Caroline las een bericht in de krant: “In 2012 zijn er 4188 meldingen binnengekomen over mensen die overleden door euthanasie of hulp bij zelfdoding. Dat is 13 procent meer dan in 2011, bleek maandag uit het jaarverslag van de vijf regionale toetsingscommissies euthanasie. Het aantal euthanasiemeldingen zit al een aantal jaren in de lift.”

Ze bedacht hierop een grimmig sprookje over een oude dame die de euvele moed had gehad altijd voor zichzelf te zorgen. Iets waar de overheid het niet zo op heeft.

De luier en de dood

Door Caroline

[cleeng_content id=”906965105″ description=”Gaat u nu maar dood” price=”0.99″ t=”article”]In een land hier niet zo ver vandaan, woonde een oude dame. Die dame was natuurlijk niet altijd oud geweest en eerder toen ze nog jong en sterk was, had ze een jonge sterke man gehad die haar een nest vol jonge sterke kinderen schonk. Ze leefden lang en gelukkig met elkaar, en de kinderen -eenmaal groot- vlogen uit naar alle windstreken om voor de staat belastinggeld te gaan verdienen. Goede, fijne, goed opgevoede kinderen, dat waren het, sieraden voor iedere staat.

Ach, ach, wat was de vrouw toch gelukkig geweest met haar man en kinderen, en net voor hij zijn laatste adem uitblies had hij haar nog net kunnen zeggen, dat het leven samen goed geweest was. Warme herinneringen, verre herinneringen.

Want inmiddels kwamen met de ouderdom ook de gebreken, en het deel van het loon dat haar man en zij iedere maand vol vertrouwen en ter bewaring mee hadden gegeven aan de tollenaar om te bewaren voor hun oude dag, bleek op die oude dag goeddeels verdwenen te zijn door beheerskosten, regelrechte diefstal en niet te vergeten, de meest stiekeme van alle belastingen, de inflatie. Ook het geld dat zij maandelijks bij hadden gedragen in de pot voor algemene zorg bleek op te zijn. Dat had iets met de algemene middelen te maken, en hoe dat zat wist de oude vrouw niet precies, maar dat wel betalen, niet krijgen het resultaat was, dat kon haar echt niet meer ontgaan. Naar het scheen zouden er hospitaalvliegtuigen voor besteld zijn, maar wat schoot zij daar nou mee op? Niets, dat bleek.

Op een goede dag werd er aangebeld bij de oude vrouw. Een mooie bel had ze en een mooi huis, helemaal van haar en afbetaald, en met ruimte in overvloed want ze had hier voordat ze er met haar herinneringen in woonde, met haar geliefde gezin gewoond.

Er stond een vriendelijk ogende maar wat strenge vrouw op de stoep die meldde dat ze namens de gemeente eens kwam informeren hoe de zaken stonden bij de oude dame, en of er nog zorg of anderszins staatsoptreden nodig was. “Nou, liet de vrouw zich ontvallen, het lopen gaat wat minder vlot dan vroeger, en verder heb ik wat van de gebreken waarmee de ouderdom nu eenmaal komt maar verder heb ik geen klachten en red me prima. Wel vind ik het jammer dat al het geld dat we gespaard hadden verdwenen was uit de pensioenpotten toen we er om kwamen.”

De strenge vrouw van de gemeente noteerde de antwoorden van de oude dame, en zette een stevig kruis in het hokje ‘subversief’, want subversief dat was de oude dame zeker. “Wat een mooie trap heeft u hier trouwens”, merkte de vrouw van de gemeente op, “is dat niet bezwaarlijk op uw oude dag, en waar gaat die allemaal wel niet heen?”

“Helemaal niet, die trap, die houdt me juist gezond en lenig, en ik loop graag hierboven naar de oude kinderkamers, door mijn herinneringen als het ware, en aangezien de kinderen als het belasting betalen hen tijd laat, hier nog graag komen, is het fijn dat ze altijd nog een bed hebben hier.”

De vrouw van de gemeente zetten fanatiek kruisjes in de vakken asociale hoeveelheid kamers, trappen, de lijn trekkende kinderen en over het algemeen asociaal en zorg mijdend gedrag op haar formulier.

Na een korte groet vertrok de vrouw weer, en ze leek de oude dame opeens veel minder vriendelijk dan eerst, maar ach, wat kon haar gebeuren, niet?

Nou, dat bleek de volgende dag. Het huis van de oude dame werd per direct gevorderd ten behoeve van de huisvesting van een aantal uit Roemenië afkomstige Nederlanders. Voor de oude dame werd in de woonkamer een bed opgemaakt, en opeens was de wereld een andere dan die ze altijd gekend en bemind had. Dat de nu boven haar wonende Nederlanders een voor haar niet verstaanbaar dialect spraken, werkte aan de gezelligheid niet mee, om over de herrie en de rotzooi die ze maakten nog maar te zwijgen.

De oude dame werd er al snel ziek van en omdat van haar kinderen door de gemeentevrouw was vastgesteld dat zij nog tijd over hadden om belasting te betalen want anders maar bij hun moeder zaten te zitten en dus als werkschuwe elementen dienden te worden beschouwd, hadden die ook geen tijd meer om langs te komen.

Het duurde dan ook niet lang of de vrouw van de gemeente stond weer op de stoep en noteerde de inmiddels ontredderde en verzwakte toestand van het huis en de dame op haar formulier. Toen de volgende dag de chauffeur van het busje van de sociale hulpverlening de oude dame met zachte drang inlaadde en naar het verzorgingshuis bracht, was zij al zo uitgeput, dat ze zich zonder verzet liet afvoeren.

De oude dame kreeg een eigen kamer met een slechts van buiten te bedienen slot, en als ze naar het toilet wilde of wilde douchen, dan was er in haar kamer een knop om de verpleegster mee te bellen.

Binnen twee weken van intensieve zorg had de oude dame doorligplekken en was ze vermagerd en vervuild. Want dagelijks toiletbezoek en dagelijkse bewassing, daar voorzag het voor haar beschikbare zorgbudget niet in. En dat daar goed over was nagedacht dat bleek wel uit de Ferrari van de Zorgmanager die ze bijna dagelijks even voor haar tehuis geparkeerd zag staan, want als die het niet het beste wist, dan zou hij toch nooit genoeg verdienen om in zo een auto te rijden? Het zou dus allemaal wel kloppen, toch……

De oude dame deed nog een poging om in haar situatie iets van verbetering te brengen, zelfs een luier zou al soelaas brengen, hoe vernederend het ook was die te moeten gaan dragen, maat zonder zelfstandig te bereiken toilet moest een mens toch wat.

“Nee’, voor een luier hebben we voor u geen budget” zo vertelde de assistent Manager Zorg, ‘het is jammer maar de tijd dat de bomen hier tot in de hemel groeiden, die is voorbij. Ik wil u hier niet direct de schuld van geven, maar dat is meer omdat ik wel weet dat u dat ook wel weet, dat het allemaal eigenlijk uw eigen schuld is, dan dat het uw schuld niet is. Ik bedoel, om u er niet alleen in te laten zitten maar het u ook nog eens onder de neus te wrijven, dat gaat mij als sociaal zorgverlener natuurlijk wat te ver.”

“Wat kan er dan nog wel, op welke zorg heb ik dan na al die jaren betalen dan wel recht?”

De assistent bladerde in zijn dossier, en zei: “ik zie dat u nog recht heeft op een Pil van Drion, lijkt u dat misschien wat?”

“Tja, zullen we dat dan maar doen?”

[/cleeng_content]

Vandaag bij de Algemene Beschouwingen in de Kamer trachtte Pechtold Wilders in de schoenen te schuiven dat hij een nazi aanhang had. Dit baseerde hij op fotootjes die de extreemlinkse actiegroep Kafka had gemaakt bij de PVV demo van afgelopen zaterdag. Of waren ze daar wel gemaakt? Dat viel in veel gevallen niet vast te stellen. De foto’s waren met extreme close up gemaakt. We zagen op een van die foto’s iemand die de Hitlergroet bracht. We zagen geen uitvergroting van die foto.

Dat Pechtold de activiteiten van Kafka opvoert als ‘feiten’ in de Kamer is het bewijs voor zijn algehele miezerigheid. Dat stelde Wilders terecht vast.

Nu kunnen we over die fotootjes veel zeggen. Bijvoorbeeld dit.

Maar daar gaat het me nu eventjes niet om. Waar het mij om gaat is dat Wilders de trend draaide. Het was daarom een historisch moment.

Pechtold probeerde Wilders in de nazihoek te duwen. Achter hem zat de PvdA fractie laf mee te knikken. Maar wat Wilders deed was geniaal: Hij ging niet in de verdediging. Hij ging in de aanval. Wat hij in feite zei, was: Mijnheer Pechtold, waarop baseert u eigenlijk uw eigendunk? U bent een miezerig mannetje. U heeft geen recht van spreken. Ik ga mij niet verdedigen tegen u, want u heeft niet het recht mij moreel de maat te nemen.

En dat is dus een historisch moment. Wie, zoals ik, het politieke debat over de immigratie in Nederland over de afgelopen veertig jaar gevolgd heeft, weet dat Wilders hier een trendbreuk veroorzaakte.

Al veertig jaar lang werden degenen die kritisch waren over de immigratie in de nazihoek gezet. En wat was daarop de reactie?

Janmaat werd cynisch en ging alleen nog maar indirecte uitspraken doen, uit angst voor de rechter.

Frits Bolkestein werd EU commissaris en trok zich terug uit het debat.

Pim Fortuyn toonde zijn oprechte woede, of reageerde met humor. Na eindeloze demonisering werd hij vermoord.

Maar nu, met Wilders, eindelijk, is daar de frontale aanval op de geloofwaardigheid van de naziroepertjes:

“U bent te klein, te miezerig, om maar een minuut serieus te nemen!”

En tegen Slob: “U bent net zo miezerig!”

Je zag dat Pechtold hier niet op had gerekend. Hij werd onzeker. Hij begon over iets anders, de Europese verkiezingen. Hij zei dat hij het Wilders niet wilde aanrekenen dat er ‘extreme types’ naar zijn demonstratie waren gekomen. “Niemand kan mensen verbieden om naar een bijeenkomst te komen.” Wat hij dus eerst wel deed, met zijn domme geroep over die Princevlag die een NSB vlag zou zijn. Pechtold realiseerde zich te laat hoeveel risico hij had gelopen, en dat hij plat op zijn plaat was gegaan. Hij had geen opties meer. Wilders had hem verbaal totaal in de hoek geslagen. Bam!

Het is nu duidelijk hoe je die naziroepertjes moet aanpakken. Spreek ze aan op hun ongeloofwaardigheid. Zoek nooit de verdediging. Dat is precies waar ze naar harken. Blijf op koers, snijd de werkelijke problemen aan in dit land. Laat je niet afleiden door de Pechtoldjes van deze wereld.

Kijk het filmpje hier terug, en zie de geschiedenis waarin Pechtold staat. En zie dan hoe belangrijk het is dat Wilders eindelijk de trend keert. Zet het licht op de naziroepers!

Kees van der Staaij zat aan bij Pauw & Witteman en hij had de hele tafel tegen zich. Dat was nog niet zo erg. Wel erg was het dedain wat die hele tafel uitstraalde. Het dedain, denk ik, van de gemiddelde VARA kijker thuis, dus het was een dedain dat niet afgestraft zal worden.

Het ging over ontrouw. En over een reclamecampagne voor een bedrijf dat via een website ontrouw aanprijst als een ijsje. (U weet wel hoe ze dat doen. Een ijsje, dat is fellatio. Een wonder dat die dingen niet zo heten. Dat komt nog wel.) Dat bedrijf verdient geld met het product ontrouw.  Kees van der Staaij wil dat aankaarten. Hij werd aangekeken als een raar dier waarvan je dacht dat het uitgestorven was.

[cleeng_content id=”233524249″ description=”Het dommige dedain voor Van der Staaij” price=”0.99″ t=”article”]Ontrouw en trouw als morele problemen, dat is iets, vond de hele tafel, waar we het niet eens meer over te hoeven hebben. Daarom ging ook niemand op een serieuze manier in op de argumenten die Van der Staaij opvoerde. Bijvoorbeeld hoe dat voor kinderen is als ze opgroeien in een leugenachtige omgeving. Want van ontrouw komen leugens. En ja, zou ik zeggen, als je liegt tegen je levenspartner, dan is dat dus amoreel.

De staat moest niet met moraal aankomen, hoonde advocaat Gerard Spong. Die vond ‘trouw’ en ‘huwelijk’ sowieso zwaar overschat. Seksuologe Goedele Liekens vond dat ze in haar therapeutische praktijk weliswaar merkte dat er ellende voorkwam uit overspel, maar met wat seksspeeltjes en wat ondeugende SMS-jes viel een hoop op te lossen. Toen Van der Staaij haar vroeg om welke reden zij nu eigenlijk overspel toch niet altijd een goede zaak vond, gaf zij daar met een heleboel woorden geen antwoord op. Ik denk dat ze de vraag niet eens begreep. ‘Moraal’ komt niet in haar denkraam voor. En als het woord wel eens langskomt, zou ze het niet meer kunnen definiëren. En dan was er nog  ene Arjen Wetstra die zei dat ‘trouw’ gewoon cultureel bepaald was, want in Afrika hadden ze niet zoiets en daar werd toch ook niemand slechter van. En ene Peter Scheffer (ja, de eenstemmigheid aan de tafel was echt enorm) beweerde dat niemand ongelukkig was geworden van gescheiden ouders.

Dus? Ga maar als bonobo’s tekeer? O nee, toch niet? Kunnen we het daar dan over hebben? En als we het daarover hebben, hebben we het dan niet over moraal?

Voor zover ik het begreep stelde Van der Staaij helemaal niet voor dat er een verbod op overspel moest komen. Hij wilde alleen een rem op dergelijke reclame. Bij andere kwesties hebben we dat allang afgesproken. Bij rookreclame bijvoorbeeld. Dus het dedain van de tafel ‘dat je dan wel alles kon gaan verbieden’ sloeg echt nergens op.

Van der Staaij wil een morele overheid. Dat is een overheid die niet alleen zichzelf morele regel oplegt en zich daar ook aan houdt, maar dat is ook een overheid die regels afleidt uit moraal. Overspel, in die conceptie, is dus slecht. Als filosofisch principe. Dat betekent dus ook dat je niet mag liegen tegen de burgers.

En wat vind ik zelf? Ik vind dat je een zekere plicht hebt voor elkaar. Een plicht die je jezelf, maar dan dus ook de andere oplegt, als je ergens aan begint.  Je hebt verantwoordelijkheid voor je naasten. Voor je familie, maar ook voor je levenspartner, en ook voor je vrienden. Dat verantwoordelijkheidsgevoel moet natuurlijk niet in de wet. Maar het zou best een leidraad mogen worden. Een morele leidraad. En kijk, daar heb je God niet voor nodig.

Maar heb je daar een staat voor nodig? In zekere zin. Ik ben er niet voor om overspel op te nemen in de strafwet.  Maar waarom niet, dat zou ik niet zo goed kunnen benoemen. Misschien omdat ik niet, als Van der Staaij, voor een theocratie ben.

Maar ook zonder overspel op te nemen in het strafrecht, maar bijvoorbeeld wel door bepaalde reclame uit het straatbeeld te verwijderen,  bouw je misschien een maatschappij die godzijdank wat beter in elkaar zit als de Afrikaanse. Althans: door het aan te durven elkaar openlijk de maat te nemen. Zo krijg je een maatschappij waar ethicus/econoom Adam Smith destijds al over schreef: gebaseerd op schuldgevoel, eerlijkheid, vertrouwen, verantwoordelijkheid. Toen dat bouwwerk eenmaal stond werd het Westen superieur, ook in technologische en economische zin. Maar als ik die tafel van Pauw & Witteman mag geloven, lijken we dat met dat hedendaagse ‘progressieve’ dedain allemaal vergeten, en dat belooft niet veel goeds voor de toekomst.

[/cleeng_content]

Door Caroline.

Caroline schreef een wrede dierenfabel over deze tijd die we kunnen uitleggen. Maar dat doen we niet.

[cleeng_content id=”847261683″ description=”Van de schorpioen en de kikker en de rivier” price=”0.99″ t=”article”]Er was eens een schorpioen ergens in een woestijn hier nog niet eens zo ver vandaan die had vernomen op de wijze waarop dat in een woestijn gaat, dat er gevaar dreigde voor vriendelijke bombardementen. De schorpioen zuchtte, want sinds een jaar of wat was het elke keer weer wat in de woestijn, en schoot de ene mens daar niet op de andere, dan schoot de andere wel op de ene, en meestal schoten ze natuurlijk op elkaar. Nu waren die bommen en kogels dan wel gericht vooral op mensen en gebouwen en leidingen, maar -zo wist de schorpioen- dat ze niet op hem zouden mikken, dat betekende natuurlijk niet dat zij hem niet als per ongeluk of desnoods voor de lol, zouden raken. De schorpioen, van nature een huiselijk type, zag de bui hangen en niet voor het eerst de afgelopen jaren maakte hij zich op om onder zijn steen vandaan te kruipen en op zoek te gaan naar veiliger gebied.

Na een paar dagen lopen kwam de schorpioen aan bij een obstakel, een rivier zo breed dat die voor hem niet over te steken was. Zou hij hier dan een steen zoeken, of zouden ook hier nog vriendelijke bommen gegooid worden? Maar ja, er zat toch niet anders op. Of, nee, want daar was een kikker die zwom en sprong en kwaakte dat het een lieve lust was. De schorpioen riep de kikker, en de kikker, die kwam met enige aarzeling aan de kant. Voorzichtigheidshalve bleef de kikker een meter uit de kant, want een schorpioen, dat is gevaarlijk.

“Hoe is het met jou” vroeg de schorpioen, ‘”en wil het zwemmen nogal plezieren?” “

“Zeker, zeker” zei de kikker, “het was zo heet dat ik me langzaam gekookt voelde worden, en dat kan dus niet langzaam zijn geweest, want dan had ik er natuurlijk niets van gemerkt. Zo heb ik eens een neef gehad die in een pan met koud water terecht was gekomen, en helemaal niet merkte dat het water steeds heter werd en er dus niet uitsprong, iets wat hij nota bene makkelijk had kunnen doen als hij maar gemerkt had wat er met hem en het water gebeurde. Maar helaas, en misschien dat ik daarom nu wel alerter ben dan ik anders geweest zou zijn op koken en andere gevaren. Want gevaar, dat voel ik ook nu, en waarom, want het kookgevaar heb ik bezworen, maar onrustig voel ik me nog steeds.”

“Ik vrees dat je gevoel je niet bedriegt, want ik heb vernomen dat er weer eens vriendelijke bombardementen zullen plaatsvinden, en dat is dan ook de reden dat ik tegen mijn gewoonte in op reis ben, op de vlucht. En nu strand ik dan hier, want zwemmen kan ik niet, en verder kan ik dus ook niet. Ik heb namelijk het gevoel dat die bommen vooral hier gaan vallen en niet aan de overkant van de rivier”, verzuchtte de schorpioen.

De kikker die een zacht gemoed had, kreeg medelijden met de schorpioen. Medelijden gemengd met beduchtheid, want een schorpioen is en blijft nu eenmaal een schorpioen, ook als die in de put zit.

De schorpioen zag de kikker denken en voelen, dat denken zou er toe kunnen leiden dat de kikker hem zou laten staan, en dus werkte de schorpioen snel op diens gevoel.

“Weet je” zei de schorpioen, “dat ik heel blij ben dat we elkaar nu net tegen moesten komen en we ze een fijn gesprek hebben, waarin ik je gelukkig heb kunnen waarschuwen voor het gevaar dat er dreigt. Ik ben blij dat jij daar nu in ieder geval aan kunt ontkomen, jij zwemt zo goed en krachtig en je bent zoveel groter dan ik, jij redt je wel en ga maar snel.”  De schorpioen wendde zijn gezicht snel af om discreet een krokodillentraan weg te slikken, maar hield vanuit zijn ooghoek de kikker nauwlettend in de gaten. Die aarzelde, dat zag de schorpioen, en hier moesten dus zwaardere middelen ingezet worden.

“Weet je wat?, ik heb een idee. Als we nu een samen een participatie aan gaan, een samenwerking. Jij kunt zwemmen en ik … (Hier aarzelde de schorpioen even, want wat kon hij eigenlijk inbrengen.)…..uhh, ik weet de weg.”

“Die weet ik ook”, zei de kikker, “want de weg is gewoon weg van hier en naar de andere kant van het water, en of ik er veel voor voel om je op mijn rug te nemen terwijl je alleen maar een last voor me bent op mijn vlucht, en je ook nog gevaarlijk kan steken, en om mij te laten zwemmen terwijl je me overkant van de rivier aanwijst als zijnde jouw deel van de participatie, terwijl ik die overkant niet alleen zie maar ook makkelijk kan bereiken, ik vind het wat mager. Maar helaas voor mij en goed voor jou, heb ik een zacht gemoed, dus ik wil je wel overzetten, als je me maar niet steekt, want dan ga ik dood en dat wil ik niet. Beloof je dat?”

Plechtig zei de schorpioen: Beste, brave, lieve kikker, ik beloof het je uit het diepst van mijn schorpioenenhart, en ooit en zodra ik het kan zal ik je je weldaad vergelden.”

De schorpioen geloofde zijn geluk niet en schreide -nu echte- tranen van dankbaarheid. Voorzichtig kwam de kikker aan de kant en snel klom de schorpioen op diens rug

“Weet je dat ik het echt heel leuk vind, zo bij jou op je rug zitten, alsof ik zelf zwem lijkt het wel en hier was ik zonder jou nooit gekomen, kikker’, zei de schorpioen toen ze ongeveer op het midden van de rivier waren.

De kikker wilde hem net antwoord geven, toen hij opeens een scherpe prik in zijn kikkerbil voelde. De verlamming trad bijna meteen in en de kikker voelde dat zijn krachten hem snel begaven. Voor ik sterf wil ik het weten, dacht de kikker en vroeg: “Waarom doe je dat, nu gaan we er allebei aan, ik heb je toch niets gedaan en je zou mijn mijn weldaad toch vergoeden?”

“Ik weet het, ik weet het heus”, gaf de schorpioen toe, ‘jij gaat kapot en daarmee heb ik ook mijn eigen ondergang bewerkstelligd, maar weet je wat het is, kikker, ik kan het niet helpen, want ik ben en blijf nu eenmaal schorpioen.”

De moraal van dit verhaal ligt er zo duimendik bovenop dat ik eigenlijk niet eens meer hoef te zeggen dat het heel onverstandig is te luisteren naar praatjes van iemand die je niets te bieden heeft en alleen maar ballast is op je rug. [/cleeng_content]

De mainstream media hebben er tot nu toe niet of nauwelijks aandacht aan besteed: Er is een duidelijke link tussen de aanval op de Westgate Shopping Mall in Nairobi en Israël. Er zijn aanwijzingen, maar ook feiten die er op duiden dat er hier een harde connectie bestaat. Het doel was Israëlisch, en er was de onmiddellijke betrokkenheid van Israëlische commando’s. Een website met een directie lijn naar de Israëlische veiligheidsdienst en een reeks losse opmerkingen in de pers, maken dit duidelijk. En er is een link met Al Qaida. En met de eerdere aanslag op Mombassa, ook in Israëlische handen, ook in Kenia. Ik heb de zaken, zoals tot nu toe bekend, op een rij gezet.  Alles opgeteld laat de analyse er geen twijfel over vrij.

[cleeng_content id=”106018939″ description=”Nairobi. De Israël connectie.” price=”0.99″ t=”article”]In een van de eerste berichten over de terroristische aanval op de Westgate Shopping Mall werd al direct gehint naar een mogelijke link met Israël. Er werd vastgesteld dat dit winkelcentrum een van de vele bedrijven is in Kenia met Israëlische eigenaars. Meer concreet werd er gewezen op een verijdelde aanslag, vorig jaar, waarbij twee Iraanse terroristen werden aangehouden met bommen. Ze waren van plan om specifieke doelen aan te vallen in Kenia, waaronder Israëlische:

International media quoted the Israeli minister who said that the two Iranians had planned to attack Israeli, American, British or Saudi targets inside Kenya.

Specifieker was een bericht dat al snel verscheen op de Israëlische website Debkafile. Deze site is bekend omdat hij directe verbindingen heeft met de Israëlische geheime dienst en het leger. Specifieke bronnen worden zelden vrijgegeven. In dit artikel over de aanslag in Nairobi wordt duidelijk gemaakt dat Israel zeer actief is bij de deze actie. Israëlische commando’s zouden betrokken zijn geweest bij de bestorming van het winkelcentrum.  De Israëlische commando’s zouden onmiddellijk zijn opgestegen op het moment dat de aanval begon. Dit kan, omdat er een geheim veiligheidscontract bestaat tussen Kenia en Israël. Israël garandeert daarbij militaire assistentie als Kenia door buitenlandse krachten wordt aangevallen. De terroristen zouden deels personen hebben gegijzeld op de begane grond, waar de Israëlische winkels zich bevinden, deels op andere plekken.

Het zou Al Qaida, volgens dit bericht van Debkafile, niet zijn ontgaan dat Israël ook recentelijk Keniaanse troepen geholpen heeft in de strijd tegen Al Shabab:

Al Qaeda’s eyes and ears in Kenya didn’t miss the military and intelligence assistance Israel renders Kenya for its operations against Islamist terror in two areas: The Israeli army and security bodies send combat equipment and provide tactical advice to the Kenyan units fighting alongside Somali government forces against Al Shabaab; and Israel’s intelligence agencies and police are helping the Kenyan government build a strong shield or barrier against the Somali war’s spillover, to guard against Al Shabaab opening up a second front to the rear of the Kenyan forces fighting across the border.

Deze opmerkelijk berichtgeving werd niet overgenomen door de mainstream media, maar daar bleef wel, in tussen geschoven alinea’s rondzingen dat er op de een of andere manier een Israëlische betrokkenheid was bij de militaire actie tegen Al Shabab in het winkelcentrum.

De Britse krant The Guardian wijdde wel een heel bericht over Israël en de aanslag op de Westgate Shopping Mall. The Guardian stelde vast dat Israël momenteel de leidende rol heeft bij de de hulp en het advies aan de Keniaanse troepen in het winkelcentrum.

Israel has taken the leading role among foreign countries in aiding and advising Kenyan forces after al-Shabaab Islamist extremists attacked the Westgate shopping mall in Nairobi, according to security and intelligence sources.

The Guardian bevestigt ook dat Israël als lange tijd extreem nauwe beveiligingsbanden heeft met Kenia.

 The CIA also has officers in Kenya. However, counter-terrorist officials pointed to Israel as the country that has built up extremely close security co-operation as well as commercial ties with Kenya over more than a decade.

Officieel zouden vier Israëlische burgers in het gebouw zijn op het moment dat de aanval begon, en zij zouden inmiddels in veiligheid zijn. Maar het ligt voor de hand dat het niet wordt vrijgegeven als de terroristen Israëli in handen hebben:

The Israeli foreign ministry said later four of its nationals were in the mall at the time of the attack, and that two fled while two others were rescued. One was lightly wounded, treated and released.

De aanval op het winkelcentrum was, zo stelt The Guardian, zorgvuldig voorbereid. De Westgate Shopping Mall was niet zomaar een doel.

Intelligence sources said it was clear the attack had been carefully planned over a long period with the help of a network of al-Shabaab sympathisers in Kenya.

De autoriteiten in Kenia hebben inmiddels aangegeven dat de aanslag beslist niet als een lokale aangelegenheid gezien moet worden.

 “We have an idea who these people are, and they are clearly a multinational collection from all over the world,” said Major General Julius Karanja, the chief of general staff for the Kenyan military. “We also have an idea that this is clearly not a local event.”

Natuurlijk staat de Westgate Shopping Mall ook voor een Westerse levensstijl, en voor globalisering, en is wat dat betreft een vergelijkbaar doel als het WTC. De symbolische waarde ervan is breder dan alleen Israël. Daarvoor hoef je alleen maar naar de berichten erover te kijken voor de aanval.

Al Shabab, of personen die zich daarvoor uitgaven, verspreidden berichten via Twitter, en daarin werd Israël niet genoemd. Maar er werd sowieso weinig gezegd over het doelwit.

Het is toch opvallend dat ook in recente berichten weer opnieuw gehint werd op de aanwezigheid van Israëlische Special Forces in het winkelcentrum tijdens de acties:

An der Geiselbefreiung waren offenbar neben der nationalen Eliteeinheit Recce auch Spezialkräfte aus Israel und den USA beteiligt.

Israël heeft inmiddels ook officieel toegegeven dat het op de een of andere manier betrokken is bij de acties.

Israel, whose citizens own stores in the Israeli-built mall and have been targeted by Islamists in Kenya before, said Israeli experts were also helping.

Dit alles doet natuurlijk direct denken aan eerdere terroristische aanvallen op Israëlische doelen in Kenia, waaronder de gruwelijke aanslag in Mombassa:

At least 15 people have died in a suicide bombing at an Israeli-owned hotel in Mombasa, Kenya, just as two missiles were fired at an Israeli holiday jet that had taken off from the city’s airport. The missiles narrowly missed the Arkia airline plane – a Boeing 757 carrying 261 passengers – but a large part of the Paradise Hotel was reduced to rubble and the rest is a smouldering shell.

De link tussen de aanval nu en die in Mombassa werd al eerder opgemerkt. In beide gevallen was er sprake van een Al Qaida relatie.

Al-Shabab and al-Qaida in February 2012 announced their alliance, with al-Shabab leader Mukhtar Abu Zubair pledging allegiance to the global terror movement. Al-Qaida’s 2002 attacks on an Israeli-owned Kenyan resort in Mombasa and an attempted attack on a plane carrying Israeli tourists are believed to have been planned by an al-Qaida cell in Somalia. U.S. officials believe some of the al-Qaida terrorists who bombed the United States embassies in Kenya and Tanzania in 1998 were given refuge in Somalia.

Die relatie werd destijds bevestigd door de ambassadeur van Kenia in Israël. En dat is in dit verband natuurlijk wel erg pikant.

Most experts believe – and some are in no doubt – that Osama Bin Laden’s al-Qaeda group was responsible. The Kenyan ambassador to Israel, Lieutenant-General John Sawe, says that is his opinion. It is also the working assumption of the UK Foreign Office.

Al met al roept dit de vraag op waarom de MSM zo weinig aandacht hebben besteed aan deze Israël link.

[/cleeng_content]

De website Frontaal Naakt wordt bestierd door ene Peter Breedveld. Hij zingt hier de lofzang op de islam, en verdraait met die achtergrond de waarheid. Maar dat was niet altijd zo. Ooit schreef diezelfde Breedveld vlijmscherpe stukken tegen de islam, en over de bedreiging die daarvan uitging voor Nederland. Zo’n mooi stuk wil ik met genoegen nog eens afdrukken. Zonde als het in de vergetelheid raakt. Bij Breedveld zelf is dit stuk niet meer te lezen. Hij heeft het stilletjes verwijderd.

Nu vind je er dit soort stukjes, waarin betoogd wordt dat door de Nederlandse staat betaalde scholen niet-Nederlandse, maar islamitische waarden uitgedragen moeten kunnen worden:

Omdat ik vind dat ouders het voorrecht hebben hun kind hun eigen waarden mee te geven.

Dat is natuurlijk niet de kwestie, weet iedereen die er even over nadenkt. De kwestie is of de Nederlandse belastingbetaler de plicht heeft om te dokken voor kinderen in Nederland die onderwijs krijgen wat de Nederlandse normen en waarden ondergraaft. Maar dat ‘vergeet’ Breedveld. Net zoals hij, om zijn islamitische waarden te promoten, meteen maar een draai geeft aan de prestaties van moslimscholen, die beter zouden zijn dan die van andere scholen:
[cleeng_content id=”144481434″ description=”Ooit schreef Peter Breedveld een keigoed stuk over de islam” price=”0.99″ t=”article”]

Afgelopen week voelde ik me gesterkt in mijn mening door het bericht dat islamitische scholen bovengemiddeld scoren bij de Citotoets.

Daarbij gaat hij voorbij aan het onderliggende onderzoek van Prof. Jaap Dronkers.

1. Het gaat om relatieve verschillen, gecorrigeerd op afkomst.
2. De verschillen bij CITO scores per school zijn minimaal.
3. Het effect van een school is sowieso heel klein. De CITO toets is namelijk praktisch een IQ test. Met name de door genetische aspecten beïnvloede factor (de zg. G-factor) is, zo blijkt uit Amerikaans onderzoek, vrijwel alles bepalend.

Dat had Breedveld kunnen weten als hij zich eventjes in de materie verdiept had. Misschien had hij dat ook wel, maar de lofzang op de islam ging voor.

(Meer hierover vindt u o.a. hier.)

Enfin. Iemand mag van mij best de lofzang op de islam zingen en de waarheid verdraaien. Wat hij niet zou moeten mogen is antisemitische taal uitslaan en Joodse bloggers als Loor stalken. Zie het bericht ‘Stotterlingo’ op Loorschrijft. Ik begrijpt niet hoe je daarmee bij de rechter en bij je werkgever weg kunt komen.

Je zou haast denken dat die lofzang op de islam en dat antisemitisme iets met elkaar te maken hebben. Maar dat soort dingen mag je geloof ik niet denken.

En weet u, ooit was diezelfde Peter Breedveld zeer kritisch op diezelfde islam. Hij hakte er keihard op in. En dat deed hij zeer welbespraakt.

Natuurlijk, mensen kunnen van mening veranderen. Daar hoef je je niet voor te schamen. Breedveld doet dat wel. Hij heeft dat stuk van hem van zijn site verwijderd. Gelukkig was een kennis van me zo slim om dit stuk ooit te kopiëren en daarom kunnen we zoiets moois toch weer lezen.

Ik citeer hier alleen maar even dit uit:

You state that

although the news media have paid much attention in recent years to the re-emergence of European anti-Semitism, a burgeoning anti-Muslim sentiment may yet become the bigger and more troubling phenomenon.
I find this an extremely disturbing observation. While Muslims have nothing to fear in the European streets, in certain parts of European cities it is far from safe for Jews. Jews are intimidated, molested, spit upon and molested by Muslim youngsters and you may have heard of the gruesome murder, two months ago in Paris, of Ilan Halimi by a gang of Muslim youngsters. Ilan Halimi was kidnapped for ransom because he was a Jew and therefore had to be filthy rich, according to the kidnappers.
So if you say that the growing anti-Muslim sentiment is more troubling than the re-emergence of anti-Semitism, I suspect you do not realise on which side exactly the victims are falling.[/cleeng_content]

Geschokt zijn ze weer bij de PvdA. Discriminatie. Iets met een hoofddoekje. Iets met een verbod.

De PvdA vind een hoofddoekjesverbod discriminatie. Nu weer. Een gotspe natuurlijk. Als er iets discriminatie is, dan zijn het die hoofddoeken zelf. Zij zenden als signaal uit dat vrouwen minder zijn dan mannen. Dat vrouwen zich moeten bedekken voor het zicht van andere dan hun eigen mannen. Zij zenden het signaal uit dat ze al in bezit zijn van een andere man.

Het argument is dan altijd: ‘Ja, maar ze doen het vrijwillig.’ Daarbij wordt volstrekt voorbij gegaan aan de sociale druk die erover heen hangt, en dat is vooral de druk van de islam, die zegt: de islamvrouwen zijn van islammannen, en eigenlijk zijn ze allen horig aan Allah, en om dit tot uitdrukking te brengen dienen de vrouwen hoofddoeken te dragen. Mannen zijn nu eenmaal mannen. Zo is dat door Allah bedacht. Als een vrouw een man verleidt tot overspel dan is dit de schuld van de vrouw. Als een vrouw wordt verkracht omdat ze er niet zedig genoeg uitzag, dan is dat haar schuld en hoort ze in de gevangenis. Dat is het gedachtepatroon achter het hoofddoekjes en daartegen zou heel nadenkend Nederland in het verzet moeten komen: ban de hoofddoek!

Nu is er in Rotterdam weer een meisje van een Pabo dat een stageplek geweigerd werd op een basisschool vanwege haar hoofddoek.

[cleeng_content id=”933554530″ description=”PvdA gilt moord en brand over hoofddoekje” price=”0.99″ t=”article”]Ja, ze mocht komen. Maar zonder die hoofddoek. Volkomen terecht natuurlijk. Voor een gewone basisschool hoort geen vrouw te staan met het symbool van de onderdrukking op haar hoofd. Onderwijspersoneel dient de Nederlandse waarden en normen uit te dragen. In Nederland zijn vrouwen vrij. Ze zijn niet het bezit van hun man en van Allah. Dat heeft dus niets te maken met de individuele rechten van deze vrouw. De individuele rechten van iemand die voor de klas staat zijn altijd beperkt, en ze zijn gevormd door wat we in Nederland normaal vinden.

In Nederland ga je niet naakt voor de klas staan.

In Nederland draag je geen T-shirt met Mussert voor de klas.

In Nederland maak je geen reclame voor pedofilie voor de klas.

In Nederland ga je niet voor de klas staan met een aanmoediging om softdrugs te gebruiken.

En in Nederland ga je dus ook niet met een hoofddoekje voor de klas staan.

Maar bij de PvdA in Rotterdam denken ze daar dus heel anders over. Ze zijn daar geschokt.

Afgelopen week kreeg de PvdA-fractie bericht van een vierdejaars Pabo studente van de Hogeschool Rotterdam. Zij was op zoek naar een basisschool om stage te lopen. Door de Rotterdamse openbare basisschool waar zij haar stageverzoek deed werd zij echter telefonisch verteld haar hoofddoek af te moeten doen. PvdA-raadsleden Zeki Baran (Emancipatie en Participatie) en Fouad el Haji (Onderwijs) zijn geschokt en vragen het stadsbestuur om actie.

De studente in kwestie die de hoofddoek af moest doen is dermate door de islam gehersenspoeld dat ze denkt dat ze ongelijk behandeld is door de school en wegens haar geloof gediscrimineerd. Zij begrijpt niet dat juist haar geloof discrimineert en dat het openbare onderwijs deze discriminatie ongedaan dient te maken door haar deze hoofddoek te verbieden als ze ‘in functie’ is. Maar dat besef lijkt maar niet in te dalen. Het discriminatie- geroep is heel gewoon onder moslima’s in Nederland.

Wat hierbij over het hoofd wordt gezien is dat de Nederlandse staat een taak heeft, namelijk het verdedigen van de Nederlandse normen en waarden. De discriminatie van de vrouw moet ongedaan worden. De hoofddoek moet uit de scholen worden gebannen.

Dat om te beginnen. Eerst uit de gebouwen van de staat. Eerst uit de openbare scholen. Dan van de kassa’s van de supermarkten. En uiteindelijk van straat. Het moet net als met roken zijn: Dat doe je dan maar thuis als je perse dood wil gaan aan kanker.

In Nederland is de discussie over de hoofddoek morsdood. In België is hij zeer levend, en wordt daar nu van gemeente tot gemeente verschillend over gedacht. ‘Progressief’ België werpt zich op als verdediger van de onderdrukking.

Maar in België mag de HEMA wel gewoon zeggen: Geen hoofddoekjes hier. Toch? O nee. 

[/cleeng_content]

Een Russische rechter heeft de koran gezet op de lijst van boeken die terrorisme en onrust aanmoedigen, en daarom is er nu in heel Rusland een verbod gekomen op de Russische vertaling van de koran. Dat is een automatisme. Als een Russische lokale rechter zich uitspreekt over het verbod van een boek, komt dit boek op de nationale index van verboden boeken.

[cleeng_content id=”494245641″ description=”Rusland verbiedt de koran” price=”0.99″ t=”article”]Sinds de invoering van een anti terreur wet zijn in Rusland inmiddels 2000 teksten in de ban gedaan. Waaronder Mein Kampf en de dagboeken van Goebbels. Maar ook uitgaven met uitspraken van Mohammed, een boek van een Turkse theoloog, een centrale tekst van de Jehova’s getuigen. En nu dus ook de koran.

Since Russia’s anti-extremism law was passed in 2002, with the purpose of curbing potential militant threats, over 2,000 publications have been placed on a blacklist posted on the Justice Ministry’s website. The inclusion of some texts, such as the Russian edition of the diaries of Nazi Germany’s propaganda minister Joseph Goebbels and Adolf Hitler’s Mein Kampf, has won praise from human rights campaigners.

De uitspraak van de rechter vond al afgelopen dinsdag plaats, maar ik hoorde er nu pas van. Om de een of andere ondoorgrondelijke reden hebben de media er tot nu toe nog nauwelijks aandacht aan besteed.

Het Russische gerechtshof oordeelde dat de koran moslims opriep tot geweld tegen niet-moslims

The Koran calls for hostile and violent acts of one group of people against another on the basis of religion, in this case, Muslims against non-Muslims”

Nu, daar is natuurlijk geen speld tussen te krijgen.

Een woordvoerder van de Russische Raad van Mufti’s waarschuwde Rusland dat de gevolgen van zo’n verbod enorm zullen zijn, en dat op een dreigende taal die je gelijk doet denken dat de Russische rechter groot gelijk had om de koran te verbieden:

 “There will be unrest … not only in Russia but all over the world, we are talking about the destruction of the Quran.”

Het is natuurlijk zeer gewaagd, zo’n verbod in een land met zoveel moslimextremisme. (Rusland heeft een moslimminderheid van 15 procent.) Maar tegelijk is het ook weer om die reden begrijpelijk. In de koran vinden gewelddadige types de rechtvaardiging voor hun daden.  Oproepen tot geweld zijn veelvuldig in de koran.

De Russische rechter noemde de koran een ‘extremistisch boek’ en daar lijkt me geen woord van gelogen.

Toch ben ik zelf blij dat ik de koran heb kunnen lezen, in een Nederlandse vertaling. Dat heeft me een stuk wijzer gemaakt. En precies om diezelfde reden ben ik ook voor de verspreiding van Mein Kampf, ook op scholen.  Zonder het bestuderen van de primaire bronnen weet niemand waar hij het over heeft. Het lezen van de koran is een ontluisterende ervaring die je je leven bijblijft. Dit is dus voor zovelen een heilig boek. wie dat eenmaal aanvaardt, verbaast zich nog over weinig wreedheden in de moslimwereld.

[/cleeng_content]

Ik kreeg uit verschillende hoeken nog enkele foto’s binnen, die me bevestigden in de partijdige rol die de politie innam bij de ‘confrontatie’ vandaag op Het Plein, tussen linkse Antifa’s, en deelnemers aan de PVV demonstratie op de Koekamp bij het Centraal Station.

Foto’s opklikken naar groot.

Foto 1. Hier is de demonstratie te zien van het kleine clubje Antifa’s op Het Plein. Ze schreeuwden ‘nazi’s raus’ en ‘PVV fascisten’ en meer van dat. Ook maakten ze, zoals hier te zien, duidelijk provocerende gebaren, en gingen ze gekleed in het gevechtstenue van de krakers, gezicht afgedekt enz. Maar kijk dan eens naar de politie. De ME’s stonden gericht naar de ‘PVV-kant’. De politie agenten op de fiets stonden naar de kant van de extreemlinkse agressievelingen. Waarom?

Foto 2. De PVV-ers van hun kant stonden er een beetje lacherig naar te kijken. Hoezo vormden zij de bedreiging waar de ME zo op gefocused moest zijn?

Foto 3. De politie maant de PVV-ers, die dus alleen maar een beetje stonden te kijken, van het plein af te gaan.

Foto 4 en 5. De PVV demonstranten hielden het al snel voor gezien en gingen een pilsje pakken. Maar toen werden juist zij door de ME geprest om te verdwijnen. Waarom? Omdat ze een biertje dronken? Of omdat de Antifa’s zo agressief stonden te doen?

Zo zie je maar weer. Als je een grote bek hebt, krijg je de politie aan je kant.

De PVV hield vandaag een demonstratie op de Koekamp, vlakbij het Centraal station in Den Haag. Een mooi veld, mooi weer, een mooie opkomst. Volgens de NOS waren het er 1500. Maar volgens mij –en anderen- waren het er toch echt veel meer. Minstens tweeduizend, misschien wel drie.

Goed volk was er. Geen beroepsdemonstranten, maar hardwerkende Nederlanders. Iemand  die nog andere tijden had meegemaakt, merkte op dat je hier de arbeiders zag die je vroeger zag bij bijeenkomsten van de CPN.

Fleur Agema was spreekstalmeester. Ze zei: “Nu zien we hoeveel vrienden we hebben.” En dat was natuurlijk ook het bijzondere aan de bijeenkomst. De PVV had altijd een beetje in het geniep moeten opereren, maar hier werd het ongenoegen tegen Rutte II op dit Haagse veld zichtbaar. Er ontstonden spontane spreekkoren: “Rutte, rot op!” Toen Wilders op het podium stond voor zijn toespraak, nam hij die kreet niet over, en dat is ook verstandig want als parlementariër dien je andere taal uit te slaan.

Bij de opkomst van Wilders was er een donderend applaus en veel gejuich. Wilders is niet zomaar een politicus. Hij is een held voor velen, de enige weg uit de ellende van steeds meer lastenverzwaringen, steeds minder verzorgingsstaat, steeds meer EU, steeds minder Nederland. Volgens Wilders, op het podium, waren er hier meer mensen dan de VVD en de PvdA nog als leden zullen overhouden. Hierna behandelde hij vooral thema’s die de mensen direct raken. Mensen die worden ontslagen. Mensen die de huur niet meer kunnen betalen. De alsmaar stijgende kosten van het onderhoud door de alsmaar stijgende belastingen.

Wilders richtte zijn pijlen op het kabinet dat, zo zei hij, steeds meer ging lijken op de JSF: Steeds duurder en steeds meer ongewenst. Het Nederlands belastinggeld, zei hij, moet in Nederland blijven. We moeten weer baas worden over ons eigen geld. Groot applaus. We moeten terug naar de gulden. Applaus. De Nederlandse identiteit moet herleven. Applaus. Nee tegen de massa immigratie. Applaus. Nee tegen de islam. Applaus. Maar niet zo’n heel groot applaus. Het was trouwens de eerste en laatste keer dat hij de islam noemde.

Op 1 januari, zei Wilders, gaan de grenzen wagenwijd open voor de Roemenen en Bulgaren die hier baantjes gaan zoeken. Boegeroep. Wilders noemde ons land het mooiste van de wereld, en daar kreeg hij groot applaus voor. Een goeie was ook: “De bladeren gaan vallen, nu het kabinet nog.”

Interessant was ook dat Wilders de slogan overnam van de DDR burgers die zich niet langer wilden laten onderdrukken: ‘Wij zijn het volk.’ Zei hij.

Wij zijn het land, zei Wilders, van Michiel de Ruyter. Applaus. Van Pim Fortuyn. Stormachtig applaus. Het grootste applaus en het meeste instemmende geroep. Deze massa was zich goed bewust van de historische band die met dit volksfeest gevierd werd. Bij deze eerste demonstratie van de PVV herleefde de geest van Fortuyn.

‘Laat Nederland met rust.’ Zei Wilders. En laat Mark Rutte weer doen wat hij ooit deed, namelijk yogurt verkopen.

‘Wilt u Rutte II of de PVV?’

Het antwoord uit het publiek liet zich raden. Het werd vele keren herhaald.

Na afloop van de bijeenkomst liepen veel PVV-ers door naar Het Plein. Rustig, biertje in de hand. Daar hadden de Antifa’s zich verzameld, achter een haag van politie. Het armzalige clubjes Antifa’s  raakte steeds meer ingesloten door de PVV, die een beetje rustig, maar toch wel steeds kwaaier reageerde op de provocaties van de Antifa’s, die ‘nazi’s raus’ liepen te brullen. Verzin eens wat nieuws, zou je zeggen.

Toen kwam Haagse Sjonnie er nog tussenin met een megafoon om te zeggen dat de PVV aanhang zich niet op moest laten jutten. En dat gebeurde dan ook niet. De PVV ging een broodje eten op de terrassen en lieten de professionele naziroepers kalm uitrazen.

Later mengden een aantal Antifa’s zich nog tussen de PVV aanhang in een café, en moest de politie de ruimte ontzetten. Die wilden perse geweld. Maar ze kregen niet wat ze wilden. Het was de overmacht aan PVV die de linkse actievoerders domweg had weggeblazen.

Aan de andere kant van het zwaar bewaakte Binnenhof moest Fleur Agema eindeloos op de foto. Ze deed het met de stralende energie die haar eigen is.

De PVV is nu definitief naar buiten getreden als een ware volkspartij. Nederland gaat veranderen omdat Nederland dat wil.

En gelukkig hebben we nog de foto’s. (Je kunt ze opklikken naar veel groter.)