Voor zover ik kan zien heeft de Publieke Omroep er in Nederland geen melding van gemaakt. En in geen van de Nederlandse kranten online las ik er iets over. Maar het betreft wel een zeer opmerkelijk feit:  Uit een nieuwe peiling blijkt dat 46 % van de Fransen Marine Le Pen ziet als het alternatief van de zittende president Hollande. Andere kandidaten, zoals Fillon (18%) en Cope met 13% blijven ver achter.

Dit is iets anders dan het goed doen in peilingen. Dit betekent dat Marine Le Pen een status heeft gekregen die uitstijgt boven het leiderschap van een door velen gevreesde en gehate partij. Dit betekent dat ze in de categorie ‘staatsmanschap’ is gekomen.

Het is niet de eerste keer dat dit gebeurde met een leider van een nieuw-realistische partij. Fortuyn ging haar voor. Maar goed. We weten hoe dat afliep.

Wilders bevindt zich niet in die categorie. Hij doet het weliswaar enorm goed in de peilingen, maar is ook in politiek isolement geraakt, vergelijkbaar met de positie waarin ook DeWinter kwam. De prijs voor zijn duidelijkheid was een cordon. En het gevaar dat hier dreigt is een vicieuze cirkel. Steeds meer isolement. Steeds meer zelfbevestiging. Steeds meer woede. Een steeds grotere mate van extreme uitspraken.

Althans, daar lijkt het nu op. Maar als je één ding geleerd kunt hebben, dan is het wel; onderschat een Wilders niet. Er liggen twee wegen voor hem open:

1. Hij heeft de realiteit achter zich. Die realiteit is steeds meer immigratie, steeds meer criminaliteit, steeds minder soevereiniteit, steeds meer moslimfundamentalisme en steeds meer onmacht van de zittende politieke om met antwoorden te komen.
2. Er heeft zich de weg naar Europa geopend.

 

Volgende maand komt Marine le Pen naar Nederland, op bezoek bij Wilders. Dit wordt in de internationale pers gezien als een belangrijk moment.

En dat om twee redenen: Marine Le Pen is de virtuele nieuwe leider van Frankrijk.  Geert Wilders is de enige Nederlandse politicus die met zijn succes internationaal bekend is. Hier wordt dus een nieuw Europees pact gesmeed, wat in het zicht van de komende Europese verkiezingen van groot belang kan worden. Hoeveel partijen zich nu precies bij dit pact zullen aansluiten is nog niet bekend. Wie de leider zal worden ook niet. (Alhoewel de geruchten gaan dat dit Wilders is.) Belangrijke anti-EU partijen als UKIP zullen niet meedoen. Ook de Duitse anti-euro partij Alternative für Deutschland niet. Concrete steun voor het nieuwe pact lijkt wel gegarandeerd uit Oostenrijk, Finland, Denemarken, Zweden, Italië.

Hoe het zich ook precies gaat ontwikkelen; Voor het eerst in de geschiedenis zal zich een sterke eurosceptische stem gaan ontwikkelen in het altijd zo volgzame Europese Parlement. Daarmee gaat het politieke spel een nieuwe fase in. Voor velen zal dat allemaal nog veel te traag, of misschien zelfs te laat zijn. Ik sluit ook niet uit dat het zo is.

Maar niet onderschat mag worden wat een revolutie er nu eindelijk aan zit te komen, wat een grote stem tegen de ondergang van de Europese beschaving door de aanhoudende immigratiestroom en de aanhoudende islamisering.

-Een referendum over de EU in Groot Brittannië.

-Een reële kans op een Franse president die kan zorgen voor een koerszwenking.

-Een verkiezingsuitslag bij de komende Europese verkiezingen waar velen van zullen staan te kijken.

Dit zijn de werkelijke gebeurtenissen die Wilders in Nederland uit zijn isolement zullen houden. Laat hem voorlopig maar even ver blijven van het gesteggel en gezeur op Haagse niveau.  Laat het licht van Marine Le Pen maar even op hem afstralen. Als je moment komt, dan komt je moment.

 

In Nederland hebben partijtjes het op een akkoordje gegooid uit angst voor nieuwe verkiezingen.

Maar dat is nog maar Nederland. Zoom even uit en kijk naar het grotere beeld. Er komen Europese verkiezingen aan. Die zijn niet meer terug te draaien. In grote angst kijkt de elite naar de dingen die komen gaan. Er wordt een Europees verband gesmeed van tegenkrachten.

In een analyse in The Financial Times wordt de angst in beeld gebracht.

Het gaat over het etentje wat Wilders en Marine Le Pen hadden in een restaurant in Parijs in april. Twee uur hebben ze daar zitten praten.

Hoever zijn ze al? The Financial Times kreeg zowaar een mail van Wilders. Gelukkig; ze waren er nog niet helemaal uit.

“We are still in the process of trying to assess in what form we can co-ordinate and co-operate our efforts. But we are willing to do so,” Mr Wilders says in an email to the Financial Times.

Maar bleef het daar maar bij, verzucht de prestigieuze krant. Er zijn besprekingen gaande met allerlei nationale bewegingen. Die wel van elkaar verschillen, maar die ook een overeenkomst delen: de EU scepsis. En die allen wat dat betreft hetzelfde doel nastreven: als een stormram Brussel kapot beuken. En al die partijen van het volk zijn in de peilingen en bij verkiezingen aan de winnende hand.

Dat is het grappige aan de situatie. Vanuit de onmacht staart het volk naar de macht: Brussel. Maar vanuit Brussel gezien is het maar al te duidelijk op hoeveel drijfzand de elite zich staande moet houden. Daar is men doodsbang voor de stem van het volk.  Zonder te begrijpen wat dit volk wil.

Het is de angst van de elite die kan maken dat er nog gevaarlijke dingen kunnen gebeuren. Angst is een slechte raadgever. Echte kracht niet.

De Europese verkiezingen gaan voor een aardverschuiving zorgen. Daar gaat het om. De rest is de paniek die daarop reageert.

 

Door een gelukkig misverstand werd ik uitgenodigd om deel te nemen aan een EU conferentie over ‘Migrants in the Media’, georganiseerd door EU commissaris Cecilia Malmström.  Reis heen en terug naar Brussel betaald, verblijf, de hele EU behandeling kortom. Ik mocht iets zeggen, maar dat hoefde niet. Lekker makkelijk. Dus de Thalys maar gepakt (ja, tweede klas, zo schijterig was ik weer wel). Het was een unieke kans om het Malmström denken eens van binnenuit mee te maken. Ik had veel verwacht. Maar al mijn verwachtingen werden overtroffen.

 

[cleeng_content id="116880581" description="Een middag in Brussel met Cecilia Malmström" price="0.49" t="article"]Malmström opende de conferentie. Dit gebeurde in een enorme ronde zaal, de Salle Schuman in het Berlaymont gebouw in Brussel.

 

Die gebouwen van de EU zijn niet moeilijk te vinden trouwens in Brussel. Ze liggen aan de Wetstraat. Daar liggen ook de gebouwen van het Belgische parlement, en het Ministerie van Financiën. Daar loop je weer zo aan voorbij. Dat zijn onooglijke, oude misbaksels. Klein. Slecht onderhouden. Vervolgens begint het deel van de Wetstraat waar de EU gebouwen liggen. Dat is een kilometer lang, aan beide kanten gloednieuwe glas en staal constructies die soms tot tientallen verdiepingen uitsteken. Hier, aan de Wetstraat zie je gelijk hoe de verhoudingen liggen. België is niks. De EU is alles.

De conferentie bevatte uitsluiten mensen die uitgenodigd waren. En betaald. Er was een oververtegenwoordiging aan Italianen. Ook België zat er ferm in. Veel Engelsen. Esten. Fransen. Ik was de enige uit Nederland. Ze vertegenwoordigden allemaal organisaties die mij volkomen onbekend voorkwamen, maar die politiek correcte namen droegen. Iets met diversiteit, iets met racisme, iets met integratie.

Maar goed, Malmström. Ze zei in haar inleiding dat de ‘medialogica’ zich concentreert op de negatieve aspecten van de immigratie. Ze zei ook dat ze druk doende is om het woord ‘illegale migranten’ uit alle EU stukken te verwijderen. Want, zei ze, taal doet ertoe. Waarom taal ertoe doet, zei ze niet. Wel zei ze dat geen mens illegaal kan zijn. Waarom dit niet kon zei ze ook niet. Het was duidelijk niet de bedoeling dat ik hier vragen over stelde, of wie dan ook. Ik besloot toen maar dat het beter zou zijn om helemaal geen vragen te stellen, en gewoon maar alles te noteren wat ik hoorde. Hierop sprak ene Allan Leas. Ik had nog nooit van hem gehoord, maar hij was de ceremoniemeester van de middag. Leas zei dat we allemaal immigranten zijn. Hij zei dat hij ook een immigrant was, en ging dat uitvoerig uit de doeken doen. Hij zei dat het verschrikkelijk was dat in de Engelse media (hij kwam uit Londen) de immigranten altijd in een naar daglicht worden gezet. Hij gaf geen voorbeelden, maar om me heen zag ik alleen knikkende gezichten.  Hoe kunnen we terugvechten, zei Leas, dat was het thema van deze bijeenkomst.

Hierop sprak ene Anna Singleton, uit het panel. Zij was een grimmig ogende vrouw.

Het was heel erg gesteld met de landen in Europa, zei ze. Er was sprake van een enorme verrechtsing, en vaak zelfs van een gevaarlijke zwenking naar extreemrechts. Ze zei dat het ‘discours’ in Europa momenteel racistisch en kolonialistisch was. Hierbij zag ik Malmström verhit knikken.

Anna Singleton zei ook dat ze onlangs in Zweden, Noorwegen en Denemakren was geweest. En ze was erg geschrokken. Want alle mensen die ze daar kende, waren veranderd in racisten. Er zaten nu ook veel racisten in de regeringen. In Noorwegen was er zelf een extreemrechtse regering gekomen.

Journalisten, zei Singleton, realiseren zich niet dat heel Europa leeft van de exploitatie van de immigranten.  Malmström sloot hier later bij aan door te zeggen dat de Europese economie een enorme boost had gekregen door de komst van de immigranten en dat ook de vergrijzing door de immigratie kan worden opgelost. We moeten, zei ze, een ‘open mind’ krijgen over immigratie. Anders fragmenteert Europa, en vallen we weer terug tot geïsoleerde staten.

Ja, ze wist ook wel dat uit peilingen blijkt dat de mensen immigratie een belangrijk issue vinden. Maar we horen nooit waarom dit zo is. Dat is zo omdat bijna alle mensen in werkelijkheid een ruimhartiger immigratiebeleid willen.

Er volgden nog zeven sprekers van het panel. Die zeiden allemaal precies hetzelfde. Het duurde ongeveer een uur. Ik zal alleen de hoogtepunten er uithalen. Ik hoorde dat de politici bang zijn voor de tabloids. Dat er een mentaliteitsveranderingen moest komen, met name over moslims, want die werden afgebeeld als terroristen. De EU en de media moeten zich meer gaan richten op diversiteit. Journalisten moeten vechten tegen het populisme.

Malmström zei nog dat er in Europa meer legale immigratiekanalen gemaakt moeten worden. Ook moeten de schoolboeken veranderd worden, want die geven een te negatief beeld van de immigranten.

Het is moeilijk om de journalisten te veranderen. Maar bij de jonge journalisten kon het nog wel. Die moesten op cursussen. Er bleken heel veel organisaties te bestaan die journalisten op cursussen wilden doen om een positiever beeld van immigranten neer te kunnen zetten. Ook dat was heel moeilijk, omdat veel journalisten dit niet wilden. En als ze dat wilden, dan mocht het niet van hun baas.

Wat er ook moest gebeuren, was dat er meer immigranten tussen de journalisten geschoven moesten worden.

In de pauze sprak ik met een Duitse filmmaker. Hij deed mee met een wedstrijd die verbonden was aan deze conferentie. Aan de inzenders was gevraagd om een foto of een video waarin een positief beeld werd neergezet over immigranten. De hoofdprijs van 10.000 euro. Zelf dacht de Duitse filmmaker niet dat hij zou winnen. Want hij was kritisch. Ik wilde weten hoe dat dan zat. Nou, hij had een film gemaakt over voorwerpen die vluchtelingen hadden achtergelaten op de stranden van Tenerife. Zijn studenten hadden van die voorwerpen een soort kunst gemaakt en dat hadden ze opgehangen aan de huizen daar. Waarom dit ‘kritisch’ was ontging me, maar ik wilde de sfeer niet bederven. Ik wenste hem veel succes.

Na de pauze kwam de voorzitter van de jury heel uitvoerig aan het woord. Hij was zwart. Hij kwam uit Ethopië. Ooit was hij zelf ook met een bootje op Lampedusa aangekomen. Als hij de beelden uit Lampedusa zag, dan dacht hij niet ‘probleem’, maar ‘dat ben ik.’ Applaus.

Een panellid stelde voor dat we het woord ‘illegaal’ ook niet meer in de media moesten gebruiken. Want geen mens is illegaal.  De gespreksleider vond dit een zeer belangwekkende opmerking. Hij voegde daar nog aan toe: Er bestaan ook geen nep-vluchtelingen.

Er kwamen ook positieve voorbeelden. In Tjechië worden er nu televisieprogramma’s gemaakt door immigranten. En in Portugal wordt er gewerkt aan de bewustwording over vooroordelen.

Er werd door het panel vastgesteld dat de beïnvloeding van de journalisten een ‘utopische taak’ was.

Er was nog een hoop werk te doen. Een van de panelleden haalde een voorbeeld aan. Bij een persconferentie van de extreemrechtse Marine Le Pen in Frankrijk waren enkele dagen geleden heel veel journalisten geweest. Marine Le Pen had daar gezegd dat de immigratie de Franse samenleving tientallen miljoenen euro’s kostte. En er was toen geen enkele journalist geweest met een kritische vraag. Terwijl het algemeen bekend was dat immigratie Frankrijk elk jaar juist tientallen miljoenen opleverde. Hij zei dat daar een onderzoek over was geweest. Hij noemde dat onderzoek niet.

Een congreslid zei dat we het meest fundamentele probleem eerst moesten aanpakken. En dit was het onderliggende racisme.

Ook werd vastgesteld dat het woord ‘immigrant’ afgeschaft moest worden. Want we hebben het over mensen, die de reis al achter de rug hadden. Je kon ze dan toch niet blijvend stigmatiseren met het woord ‘immigrant’?

Een ander panellid haalde het schrijnende voorbeeld aan van een journalist die positief over immigranten wilde schrijven, maar dat niet durfde omdat hij bang was zijn baan te verliezen.

Na afloop kregen we allemaal nog hapjes en drankjes. Het gratis diner sloeg ik maar over.

In Brussel was het op straat al stikdonker. De gangen bij Station Centraal waren vol met stomdronken Oost Europeanen. Dat was dan helaas wel weer negatief.[/cleeng_content]

 

Afgelopen zondag was er in debatcentrum De Balie in Amsterdam een debat over de islam. Het zal u niet ontgaan zijn. Er ontstond een verhitte discussie over toen een groep moslims via onderhandelingen had afgedwongen dat er in de zaal van De Balie een deel voor gescheiden zitplaatsen ontstond.

Tussen de directeur van De Balie, Yoeri Albrecht, en mij, ontstond er vervolgens weer een verhitte discussie over de vraag of er nu was afgesproken of er nu alleen maar een rijtje vrouwen apart mocht of dat er sprake was van sekse apartheid. In een radioprogramma leidde dat tot persoonlijke intimidatie door Albrecht, waarbij ik me ernstig bedreigd voelde. U kunt dat hier teruglezen.

Albrecht vindt dat ik mijn bek moet houden en dat ik bang voor hem moet zijn.  Nu ben ik niet zo stoer dat ik niet wil toegeven dat ik inderdaad bang ben voor geweld, maar ik laat me niet de mond snoeren, door niemand.

In De Balie werd er op zondagavond door een groep moslims (dezelfde?) een poging ondernomen om te gaan bidden in De Balie. Dit werd door Albrecht tegen gehouden. Geenstijl vond dit een teken dat Albrecht nu toch wel oké was.

Nu, fijn dat Albrecht en GeenStijl weer ‘goed zijn.’ Maar dat is toch niet waar het mij om draait.

Het punt dat ik toen maakte, en nu nog steeds, is: Wanneer je moslims toestaat om in een openbare ruimte hun eigen gebruiken op te leggen, dan is het einde zoek. Het is daarom van belang dat in openbare ruimte de regels van een seculiere samenleving gelden. Die zijn voor een deel vast gesteld in de Nederlandse Grondwet, maar voor een deel ook niet. Anders dan in Frankrijk is in Nederland de scheiding van kerk en staat bijzonder diffuus geregeld. En het zit ook niet tussen de oren. Dan grijpen sommige groepen moslims, die uit zijn op de vestiging van een kalifaat dus iedere vinger, en proberen er een tweede vinger bij vast te pakken.

Eerlijk gezegd zie ik het principiële verschil niet tussen bidden in De Balie en gescheiden zitten in De Balie.

Is dit een hoop gezeur? Ja, het is een hoop gezeur. En we raken van dit gezeur niet af, zolang we te maken hebben met dit soort moslims, en zolang er geen andere liberale moslims in Nederland zijn die mond open durven te doen tegen de Kalifaat aanhangers. Want wat de liberale moslims doen is hetzelfde als wat de fundamentele moslims doen: verontwaardigd klagen tegen de niet-moslims.

Vandaag heeft Maiwand al-afghani weer van zich laten horen, via Facebook.

Het gaat over dat bidden in De Balie.

Hij beklaagt zich:

Subhan’Allah tegenwoordig worden moslims die gewoon hun verplichte gebeden willen verrichten op een openbare plaats als snel gezien als een ‘provocatie’ en ze worden verzocht om daarmee op te houden, want anders mogen ze De Balie niet in, terwijl ze allemaal daarop recht hebben, sterker nog ze hebben er nog eens voor betaald ook.

Tja, hij heeft hier dus gewoon een punt. De Balie had van het begin af aan duidelijk moeten maken; Iedere moslim is welkom. Maar als Nederlands burger. En daarvoor gelden de regels die in Nederland voor alle burgers gelden. Gelijkheid van mannen en vrouwen is zo’n regel. U mag uw overtuigingen meenemen, maar u mag de rituelen die voortkomen uit die overtuigingen niet opleggen aan een openbaar debatcentrum in dit seculiere land. Dat betekent dus: Geen gescheiden zitplaatsen. En ook; Niet bidden in een openbare ruimte.

Omdat dit niet duidelijk werd gesteld, zag we hier de willekeur van een directeur. Dit weer wel, dat weer niet. De moslims zagen dat en gaan erop verder. Maiwand al-afghani stelt vervolgens dat Albrecht dit bidden alleen maar verboden zou hebben omdat hij bang is voor GeenStijl en voor mij:

Kijk hoe de geschiedenis zich terugkeert en kijk hoeveel intolerantie en islamofobie in de samenleving aanwezig is, zelfs een onschuldige gebedje van moslims wordt niet getolereerd. Ik denk eerlijk gezegd dat de baas van De Balie, Yoeri, eigenlijk dit heeft gedaan omdat hij voordat het debat begon in de negatieve spotlicht van de rechtste islamofobische racistische media stond, onder andere bij geenstijl en dagelijkesestandaard, ze hadden veel kritiek op hem omdat hij zogezegd compromis gesloten zou hebben in het aanbidden van de taghut en in zijn kufr en shirk, door moslima’s aparte ruimte te bieden om te zitten. Daardoor heeft hij door deze uiterst intolerante actie aangetoond dat hij alsnog trouw en loyaal is aan zijn ongeloof en dat die achterban van extreem-rechtste islamofobe lui tevreden kunnen zijn.

Die persoonlijke kwetsbaarheid heeft Albrecht over zichzelf afgeroepen omdat hij de seculariteit niet goed tussen zijn oren heeft zitten. Was dit wel zo, dan had hij zich kunnen beroepen op algemene principes.  In De Balie geldt wat ook in een talkshow op de tv zou moeten gelden: U bent welkom als persoon. U legt uw rituelen niet op aan de seculiere gespreksruimte.

Dan is het tenminste duidelijk. Zijn we dan van het gezeur af? Was dat maar waar.

 

 

 

Op 6 oktober dit jaar kwam de politie naar buiten met een schokkend bericht:

 

Haarlem – Op vrijdagavond, tussen 20.45 uur en 21.00 uur is een 20-jarige vrouw uit IJmuiden mishandeld door zes mannen.

De vrouw stapte in bus 75, in de richting van Haarlem. Twee mannen, die tegenover haar zaten, maakten een opmerking die uitmondde in een discussie. De vrouw stapte uit bij de halte Minahassastraat aan de Rijksstraatweg in Haarlem. De twee mannen stapten tegelijkertijd uit. De vrouw liep richting de kruising Rijksstraatweg met de Planetenlaan waar nog vier mannen stonden die kennelijk bij het tweetal uit de bus hoorden. Deze vier mannen blokkeerden de weg voor de vrouw en de andere twee sloten haar in. De zes mannen (vermoedelijk van Noord-Afrikaanse afkomst) schopten haar waardoor ze op de grond viel. Ook toen de vrouw op de grond lag, bleef de mishandeling doorgaan. De vrouw kon ontsnappen en rende weg. De politie onderzoekt de zaak maar wil graag in contact komen met getuigen. Mogelijk zijn er buspassagiers die de vrouw en de twee mannen gezien hebben in de bus.

 

Vandaag komt diezelfde politie met een heel ander bericht:

 

Haarlem – De 20-jarige vrouw uit IJmuiden die onlangs aangifte deed van mishandeling in Haarlem heeft bekend dat zij het verhaal verzonnen heeft.

Op vrijdagavond 4 oktober zou zij in de bus richting Haarlem een discussie hebben gehad met twee mannen. Zowel de vrouw als de mannen zouden bij de halte Minahassastraat aan de Rijksstraatweg in Haarlem zijn uitgestapt. Toen zij op de kruising Rijksstraatweg/Planetenlaan aankwam zou zij door nog vier andere mannen, die kennelijk bij het tweetal uit de bus hoorden, zijn opgewacht. Vervolgens zouden de zes mannen (volgens aangeefster vermoedelijk van Noord-Afrikaanse afkomst) haar mishandeld hebben. Diezelfde avond heeft de vrouw aangifte gedaan bij de politie.

Hoog opgenomen

De politie heeft de zaak hoog opgenomen en uitgebreid onderzocht. Er is fors geïnvesteerd om te achterhalen wat zich precies heeft afgespeeld die avond. Diverse camerabeelden zijn opgevraagd en uitgekeken, er heeft een passantenonderzoek plaatsgevonden en er zijn getuigen getraceerd en gehoord.

Verschillen

Gedurende het onderzoek bleek dat zowel de camerabeelden als de diverse getuigenverklaringen het verhaal van de vrouw niet ondersteunden. Daar vervolgens het vermoeden rees dat de vrouw een valse aangifte had gedaan, is zij gisteren door de politie ontboden op het bureau en geconfronteerd met de verschillen tussen haar verklaring en de onderzoeksbevindingen. Daarop bekende zij het gehele verhaal inderdaad verzonnen te hebben.

 

De politie heeft hier dus een enorme fout gemaakt. Zoals we nu kunnen begrijpen was er helemaal geen sprake van de feiten die de politie in het eerste bericht naar buiten bracht. Zoals we nu moeten geloven was er alleen het verhaal van die vrouw. Dit verhaal werd dus kennelijk niet door objectieve feiten ondersteund. Door dit subjectieve verhaal als feiten naar buiten te brengen heeft de politie schuld aan grote maatschappelijke onrust.

Ik weet als journalist dat je nooit moet afgaan op één bron, en al helemaal niet als het een betrokken bron is. En nog minder als die bron zich voordoet als een slachtoffer. Uiteraard hoort de politie zo’n verhaal in eerste instantie serieus te nemen. Maar dan hoort de politie, voor het verhaal naar buiten wordt gebracht, onderzoek te doen. Zo hoort de politie eerst de camerabeelden in de bus goed te bekijken. Nu blijkt dus dat de camerabeelden het verhaal van de vrouw niet ondersteunden. Dit had de politie ook bijtijds kunnen vaststellen voor ze dit verhaal naar buiten brachten. Er moeten ook meerdere getuigen zijn geweest die de politie had kunnen spreken voor ze hun ‘feitenrelaas’ openbaar maakten. Ik denk alleen al aan de chauffeur van de bus. Had die ook gezien dat er sprake was van een dreigende toestand, of van een ruzie tussen die vrouw en de twee Marokkanen? Waren er wel twee Marokkanen?

Het is nu de vrouw die straf kan krijgen vanwege haar valse aangifte. Op zich lijkt dat terecht. Maar erger dan dat vind ik de rol van de politie. De politie heeft hier dus enorm geblunderd. Dat moet aan de kaak gesteld worden.

 

Wetteloosheid heerst in Libië, dat is het beeld dat je krijgt van deskundigen die er waren. Wie trouwens een accuraat, en tegelijk droogkomisch beeld wil krijgen van de chaos ter plekke, moet het Twitter account volgen van deze vrijgevochten Libische piloot. Achteloos bericht hij over schotenwisselingen op vliegvelden, over enorme explosies, waarover je vervolgens in het nieuws niets meer leest, enzovoort.

[cleeng_content id="715972357" description="Dikke migratiestroom uit kapot Libië" price="0.99" t="article"]Schoten klonken er ook toen weer een schip vol migranten Libië wilde verlaten. Het schip werd lek geschoten en begon te zinken. Of die schoten kwamen van de Libische kustwacht, of van rivaliserende mensensmokkelaars, bleef onduidelijk.

De premier van Malta was vandaag even op bezoek bij de premier van Libië om over het migratieprobleem te spreken. Dat klinkt alsof het zou gaan om twee geordende staten. Maar de premier van Libië werd een paar dagen terug gekidnapt en daarover wist hij vervolgens niets te vertellen. Dat zegt al genoeg over de machteloosheid van het centrale gezag.

Al vanaf het moment dat de NAVO het corrupte, maar wel machtige regime van Gadaffi verdreef is al Qaida zich gaan vestigen in het land. (PDF) Dit gebeurt steeds openlijker. Zoals te zien op de bijgaande foto die ik van Twitter plukte, wappert de al Qaida vlag al fier boven een groot hotel in Benghazi. Veelzeggend is ook dat de al Qaida leider die onlangs met een Amerikaanse inval werd opgepakt, gewoon open en bloot in Tripoli leefde. Dat is een signaal van macht. En van onmacht van de zittende regering.

En ondertussen worden de migranten maar in grote aantallen door het land gesleept door smokkelaars, die vast ook samenwerken met de heersende terroristen ter plekke. Het zijn er zoveel dat er in Libië een dierentuin tijdelijk is ingericht om ze te huisvesten. Als tussenstation naar Europa.

Dit is dus het resultaat van het bizarre ingrijpen van de VS en een aantal Europese landen, waardoor de chaos aan de macht kwam. Er is nu geen autoriteit meer waarmee effectieve afspraken gemaakt kunnen worden om de migranten uit Afrika en het Midden Oosten tegen te houden.

En de EU heeft het over.. .jawel hoe we meer immigranten kunnen opvangen.

[/cleeng_content]

 

Bijna twee miljard euro aan ‘hulp’ van de EU naar de Palestijnse gebieden, gestort tussen 2008 en 2012 is in een zwart gat verdwenen, niet meer traceerbaar, gewoon weg. Op geen enkele manier valt meer na te gaan of er van dat geld kennelijk nog iets bij het beoogde doel terecht is gekomen in de zogeheten ‘bezette gebieden.’

[cleeng_content id="422510989" description="EU smeet twee miljard over Palestijnse heg. Onvindbaar." price="0.99" t="article"]Dat bericht The Sunday Times, die inzage kreeg in een (nog ) niet gepubliceerd rapport van de Europese rekenkamer.

Brussels transferred more than £1.95bn to the occupied territories between 2008 and 2012 but had little control over how it was spent, the auditors say in an unpublished report seen by The Sunday Times.

The Times of Israël refereert in een artikel over dit onderwerp aan een onderzoek waaruit blijkt dat er in deze bezette gebieden feitelijk geen parlementaire controle meer is.

Transparency International, a Berlin-based watchdog monitoring corporate and political corruption, claimed that the state of paralysis afflicting the Palestinian parliament since 2007 has “given the executive unlimited management over public funds.” Nepotism is also commonplace in the Palestinian public and private sectors, the organization claimed.

De twee miljard van de Europese belastingbetalers zal wel terecht zijn gekomen in de diepe zakken van enkelen, en wie weet wat die er weer mee gedaan hebben. Vast niet iets dat het democratisch proces bij de Palestijnen heeft bevorderd.

Het geld dat door de EU wordt overgemaakt aan de zielige mensen in de wereld bereikt wel eens vaker niet het doel waar het voor bestemd is. De EU lijkt weinig of niets te doen aan controle, krijg je de indruk. Ook onlangs bleek het weer raak met alweer twee miljard die vanuit Brussel op rekeningen in Congo werd over geschreven.

Ons belastinggeld. Weg.

En dit bevindt zich allemaal ver buiten ons blikveld.  En ons Nederlands Parlement gaat niet op de rem staan. Als ze er al weer van hebben. Als ze er nog iets over te zeggen zouden hebben. [/cleeng_content]

 

Volkert van der G. is geen gek. Hem onderschatten is fataal. Hij krijgt precies wat hij hebben wil. Volkert van der G. weet dat kogels luider spreken dan woorden. Maar het was meer dan dat. Hij schoot niet zomaar op Pim Fortuyn destijds, hij deed dat met dodelijke precisie. Meerdere keren, op korte afstand. Volkert van der G. schoot Fortuyn niet dood, hij schoot hem vijf keer dood. Om helemaal zeker te zijn van zijn zaak.

Beveiligingsexpert Peter Siebelt maakte dat gisteren nog eens duidelijk in een uitgebreide Tweet:[cleeng_content id="611600920" description="Voor Volkert van der G. gaat het allemaal nog beginnen" price="0.99" t="article"]

Hoe koelbloedig Volkert van der graaf Pim Fortuijn vermoorde blijkt uit de volgende feiten uit het “Eindrapport Moordonderzoek Pim Fortuijn

W.S.P. Fortuijn is op 6 mei ‘s avonds geschouwd door twee patholoog-anatomen
van het Nederlands Forensisch Instituut. Zij constateren de volgende dodelijke
verwondingen:

• een verwonding in de hals. Zij stellen vast dat de kogel de hals heeft geraakt rechts aan de hals en halsslaggader, schildklier en strottehoofd. De uitschotopening zit linksvoor aan de hals;

• een verwonding aan de rug. De kogel heeft borstkas en linkerlong geperforeerd. De uitschotopening zit links voor aan de borst;

• een verwonding links aan de rug. De kogel heeft linkerlong en het hartzakje
geperforeerd en de linkerhartkamer geschampt. De uitschotopening zit links voor aan de borst;

• een kogel in het hoofd. Het schedelbot is beschadigd en er zit een kogeldeel
diep in de hersenen. De vermoedelijke schootsrichting is van voor naar achter;

• een tweede beschadiging van het schedelbot en botsplinters in de hersenen.

De vermoedelijke schootsrichting is van voor naar achter. De conclusie uit de sectie is dat Fortuijn is geraakt door vijf kogels. Het pistool was op het moment van schieten heel dichtbij: volgens het NFI bedroeg de afstand tussen wapen en slachtoffer tussen de 5 en 20 centimeter.”

 

Ik weet dat er vuurwapenexperts zijn die stellen dat het patroon van de schoten juist niet wijst op een getrainde schutter. Het leek alsof Van der G.  de terugslageffecten van het wapen niet goed kende. Hij schoot niet steeds op dezelfde plek, wat efficiënter zou zijn geweest. Maar die verhalen zijn ook niet erg consistent. Het wapen waarmee hij schoot had zijn beperkingen. Die hief Volkert van der G. op door van zeer korte afstand te schieten. En, zoals gezegd, bijna elk schoot was op zich dodelijk.

Wie iets wil begrijpen van het brein van Volkert van der G. moet dit nooit uit het oog verliezen. Volkert van der G. is wel fanatiek, maar hij is geen fanatieke gek. Alles gebeurt bij hem uit volle berekening. Hij is geen moment overvallen door zijn emoties. Hij voert een van tevoren uitgedacht plan uit.

Vanuit diezelfde berekening begon hij te procederen voor zijn proefverlof. Dat proefverlof zelf interesseerde hem helemaal niet. Anders had hij wel meegewerkt in een recidive programma. Hij schatte in dat hij twee kansen had, en alle twee de kansen zouden voor hem werken:

1. Hij kreeg het proefverlof. Gevolg: Algemene, aanhoudende, maatschappelijke onrust, waarbij de aandacht uitgaat naar het zogenaamde kwalijke ‘extreem-rechts’ in dit land, dat zich niet neer zou leggen bij de rechtsgang.
2. Hij kreeg het proefverlof niet. Gevolg: Hij had zich op de kaart gezet als politiek activist, en kwam er extra druk te liggen op het moment dat hij vrij zou komen.

Wat gaat hij doen? Dat is de vraag die velen bezig zal houden. Gaat hij naar het buitenland? Bij een normaal mens zou je dat kunnen verwachten. Dan zou je zeggen: Punt gemaakt, regering Fortuyn tegengehouden. Ooit is het mooi genoeg geweest. Maar het aanhoudende activisme van Volkert van der G. in gevangenschap (en ook in de periode voordat hij de moord pleegde) geeft aan dat hij zijn punt nog helemaal niet gemaakt heeft. Hij gaat dus niet naar het buitenland. Zijn strijd ligt hier.

Het is sowieso een win-win situatie voor hem. Er is nu ‘aangetoond’ dat zijn leven in gevaar komt als hij vrij rondloopt. Dat was de reden dat hij niet met proefverlof mag. (En dus niet: dat er gevaar is op herhaling vanuit hem.)

Volkert van der G. weet zich nu verzekerd van levenslang bescherming door de staat. Hij hoeft helemaal niet naar het buitenland. En vanuit deze luxe positie kan hij doen en laten wat hij wil.

In het veelbesproken telefoontje naar de neef van Fortuyn gaf hij geen antwoord op de vraag of hij het nog eens zou doen. Dat wordt nogal eens gezien als een fout. Maar het is natuurlijk helemaal geen fout. Volkert van der G. maakt dat soort fouten niet. Hij zei dat om de druk op de ketel te houden, om zijn vijanden scherp te houden en zijn beveiliging door de staat te garanderen.

Kan hij binnen deze situatie een nieuwe moord organiseren? Ik sluit het niet uit. De voorbereiding van zijn vorige moord was uitgekiend genoeg. Ook toen had hij een activistische rol, waarmee hij in de aandacht van de Nederlandse overheid stond.  Ook toen wist hij iedereen om de tuin te leiden, en wist hij mogelijkerwijs zijn hulp te organiseren. (De belangrijkste vraag is bijvoorbeeld nooit beantwoord, ook niet in de rechtszaak: Waar, en met wiens hulp werd hij een professionele killer?) Typerend voor de professionaliteit waarmee Volkert van der G. tewerk ging was bijvoorbeeld dat het spoor van het wapen waar hij mee schoot doodliep.

Maar ook als hij geen nieuwe moord pleegt, dan nog staan alle andere opties voor hem open. Hij weet dat hij met iedere daad van hem, en met elk woord, de volle aandacht van de Nederlandse maatschappij zal krijgen. En dat is voor een militante activist als hij de best denkbare positie.

Voor Volkert van der G. gaat het allemaal nog beginnen.[/cleeng_content]

 

[cleeng_content id="528591202" description="De flitsterugkeer van Balken-al-Ende" price="0.99" t="article"]Een stripsprookje van Caroline

 

Er was eens een land hier niet al te ver vandaan, waar een glibberige grootvizier Balken-al-Ende, enige tijd de scepter zwaaide namens de kaliefa. De kaliefa liet hem graag begaan, want anders dan andere perfide grootviziers probeerde deze geen ‘kalief te worden in plaats van de kalief’ maar was tevreden met zijn serviele rol. Dat wil niet zeggen dat de grootvizier niet ambitieus was, maar alleen dat hij geen kalief wilde worden. Hij wilde namelijk president worden maar dan niet van het kalifaat waardoor hij het aan de stok zou krijgen met de kaliefa, maar nog een land verderop. Een gelukkige bijkomstigheid was dat de kaliefa er ook wel iets in zag als ze een wat aantrekkelijker vent op het wekelijks theeuurtje zou mogen ontvangen, dus die stoorde hem alleen al daarom niet in zijn streven. Als zij gewoon haar onschendbaarheid en jaarlijks solidariteitspraatje mocht houden, ze deed dat graag met bewogen blik, en een beroep mocht doen op de rijken die zo maar misschien wel 40.000 euro (hier moest de kaliefa en spontane lachbui vaak bedwingen, maar gelukkig waren haar redevoeringen niet live)  verdienden, dan was zij tevreden. Het maakte het haar weinig uit, als zij haar belastingvrijstelling en uitkeringen maar kreeg, en hier en daar een oorlogje om de olieprijzen acceptabel te houden. En hoewel  de grootvizier altijd de mond vol had over normen en waarden, liet hij het wel uit zijn hoofd om daarover met de kaliefa te beginnen. Het volk zeurde hij er horendol mee, maar ach, dat is de taak van het volk niet, zeurders in grote staat onderhouden en er horendol van worden.

Maar ja, dat inmiddels horendolle volk moest wel zo ver worden gekregen dat ze hem graag als president zouden zien, om dat voor elkaar te krijgen moest de grootvizier natuurlijk wel het een en ander aan verraderlijke schurkenstreken bedrijven. Dat om zich in te likken bij de mensen die er over beslisten of hij al dan niet van grootvizier tot president zou worden. Van alle schurkenstreken was de schurkenstreek (en er waren er vele) die het volk waarover hij de scepter zwaaide nog het beste bijstond, de organisatie van een bevolkingsonderzoek waarbij de grootvizier zou uitzoeken wat het volk nu echt wilde, een en ander uiteraard vergezeld van de belofte de wil van dat volk te doen. Een beetje lastig was daarbij dat het ging over het al dan niet instellen van een presidentschap, iets wat de grootvizier meer dan iets anders wilde. Sommige mensen zien wat ze doen nooit voor wat ze zouden moeten doen, maar alleen als opstapje naar iets anders. Dit lieve kinderen, verklaart veel van het disfunctioneren van grootviziers, en ook van verder iedereen die iets anders wil worden dan die is: gezonde ambitie is mooi, maar als het leidt tot het je grootvizierschap gebruiken louter om president te worden in plaats van de president, dan verzaak je je taken als grootvizier al snel. En het volk? Dat sprak zich in meerderheid uit tegen dat presidentschap, en de grootvizier deed toen snel het enige wat hem nog restte: hij stopte de uiteinden van zijn tulband in beide oren en gaf zijn assistent, de verraderlijke Don-ibn-Ner, de opdracht om het volk namens hem helemaal verrot te schelden en uit te maken wat alles maar dom en lelijk was.

De grootvizier maakte van de tirades van Don-ibn-Ner en het afleidende effect ervan gebruik door het volk zogenaamd tegemoet te komen, door het te bezweren dat er geen president zou komen, en dat aan de wil van het volk recht gedaan zou worden. Maar niet dus, en het volk had zich nog niet omgedraaid, of de grootvizier tekende voor het presidentschap. Wat hij vervolgens deed is verborgen in de annalen van de geschiedenis, want wat er fout ging weet niemand, maar president werd de grootvizier niet. Het volk zat dus met de grootvizier opgescheept, nog 5 lange, dure jaren. Gelukkig koesterde de grootvizier niet alleen zijn eigen slangenstreken in , maar ook menig ander addergebroed aan zijn borst. Addergebroed dat ook ambities had en het duurde dan ook niet lang voordat zijn opperassistent Bos-bin-Luier niet alleen het tafelzilver had verpatst maar ook de stoelpoten van de grootvizier had doorgezaagd.

De grootvizier probeerde het nog een keer met zijn truc het volk om steun te vragen, maar die gaven die hem niet meer. Fool me once, shame on you, fool me twice, shame on me. Van de grootvizier hoorde men nadien alleen nog vage geruchten over hoge salarissen en duistere zaakjes, en omzetten die toch wat tegen leken te vallen. Een bord linzen, dat was het wel, en als gezegd, dat zilveren bestek was ook al weg.

Jaren leefde het volk in de rust die de nieuwe grootvizier hen liet. Die grootvizier bleek trouwens zo verraderlijk dat hij zijn stoelpoten zekerheidshalve bij zijn moeder (‘hier moedertje, dan heb je een houtje om op te bijten’) in bewaring had gegeven, dus die hebben we nog wel even, maar daarover een andere keer.

 

Maar wat geviel op een kwade dag? De oude grootvizier wilde zich weer eens verheugen in de gunst van het volk en testen hoe zijn marktwaarde daar lag. Hij wilde een hernieuwde discussie over normen en waarden maar dan niet de discussie die hij eerder aanzwengelde, maar eentje over zaken als populisme en nationalisme, de financiële crisis, klimaatverandering, armoede en corruptie. Ha, populisme, is dat niet een ander woord voor democratie, en laat de rest maar zitten.

 

Gelukkig dus maar dat het volk nog wist wat een immorele en verraderlijke schurk de grootvizier was en welke schurkenstreken hij had bedreven. Zij lieten zijn verraderlijke praatjes en nepmoraliteiten van zich afglijden als water van een eend, negeerden hem en leefden, afgezien natuurlijk van het schrikbewind van de nieuwe grootvizier, verder nog lang en gelukkig.

Ter info:

 

http://nl.wikipedia.org/wiki/Iznogoedh

 

 

[/cleeng_content]