Door Caroline Vonhoff
Om zakelijke redenen was ik vorige week in Zeeland. En dan niet zomaar Zeeland maar in een moeilijk bereikbaar stukje Zeeland, in het plaatsje Koewacht, een stadje dat deels Nederlands, deels Belgisch is. Een redelijk vlotte reis vanuit Amsterdam over het HSL traject naar Rotterdam, en dan overstappen naar Goes. De HSL gaat naar mijn waarneming ongeveer net zo snel als een normale trein en de tijdwinst wordt dan ook vooral geboekt doordat er alleen op Schiphol gestopt wordt. Wat een verschil met de TGV en met de Duitse versies daarvan, waar echt vaart wordt gemaakt en zelfs de auto’s op de Duitse autobanen lijken te kruipen bij het er parallel aan rijden. Maar niet gezeurd of getreurd, want het ging als een zonnetje met toeslag, en het voordeel van de verdere reis Rotterdam-Goes was dat naar gelang het minder Rotterdam en meer Zeeland werd, ik werd bevangen door het gevoel op vakantie te zijn. Van Goes is het dan nog ongeveer een uurtje stevig met de auto doorrijden, en dan ben je er, in Koewacht. Het landschap is er heel anders dan ik had verwacht, veel natter, veel beboster en veel mooier (overal grote kreken, met hier en daar een fontein erin) met lange beboste wegen als in Frankrijk de Routes Napoleon. Die zijn beboomd om soldaten en reizigers van schaduw te voorzien, misschien dat dat hier ook het geval is (geweest)?
Uit accijnsoverwegingen was het ook nog eens aangenaam dat je zo naar België loopt, en de frites waren daar ook nog eens heel goed. En er was nog een ouderwetse bakker met allerlei kruidenierswaren ook, en een dame die daar wonderlijk in paste, in die winkel. Kortom, een en al aangenaam verpozen in een gebied dat door het toerisme vergeten lijkt.
Maar waarom ik eigenlijk schrijf is dat het zo vreemd was, om je tas in de auto te laten liggen met de ramen open en die tas in het zicht, en dat je dan als Amsterdammer wat zenuwachtig wordt, als je zelf uit het zicht gaat. Niet dat er -anders dan een dossier- veel te stelen was, maar dat was aan die tas niet te zien.
Door de gastheer werd me echter verzekerd dat ik niet zo gek moest doen, en die tas gewoon kon laten liggen. Dat heb ik gedaan, en dat voelde -nadat ik mijn riskante daad had weten te vergeten- ontzettend lekker, dat je je spullen niet aan jezelf hoeft vast te binden om ze niet kwijt te raken. Dat je gewoon (na gedane zaken) aan de wijn kunt gaan en je niet druk hoeft te maken, want dat dossier loopt niet weg, en wordt ook niet weggenomen. Opeens leek Nederland weer zoals het vroeger was en realiseer je je weer wat een vrijheid veiligheid is en geeft. Niet vanwege blauw op straat, want dat geeft geen veiligheid maar is het symbool van onveiligheid door staat en vrijgevestigde criminelen, maar ‘gewoon’ veiligheid door de afwezigheid van bedreigingen. Opeens heb je het weer, dat ontspannen gevoel dat in Nederland, in Amsterdam, vroeger zo gewoon was dat je het niet eens opmerkte. En dat in een plaats die eerder bekend stond vanwege de strooptochten die erheen ondernomen werden vanuit Axel, en nog een veelheid aan andere vijandelijkheden en omstreden-zijn.
Tijden veranderen, ook al lijken ze hier en daar te hebben stilgestaan.
Waar ik woon zijn nog mensen die het bestaan om de auto ‘s nachts niet op slot te doen, of zelfs de achterdeur. Hier kun je ook nog gewoon over straat lopen zonder bang te moeten zijn in elkaar te worden gemept omdat je verkeerd kijkt of een verkeerde uitstraling hebt. Hier kunnen jonge meiden nog gewoon over straat lopen zonder te worden nagesist. Ideaal? Niet altijd, ook bij ons is ooit ingebroken, niet veel kwijt, maar wel een paar uiterst dierbare herinneringen.
Van tijd tot tijd kom ik in Amsterdam - en zie de hectiek, de dreigingen.
In mijn studietijd woonde ik vlak buiten Rotterdam, en in die stad heb ik mijn studententijd doorgebracht, tweede helft jaren zestig. ‘s Avonds uit met klasgenoten m/v? Nooit een probleem, als je maar bij de Binnenweg wegbleef (zeelieden). Nooit iets vervelends meegemaakt, we gingen uit zonder enig nadenken. Naïef, zeker, maar ook zorgeloos.
Kortom, ik herken je verzuchting. Gelukkig woon ik dus nu in een gebied waar je je nog veilig kunt voelen, thuis en op straat.
Maar vind je, beste Joost, het niet van den zotte dat de politiek geen antwoord heeft op de door jou gevoelde onveiligheid in de grote stad? Dat men er alles aan doet om deze gevoelens van onveiligheid te bagatelliseren en onder kopjes racisme en discriminatie te schuiven? Kijk eens hoe op dit moment de politie onder vuur ligt - door daders die zich ‘vermommen’ als slachtoffers…
Wat gaan we - en ik zeg met nadruk ‘we’ in breed collectief perspectief - daaraan doen?
gewoon eens stoppen met schrijven en gezellig méé-meppen !
Daar ben ik een beetje te klein voor, aan de andere kant, wat moet dat moet, niet?
precies Caroline….enneh…de kleinste mepjes kunnen de grootste gevolgen hebben toch ?
(nog afgezien van de voldoening eindelijk eens verdiende klappen te krijgen…)
Zoals uit mijn stukje over Koewacht blijkt, vond ik de tijd ‘zonder meppen’ veel leuker. Maar je hebt gelijk, schrijven helpt niet echt. Aan de andere kant, je zult toch een kik moeten geven al is het maar om anderen te laten merken dat het niet vreemd is je niet te herkennen in de even gefabriceerde als opgedrongen ‘realiteit’ van politiek en journalistiek.
U weet, ik ben ook niet lang, dus ze meppen licht over ons heen.
oké @ Caroline blijf ik óók gezellig mee-kikken
Gisteren weer eens gelachen met onze politie. Zat ik lekker, met werphengeltje, te vissen in de rivier vlak bij huis. Achter mij een 2 baansweg tussen 2 bruggen (afstand ca 800 meter) gelegen waar nogal hard wordt gereden. Vaak komen auto’s of motoren ineens bijna haaks vanachter een kennelijk te langzaam rijdende auto op de linker weghelft (direct achter mij) waardoor ik de angst krijg dat er nog eens een op mijn rug ligt. Je mag er 50, maar 80-100 gebeurt helaas heel vaak.
Schuin links achter mij zie ik een auto met normale vaart rijden(de brug was net weer open/dicht; het is maar hoe je het bekijkt), komt er ineens een politieauto bijna haaks achter die auto vandaan. Zonder signalen o.i.d. Ik maan ze met handgebaren rustig aan te doen. Ze scheuren door.
Na een kwartiertje stopt de politiewagen naast mij in het gras (waar parkeren -doorgetrokken streep- verboden is). Er stapten 2 jonge gasten uit. De chauffeur kwam nors kijkend op mij af en vroeg wat ik bedoelde met mijn handgebaar.Ik vertelde hem dat ik regelmatig auto’s en motoren deze handelingen zie verrichten en angst heb dat er nog eens eentje in mijn nek landt. Hij werd een beetje pissig en zei dat hij als politieagent nu eenmaal zijn werk moest doen. Toen ik hem vertelde dat mij niet was gebleken o.a. ontbreken signaalvoering dat hij zijn werk aan het doen was, maar de idee kreeg dat hij Normaal’s oerend hard had opstaan, werd hij echt giftig. Hij wilde me bijna bekeuren. Ik ontnam hem het woord door te zeggen dat hij blij mocht zijn dat ik enkel met handgebaren reageerde i.p.v. een steen te gooien omdat ik het zat ben door allerlei figuren geterroriseerd te worden. Gelukkig kreeg ik toen net een vis aan de lijn want ik kreeg inmiddels de neiging hem op te pakken en in de plomp te gooien. Zijn collega suste de zaak en hierna vertrok men.
Deze anekdote wilde ik u niet onthouden.
Blijven lachuh in dit kalote land
In Koewacht (ik ken de streek) was het al rijk genoeg, dus daar heeft de verrijking niet huisgehouden. Er zijn nog locaties zonder infiltranten, en dit weet het rooie schorem.
Vreemde mensen. Neem Europa. En haar koloniaal verleden. Pak een willekeurig wereld land als voorbeeld. Om thuis te blijven. Jan v. Riebeek was een ongevraagde vreemdeling.
Het spreekwoord, wat u niet wil dat u geschied heeft geen tijdgrens.