Door Joost Niemöller
Vandaag kwam premier Rutte even langs in de Kamer. Vluchtig en ongeïnteresseerd zoals we hem kennen. Hij is er niet voor ons. Hij is er niet eens voor de Kamer. Hij is er om wat dingetjes te regelen die hem van hogerhand worden opgelegd. In de verkiezingen belooft hij geen cent voor de Grieken. Ja, niet zo’n beetje beloven, maar echt met nadruk, een rode knop indrukkend, ja, echt geen cent. Uit principe. Drie maanden later, of wat was het een half jaar, hij wist het ook niet meer, ach wat deed het er toch toe, dacht hij er weer anders over, of was er een andere realiteit of zoiets. Dit jaar beloofde hij het nog eens bij verkiezingen. Geen cent, nee echt, geen cent hoor. Op een filmpje. O ja, was dat zo? Jammer dan.
Natuurlijk gaan er centjes naar de Grieken, want tja, dat moet nu eenmaal. Er zijn krachten die dit eisen. Welke krachten dat precies zijn, daar zal iemand als Rutte zich nooit over uitlaten. Het gaat ons niet aan. Jammer dan.
Het zijn misschien wel die krachten waar hij het zo druk mee heeft als hij in de Kamer zit, want dan zit hij aan een stuk door met zijn electronicadingetjes te spelen. Het ‘debat’ doet hij achteloos. Alles is allang van tevoren glad gestreken met de twee fracties die er voor hem toe doen. Daar hoefde hij niet eens bij te zijn. Sterker nog, de fractievoorzitters van ‘zijn’ twee partijen hoefden er vandaag niet eens bij te zijn. Alles gaat achter de schermen. Heeft u daar een probleem mee? Jammer dan.
Er zijn geen emoties. Er zijn geen overtuigingen. Er is geen idee. Er zijn opdrachten van hogerop en die moeten uitgevoerd worden.
Motie van wantrouwen? Jammer dan?
Flessentrekkerij? Jammer dan.
Geen geld voor de ouderen? Jammer dan.
Kan hij de Kamer niet overtuigen? Jammer dan.
Gelooft u niet meer in hem? Jammer dan.
Wilt u democratie? Jammer dan.
LAATSTE REACTIES