Door Hans Moll

Meestal ben ik het roerend eens met Nausicaa Marbe. Om haar te volgen heb ik zelfs een abonnement op De Telegraaf genomen. Ze behoort met Annabel Nanninga tot de top van het NL columnistenwereldje. Al ben ik het steeds minder eens met haar zoals vandaag bijvoorbeeld.

Marbe omschrijft de jihadistische moord op de 24-jarige Canadese korporaal Nathan Cirillo als ‘De lafheid van een solo-terrorist’. Volgens haar is er niets moedigs aan om te moorden in naam van Allah. “De vlucht in geweld is een capitulatie tegenover de eigen verantwoordelijkheid en wil om een deugdelijk leven te leiden’.

Als ik diplomatiek zou zijn, noemde ik deze uitspraak ‘lief’, maar de eerlijkheid gebiedt mij woorden als ‘naïef’ en ‘ongeïnformeerd’ te gebruiken.

Radicale islamieten willen onze westerse deugden namelijk helemaal niet delen. Van IS tot Hamas, van Al Qaida tot de Moslim Broederschap is het refrein: Dood aan de Joden en Weg met het Westen.

De anti-Westerse houding onder islamieten is sterk en niet van recente datum. Ik mag er graag het boekje La grande Fièvre du Monde Musulman van Philippe Rochot uit 1981 op naslaan. Twee jaar na de Iraanse revolutie had de Westerse wereld nog geen ervaring met islamitisch terrorisme. Maar dat er van Indonesië tot Marokko en van Uzbekistan tot Mali iets broeide was toen al duidelijk.

Rochot verwijst ter verklaring van die agitatie naar de 19^de eeuwse moslimideoloog Jamal al Din al Afghani, de vader van het ‘islamisme’. Afghani wilde toen al alle moslims verenigen tegen het perfide Westen. Een andere belangrijke ideoloog van de radicale islam Hassan al Banna, een van de oprichters van de Moslim Broederschap (1928), zag gelukkig wel een lichtpunt in het Westen, alleen was dat Adolf Hitler.

De volgelingen van deze radicale moslims hebben geen boodschap aan ons idee over moed. En al helemaal niet aan wat Marbe noemt: ‘Een leven in vrede en rust, met oog voor het algemeen belang dat een samenleving bij elkaar houdt.’ Deze mensen laf of ‘onbeschoft’ noemen, zoals Marbe doet, zal hun niet weerhouden ‘onze’ samenleving schade toe te brengen.

Ik schreef dat twee jaar na de Iraanse revolutie de Westerse wereld nog geen ervaring had met islamitisch terrorisme, maar velen zijn waarschijnlijk de golf van Palestijnse terreuraanslagen vergeten. In de jaren zeventig van de 20^ste eeuw meenden heel wat anti-Israëlische Arabieren en met hen sympathiserende linksradicalen, dat burgers gerechtvaardigde terreurdoelen waren.

Op luchthavens en in gekaapte burgervliegtuigen zijn tientallen mensen gedood. Om nog maar te zwijgen van het bloedbad onder Israëlische sporters tijdens de Olympische Spelen van München in 1972.

En laten we de recente moorden niet vergeten: het Joods Museum in Brussel, de Joodse school in Toulouse en in Parijs de doodgemartelde Jood Ilan Halimi. Iets verder weg, maar wel op de deurmat van Europa, Israël, is de lijst voorbeelden van tegen vrouwen en kinderen gerichte terreurdaden schier eindeloos.

Van deze terreurdaden zullen, vooral Linkse mensen dan weer zeggen, net als over de Palestijnse terreur van de jaren zeventig, ja, maar dat zijn wel Joden. Onuitgesproken is hun boodschap dat de Joden het er ergens wel naar hebben gemaakt dat ze worden gehaat. Hadden ze maar geen land van de Palestijnen moeten stelen. Ergo, daar hebben wij niets mee te maken.

Maar volgens radicale islamieten, of we ze nou dom, laf of onbeschoft noemen, hebben wij daar weldegelijk iets mee te maken. Hun haat zal ons ook treffen. Hoe zal de haat van de jihadi zich hier manifesteren? Misschien met de AK47s waarin de mocro-onderwereld grossiert. Misschien zal het voorbeeld van de Oeigoeren worden gevolgd. Zij trekken op volle stations hun messen en beginnen op Chinese omstanders in te hakken en te steken.

Zij hebben ook geen oog voor het algemeen belang dat een samenleving bij elkaar houdt. Net als de moordenaar van Nathan Cirillo wijzen ook een leven in vrede en rust af. Om een slogan van de krakers te parafraseren: Uw vrede en rust zijn de onze niet.

Het is namelijk oorlog Nausicaa.