Deze pagina wordt bijgehouden door Joost Niemoller

Weblog
 
29-03-2002
 
Verveling, zo las ik vandaag in het NRC, is een basis voor revolutie. Het ging natuurlijk weer over Fortuyn. Dat woord, 'revolutie' heeft een lading gekregen deze dagen. Het leek allang een jaren zestig begrip. Che, de vlees geworden revolutionair, die eenmaal amok makend, niet meer kon stoppen, door Afrika trok, door Bolivia, die overal een vuur wilde ontsteken. UIt verveling dus. Zoals punk geboren werd uit verveling.

Bij ons thuis zijn we deze week begonnen met verbouwen. Mijn zwager had een moker mee genomen en begon met het slopen van de binnenmuren. Steeds meer ruimte kwam er vrij en steeds groter werd de behoefte aan nog meer ruimte. Ik voelde deze behoefte diep in mij. Ik wilde de buitenmuren er ook uit. En daarna wilde ik aan de huizen van de buren beginnen. De revolutie was in mij gekomen.

Weg die ouwe troep! Frisse lucht voor iedereen!
Reageer op dit bericht
 
22-03-2002
 
Iets vaags deze keer. Ik slaap weinig de laatste dagen. Het is er te druk voor en omdat je moe bent ga je teveel koffie drinken en daardoor ga je weer te weinig slapen, of val je ineens als een blok in slaap en word je net zo ineens zomaar wakker. In zo'n staat moet je natuurlijk oppassen op de fiets en ook in gesprekken want dan kun je zomaar ineens rare dingen gaan zeggen. Je denkt dat je alles kunt zeggen. Je wordt oppermachtig, denk je, maar dat is een vergissing.

Eigenlijk wil je dan maar een ding. In een stoel hangen en naar muziek luisteren. Want totale vermoeidheid maakt dat de juiste muziek optimaal naar binnen komt. Bijvoorbeeld hele trage, zwaar dramatische muziek. Bijvoorbeeld Parade, van Magazine. (Ja, jaren tachtig.) Dat je alleen maar denkt van oef... Poeh. Dat je nog te moe bent om te huilen. Dat hele dramatische, hele trage piano intro. En dan die onthechting in de tekst. Dat je denkt... zo zou ik het eens een keertje zomaar moeten zeggen, botweg.
Reageer op dit bericht

[ top ]
 
17-03-2002
 
We liepen de strekdam helemaal af. Dat duurde ruim een half uur. Hoe zou het einde eruit zien? Daar stond een rode paal. Met daarboven een lamp die aan en uit ging. Ook al was het midden op de dag. Het water, rondom, was glad. De lucht was precies zo blauw als het water. Van veraf de motor van een binnenvaartschip. Je kon er gaan zitten en kijken tot aan het punt waarop de rode boeien van de watergeul onzichtbaar werden. Het was goed mogelijk om steeds minder gedachten over zo goed als niks te hebben. De ruimte drukte alles dicht. Zodoende kon je zonder tegenspraak eigenlijk alles wel relativeren. Bij het eiland aan de overkant hing waarschijnlijk een poppetje de was op. Ik was blij dat ik niks te doen had.
Reageer op dit bericht
[ top ]
 
15-03-2002
 
Wim de Bie heeft aangekondigd dat hij op zijn weblog niet langer over Pim Fortuyn zal schrijven. Dan zal hij het nog moeilijk krijgen, want een week lang was Fortuyn (ik ga geen bijnamen of omschrijvingen toepassen) het absolute brandpunt van zijn haat en dus zijn opperste inspiratie. Ik denk dan ook dat hij dit niet gaat volhouden. Vroeg of laat zal het -oeps!- toch weer ineens over een taart gaan of over een kaal hoofd of over een pak.

http://bieslog.vpro.nl
Reageer op dit bericht

[ top ]

10-03-2002
 
Ik was met o.a. mijn neefje naar The Lord of the Rings. Zondagmiddagvoorstelling. Handjevol mensen. Dat loopt op z'n eind, of het is Oscars afwachten. Wat mij opviel in die oceaan aan symbolen: het was vooraal een film over een mannenwereld. De vrouwen oefenen een angstaanjagende aantrekkingskracht uit, die dodelijk zal zijn. De Hobbits leven in een aseksueleel universum, met lichte homo-erotische ondertoon. En dan is er het boze oog, dat telkens terug keert als beeld. De bron van het diepste kwaad. Dat is geen oog, dat is een kut. Een brandende kut. Daar moet je heen. Een levensgevaarlijke tocht waarbij doden vallen. Tenslotte zal de brandende kut vernietigd worden. Gek dat niemand dit nog opgemerkt heeft. Of ik heb het weer gemist.
Reageer op dit bericht
[ top ]
 
09-03-2002
 
Er moet een muurtje gesloopt worden. Hiertoe eerst een boekenkast verwijderen. Daarvoor verhuisdozen kopen. Bij een firma. Tien verhuisdozen op een fiets in de wind. Dit is een bijna onmogelijke opdracht. Nu worden er uit alle kasten boeken verwijderd en in de dozen gestopt. Er ontstaan overal gaten. Deze gaten vormen een nieuw begin op het kantoor. Het demonteren van de boekenkast. Deze gaat in delen op de imperiaal met een heel dun touwtje, omdat er geen ander touwtje is. Onder het rijden in de auto klinkt overal gekraak. Als een schip. Er is een kans dat je het niet gaat redden. Parkeerverordeningen. Er is controle op straat. Het monteren van de kast. Het ontstoffen van de kast. Het plaatsen van de boeken. De boekenkast bij een raam. Het bedenken van een Chesterfield stoel voor de boekenkast bij het raam. Met een rond tafeltje waar boeken op gestapeld gaan worden. Een kopje thee. Het zien van teveel na al die jaren nog steeds ongelezen boeken. Het aanleggen van een aparte collectie pol. gesch. buitenland. De autobiografie van Colin Powel en van Norman Schwarzkopf. Maken zij een kans om ooit nog gelezen te worden? De kennis van de geschiedenis en de daadkracht naar de toekomst. Denken dat je iemand anders bent.
Reageer op dit bericht
[ top ]
 
7-03-2002
 
Het is de dag na de nacht van Fortuyn en wat mij het meest is bijgebleven was het gezicht van Melkert. Het sacherijn dat normaal gesproken zijn wapen had moeten zijn, keerde zich tegen hem. De hoge zuurgraad had hem vergiftigd. Tijdens het lijsttrekkersdebat bleek hij niet meer in staat om Fortuyn aan te kijken. Hij was sowieso iedere beweeglijkheid verloren. Aan het einde draaide zijn nek hem steeds meer in elkaar en zijn mondhoeken hadden de uiterste gang naar beneden bereikt. Hij stond op het punt om te gaan kotsen en dit was het moment voor Fortuyn om met een vers geslepen dolk nog eens een extra steek te geven. Hij zei zoiets van: 'Kom op, mijnheer Melkert, we moeten nog twee maanden verder!' En weer zocht de Melkert nek een nieuw, iets minder pijnlijke hoek. Maar vluchten kon niet meer. Hier naderde, naar mijn optiek, het persoonlijke het politieke. Of was er sprake van een hogere strategie? Dan was het verbluffend gespeeld.
Reageer op dit bericht
[ top ]
 
4-03-2002
 
Er zijn hele werelden waar je niets vanaf weet. Neem nu de wereld van het brommer opvoeren. Wat een hele andere kwestie lijkt dat het scooter opvoeren. Van het weekend heb ik me er op een feestje van alles over laten vertellen. Ik begrijp nu dat 70 kilometer per uur eigenlijk de natuurlijke snelheid van een brommer is, en dat hij door de verplichte Nederlandse begrenzer eigenlijk naar de kloten wordt geholpen. Je gaat dan ook drie keer zoveel benzine betalen. Maar ga je harder, dan begint alles te wiebelen en te trillen en dan kun je ook niet meer goed remmen. Daarnaast vallen er vele extra onderdelen in de brommer te zetten met ongekende resulaten. Die worden er bij een politiecontrole echter allemaal weer uitgehaald. Ik vat het nu maar even simplistisch samen. Het ging gepaard met erg interessant klinkende termen. Ik had het moeten opschrijven. Maar dat doe je niet op een feestje.
Reageer op dit bericht
[ top ]

 
2-03-2002
 
Klein verkiezingsleed in Het Parool.

Zie:

http://www.parool.nl/1015048212391.html

Het gaat dus over het CDA in Amsterdam. Nu krijgen ze onderling nog ruzie ook. Landelijk gaat het geweldig met het CDA, met de gouden greep Balkenende, die gisteren een 'themadag boten' inlaste. (Of was het eergisteren?) En daarmee weer alle kranten haalde. Ik zag net op een winderige open plek tussen de supermarkt en de Bruna twee vrouwen staan met wapperende CDA folders. Ze hadden ook een kinderwagen meegenomen. Het was niet de bedoeling dat deze vrouwen werden aangesproken op het CDA. Zo keken ze tenminste. Midden op de winderige plek stond de PvdA met een handkar en dan was er nog een heel klein hoekje met een wegwaaiend bord van Groen Links. Iedereen wilde naar huis.
Reageer op dit bericht

[ top ]
 
26-02-2002
 
Een lang weekend Parijs. Je denkt een hele stad te kunnen omvatten, dat is het ambitieuse als je een grote stad in het buitenland bezoekt. 'Dit is typisch New York.' 'Parijs is veranderd de laatste tijd.' Dat zijn de belachelijke uitspraken die ik mezelf net iets te graag wil aanmeten. Ik ben op zoek gegaan naar een groen jasje met een Schotse ruit. Ik weet helemaal niet of zulke jasjes bestaan, maar ik heb er in elk geval in al die oudbollige warenhuizen geen een gevonden. Het zag er behoorlijk shabby uit, die warenhuizen. Daar zouden wij ons in Nederland voor schamen. Trouwens, Parijs is een dure stad geworden, dat zie je goed met die Euro. Alles is al snel twee keer zo duur geworden, dus u bent gewaarschuwd. Je kart een uur en een kwartier door de nacht en je bent alweer in Brussel Zuid. En dat is nog maar voor de helft buitenland. Ik hoor mezelf zeggen: 'Parijs is minder ver tegenwoordig.' Maar je hoeft maar een hoek om te slaan en ineens ben je in een al te verre wereld.
Reageer op dit bericht
[ top ]
 
13 02 2002
 
De hele wereld in beweging en wat doe ik. Iets lulligs. Ik sta aan de rand van het water en laat me fotograferen. Voor bij een recensie. Stapje naar voren. Stapje naar achteren. In de camera kijken. Naast de camera kijken. De fotograaf ziet veel water en enig gezicht. Hoe kijk ik? Ik vraag het me af, maar ik weet het niet. De fotograaf komt heel dichtbij. En een beetje vanonder. Ik denk: Zo heb ik een onderkin. Maar ik zeg niets. Ik denk: Over twee dagen sta ik groot in de krant. Boven een recensie met als kop: PATHETISCHE POGING TOT ROMAN. Of: DIT HAD NOOIT UITGEGEVEN MOGEN WORDEN. En ik staar schaapachtig met een onderkin over het water. Niks aan te doen. Ik ben een voorwerp.
Reageer op dit bericht
[ top ]
 
10.02.02
 
Terwijl Pim Fortuyn, verblind door eigen succes in de open val loopt die het politieke establishment voor hem klaar heeft gezet, ga ik van radioprogramma naar radioprogramma om ter promotie van Broers over de jaren tachtig te praten en plaatjes te draaien van toen. Een rare tegenstelling. De jaren tachtig waren denk ik vooral een periode van een onuitgesproken tegenstelling. De spanning liep op, maar de uitsluiting bleef in stand. Nu komt alle shit naar boven. Nu zitten we in een openlijk breekpunt dat politiek uitgevochten gaat worden. De subcultuur waar ik toen in zat was vooral een a-politieke. Uit noodzaak, maar ook met opzet. Het duurt heel lang voor een tijd een helder karakter krijgt. Het zijn de mythes achteraf die er betekenis aan geven. Ooit zal er over 2002 een politieke roman geschreven worden en zal de schrijver in radioprogramma's alles nog eens op een rijtje zetten. Nu heb ik het idee dat we in een belangrijke tijd leven, maar dat idee heb ik al sinds de val van de muur. In een stroomversnelling na een lange periode van benauwenis en stilstand. Rudolf uit Broers werd pas op z'n veertigste wakker. Dat is niet zomaar. Maar dat realiseer ik me pas nadat het boek geschreven is. Wat blijft is de vraag: wat maakte het begin van de jaren tachtig toch zo koortsachtig? Waarvoor was iedereen zich aan het warm draaien? Alles in een vrije versnelling. Er ging geen voertuig voorwaarts.
Reageer op dit bericht
[ top ]
 
06-02-02
 
Steeds meer vrienden en vriendinnen schrijven boeken. Dat was nooit de bedoeling geweest. Ik vind: je moet als schrijver zoveel mogelijk buiten het literaire circuitje blijven, want al die inteelt is niet goed voor een mens. Maar goed. Het gebeurt. Het zijn des mensens wegen.
En al die vrienden en vriendinnen kwamen op het idee om zo ongeveer tegelijk met mij hun boek uit te brengen. Dat is dus dringen. Patricia de Groot kreeg een schitterende recensie in Elsevier. Gefeliciteerd Patricia! Marja Pruis werd groots gepresenteerd in HP/De Tijd, met een sympathiserend interview en een positieve recensie. Leuk Marja! Frank Westerman z'n boek komt binnenkort uit, maar nu al werd hij op Vers voor de Pers hogelijk geprezen door Michael Zeeman. Goed zo Frank! Ik gun het jullie allemaal van harte! (Ahem.)
Reageer op dit bericht
[ top ]
 
2-02-2002
 
Het op de tv volgen van de gouden koets is echt iets voor met een enorme kater. Niet dat ik nog drink. De kater komt van alle presentaties, borrels, enz. Van Patricia de Groot, een goede vriendin van me, verscheen haar prachtige debuut, De Achteroverval. Dus dat was alweer een borrel. In een sjiek zaaltje van uitgeverij Contact. "He, hallo! Hoe gaat het met Jou? Je hebt een nieuw boek, hoor ik? Waar werk je nu aan? O, daar zie ik iemand met wie ik eventjes een hand moet schudden." En een etentje. Plus de gigaborrel van de Bezige Bij, waarna we bij Vers voor de Pers weer gezellig verder zullen babbelen. Je doet je best. Maar je verlangt vooral naar het moment dat je achter je PC aan je nieuwe boek kunt beginnen. Met alleen het gebabbel van je eigen personages. Bij sommige mensen hun beroep past dit geborrel en gebabbel heel goed. Bij een politicus bijvoorbeeld. Die kan dat aan. Die gebruikt die tijd goed. Ik bubbel over. Ik ben een beetje misselijk.
Reageer op dit bericht
[ top ]
 
30.01.02
 
Welkom op mijn weblog. Ik ga vanaf nu, 30 januari 2002 regelmatig (misschien wel elke dag) schrijven over wat mij bezig houdt. Soms zal ik linken naar interessante nieuws sites. En wat niet meer, ik bedoel: ik weet het nu ook nog niet. Het is een nieuw avontuur.

Ik schrijf dit op een grauwe Amsterdamse middag, voorafgaand aan de presentatie van Broers in Perdu. Grote zenuwen! Gisteren stond er een lovende recensie in de Telegraaf, net las ik een slopende recensie van Max Pam in HP/De Tijd. Hij vindt Broers drie mislukte romans in een. Dat kan. Daar ben ik het niet mee eens, maar dat kun je vinden. Ook is hij van mening dat de broer Johan in mijn boek naar Australie is gereisd. Een staaltje van slordig lezen. Kennelijk weet Pam niet het verschil tussen werkelijkheid en verbeelding. Het staat er toch echt heel duidelijk in. Dus dat is dan een fout.

Verder is het een raar idee om in boekhandel Scheltema zo'n enorme stapel Broers te zien liggen. Ik durfde er nauwelijks naar te kijken. Ik dacht alleen: Die zullen natuurlijk nooit verkocht gaan worden!

Het zijn vreemde tijden. Zojuist werd ik gebeld door een journalist van Het Parool. Wat mijn favoriete restaurant is. Voor het rubriekje bij Johannes van Dam. Ik weet niks van eten. Ik vind bijna alles lekker.
Reageer op dit bericht
[ top ]



Recente berichten