Dr. Gert Jan Mulder
Eigenlijk ben ik niet echt in staat om een column te schrijven nu. Ik ben veel te emotioneel. Emotie past niet bij de stoere en nuchtere Nederlander. Gisteren werd na 18 maanden gevangenschap mijn vriend Matias Campiani vrij gelaten. Hij en zijn andere twee partners werden op 21 december 2013 door een onderzoeksrechter in Uruguay in voorlopige hechtenis gesteld. Vanwege het sterk verouderde strafrecht in Uruguay (1934) kunnen mensen hier zonder aanklacht en zonder enige bewijs in oneindige voorlopige hechtenis gehouden worden. Het is de ‘story of my life’ aan het worden. Al in 1991 had ik een vriend in de Uruguayaanse gevangenis (8 maanden wegens betrokkenheid bij een verkeersongeval), daarna enkele bankvrienden (5,5 jaar voorlopige hechtenis), en dan nu mijn vrienden van Leadgate (private equity fonds), die de lokale nationale luchtvaartmaatschappij hadden gekocht in 2007. Ik heb er eerder deze[1] column over geschreven. Zijn twee andere partners werden vrij gelaten na respectievelijk 5 en 14 maanden. Matias werd om totaal onduidelijke reden nog 4 maanden langer vastgehouden.
Matias belde me net. Hij komt morgen langs met zijn vader en ze blijven eten. De afgelopen anderhalf jaar waren wij ongeveer twee keer per maand samen – met zijn vader – op woensdagmiddag, daar in een binnenplaats van de gevangenis hier 50 kilometer vandaan en al die keren hield ik me groot. Ik hield hen voor dat het binnenkort afgelopen zou zijn, dat de invrijheidsstelling wel aanstonds moest zijn, dat in vergelijking met mensen die echte problemen hebben (gezondheid of oorlogsdreiging, iemand verliezen waarvan je sterk gehecht bent), dat een tijdje gevangenis best te doen was. Wij hadden de meest fraaie, aangename, interessante, intellectuele, ontspannende en grappige gesprekken daar in die gevangenis op die woensdagmiddagen. Dikwijls zei ik dat ik, zodra ze eenmaal alle drie vrij waren, niet zou weten wat ik met die vrije woensdagmiddagen zou moeten gaan doen. Deze ontmoetingen werden nooit gestoord door telefoon, of t.v. / radio of onverwacht bezoek. Omgeven door andere – soms zware – criminelen en toch heel privé. Al die tijd was ik sterk, nuchter en flink en opeens, nu het voorbij is grijpt het me zo sterk aan dat ik mijn emoties niet langer de baas ben.
Ik ga ze missen, die gesprekken en het plezier daar in de gevangenis.
Lange tijd heb ik niet goed geweten wat me zo aantrok aan Latijns Amerika. Ik kwam hier voor het eerst in 1987. Dat is 28 jaar geleden. Een heel mensenleven. Inmiddels weet ik het wel. De omgang met en tussen mensen is warmer. De betrokkenheid is groter. De fysieke afstand tussen mensen is heel klein. Het spreekt voor zich dat mensen hier elkaar begroeten met een kus. Ook mannen. Een hand geven gebeurt alleen tijdens hele formele en zakelijke ontmoetingen. Omhelzen, elkaar kussen, en elkaar langere tijd goed vasthouden is gewoon. Als u ooit de kans heeft om in Latijns Amerika te zijn, kijk dan bijvoorbeeld eens goed hoe mensen elkaar begroeten, vooral op vliegvelden. Zo hoort het denk ik. Onder andere op die manier past het bij ons, op die manier geven mensen uit Latijns Amerika een voorbeeld hoe wij – mensen van vlees en bloed – in relatie staan met elkaar: als sociale dieren. Iedere keer dat ik de afgelopen jaren mijn vader bezocht in Nederland, had ik mij voorgenomen om hem te begroeten zoals ik dat in Latijns Amerika inmiddels gewend was. Met een omhelzing en een kus. En toch, iedere keer dat ik hem dan weer zag, ging het niet, kwam het niet, gebeurde het niet.
Bijgaand stuur ik een artikel[2] met een video clipje waarin u kunt zien hoe Matias de pers te woord stond bij het verlaten van de gevangenis. Ook als u geen woord Spaans verstaat loont het de moeite om te kijken, en te luisteren naar zijn stem.
Voor zij die meer willen weten over deze zaak, verwijs ik naar de bijgaande artikelen uit de New York Times[3] [4]en de Financial Times[5], die onlangs over deze zaak publiceerden. Met name het werk van journalist David Gelles van de New York Times heeft een enorm verschil gemaakt en zijn vrijlating bespoedigd.
Ik had ook deze ervaringen weer voor geen goud willen missen.
[1] https://joostniemoller.nl/2015/01/in-ongenade/
[2] http://www.elobservador.com.uy/noticia/305732/campiani-acaba-de-salir-de-la-carcel-de-campanero/
[3] http://www.nytimes.com/2015/05/15/business/dealbook/risky-web-of-privatization-in-uruguay-where-charges-are-optional.html?_r=0
[4] http://www.nytimes.com/2015/05/22/business/dealbook/private-equity-executive-to-be-released-from-uruguay-prison.html
[5] http://www.ft.com/cms/s/0/0ab36768-0013-11e5-abd5-00144feabdc0.html
24 mei 2015 op 10:42
Als dit een pleidooi is om emotioneel te doen, dan moet ik dat ten stelligste afwijzen. Emoties leiden, vrees ik, alleen maar tot goedmens-gedrag.
Hopelijk verschijnt er in Zuid Amerika ergens een artikel, waarin de schrijver zegt dat de Hollanders pas echt snappen hoe echte mannen elkaar horen te begroeten. Geen klef gezoen, maar een ferme hand!
24 mei 2015 op 11:22
@Koos
Dat emoties alleen leiden tot goedmens-gedrag wil ik niet onderschrijven. Juist de emoties, die het gevolg zijn van het feit dat men direct geraakt wordt door een voorval, kunnen een mens die extra kracht geven die nodig is om te ageren tegen onrecht en corruptie. Laten we met z’n allen maar eens heel erg boos worden, en van daaruit (overigens wél in combinatie met verstand) handelen! Met hoofd, hart en handen …
@Gert-Jan
Mss overbodig te vermelden, maar zoals meestal: Goede column!
24 mei 2015 op 18:04
Woede is geen emotie, maar een wapen.
24 mei 2015 op 10:19
Amerikanen stammen af van Europees middeleeuwse kerk en koning denkbeelden.
Hun cultuur, taal, en de rest, is Europa. Wat Amerikanen meemaakten, na de ontdekking van Columbus, is vandaag in Europa aan de gang. Met over pakweg 200 jaar, hoofd en hand afhakken, en steniging, als volksvermaak no èèn. Een bezoekende toekomst Zuid Amerikaan zou het eind resultaat zien van een geslaagde overname.
Vandaag Amerika is voor die reden een beeld van Europa voorvaders. Die in hun hemel zijn. En wij met de rotzooi.
24 mei 2015 op 09:11
Het is heel simpel: Nederland krijgt wat het verdiend. Vraag een geboren Nederlander of hij/zij nog meer moskeeën in Nederland wil en het antwoord zal negatief zijn; er zijn er genoeg of zelfs teveel. Toch wil de overheid er nog een moskee bij. Deze moskee zal er dus komen, er zal wat geprotesteerd worden en daarmee is de kous af. Nederland krijgt wat het verdiend.
24 mei 2015 op 09:12
sorry, geplaatst onder het verkeer artikel….
24 mei 2015 op 10:33
De reactie is goed, het artikel is verkeerd.
24 mei 2015 op 05:19
Daar schiet mij niets te binnen om inhoudelijk op dit thema te rageren. Ook ik heb ervaringen met Urugayaner, die enerzijds positief zijn en anderzijds zeer negatief. Een hoograngige Urugayaner en zijn familie die ik helaas ken, zijn zeer geldbelust edoch zeer laf, omdat ze bang zijn hun inkomstenbronnen te verliezen. Eentje daarvan heeft geprobeerd – samen met zijn broer, voormalig hoge ambtenaar van het ministerie van financiele zaken – geprobeerd e de regering van Urugay te corrumperen, door tientallen miljoenen schadevergoeding voor nooit aangedaan leed van hun familie van de Urugayaanse regering af te persen. Terwijl zij veel vastgoed in Europa bezitten, multimiljonairen zijn, die in de Quote500 niet zouden misstaan. Eentje daarvan ving zelfs 10.500 Euro per maand – de maximaal te ontvangen WW-UItkering – voor tussentijdse arbeidsloosheid. Urugay, het blijft vooralsnog een tweede wereldland.