig moet zijn) , en van in naam en streven onpartijdig, partij. Dat andere uitgangspunt leidt mogelijke mede tot een koste wat kost willen winnen van een zaak als doel hebben, in plaats van als primair doel de handhaving van de Nederlandse rechtsorde.
Kortom: vroeger kon je als OvJ je zaak ook gewonnen hebben als de verdachte vrijuit ging, tegenwoordig nog slechts als je een veroordeling krijgt.
Het drama begint bij de idee dat iets onafhankelijk kan zijn.