Door Caroline Vonhoff

Eén keer in mijn leven ben ik naar een ‘echt stierengevecht’ geweest, ergens in (nota bene) Zuid Frankrijk. Nep-stierengevechten, waarbij geen wapens, speren en paarden werden gebruikt had ik al wel eens gezien, en die vond ik aardig. Ten eerste omdat de stieren niet verwond werden, en ten tweede omdat die meestal wonnen. Dat laatste vond ik redelijk, want ‘zij waren niet begonnen’.

In Denia hadden ze bijvoorbeeld op de kade een 3-zijdige arena met tribunes, en de vierde zijde was de een paar meter lager klotsende zee. Veel bravoureachtige (neem ik aan, want wat doe je anders in de arena?) jongens, en dan de stier. De meer ervaren stieren liepen binnen en sprongen direct de zee in, of als ze er wel zin in hadden, dreven de jongens langs de kade, en gingen er dan  in een keer van links naar rechts of andersom, rakelings in galop langs. Resultaat: het hele rijtje jongens als domino’s in zee. Die konden, ik spreek nog over galante tijden, natuurlijk weinig anders doen dan zich uitschudden en weer in de arena melden. Sportief van alle kanten dus.

In Frankrijk zag ik echter een aantal echte stierengevechten, en dat vond ik helemaal niets. Geen heldhaftigheid, want de stieren worden eerst zodanig voorgeprikt door de picadors te paard, dat  hun halsspieren worden doorgesneden zodat zij hun kop niet meer van links naar rechts kunnen bewegen maar alleen nog recht vooruit, van onder naar boven. Die daar opgedane wetenschap liet me eigenlijk al ieder eventueel mogelijk plezier vergaan, en dan heb ik het nog niet over het lot van de paarden, dat zo mogelijk nog beroerder is.

Je kijkt immers niet naar een stier in de kracht van zijn leven (dat wel) maar naar een verminkte mannetjeskoe die zich niet (kan) verdedigen, althans niet zo goed als die dat van nature kan. En dat schijnt erg goed te zijn, want ik herinner me dat ik eens te paard ergens in Afrika een natuurgebied doorkruiste, en dat de (gewapende) gids vooral bij daar vredig grazende buffels wat zenuwachtig werd. Blijkbaar was er dus van die in mijn stadse ogen gezellige, zwarte koeien iets te vrezen. Voor die arme stieren (die overigens tot de dag van hun dood van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat een geweldig leven van louter verwennerij blijken te leiden) in de arena gaat dat, met doorgesneden spieren, niet op, en van een eerlijke strijd met de matador is dan ook geen sprake. Dat neemt niet weg dat ook die matador nog wel eens het onderspit kan delven, maar ook dan doet de stier dat ook.

Ook leerde ik dat, als de matador buitengewoon behendig is geweest en een fraaie doodsteek heeft gegeven, hij een oor van de stier verdient (olala, il ne merite pas l’oreille, herinner ik me, en nieuwsgierig als ik ben vroeg ik aan mijn kenner-buurman op de tribune wat dat betekende, nou dat dus).

Wat van dit alles te denken en te vinden? Wat mij betreft hoeft het dus allemaal niet, maar aangezien het niet mijn plezier is maar dat van anderen, lijkt me het maar het beste er verder niets van te vinden. En ik hoef er niet heen, en ik zal dat ook nooit meer doen, maar dat betekent natuurlijk niet dat ik er over ga. Ieder diertje zijn pleziertje, ook al is dat dan geen pretje.

Ik mag hopen dat de steekneuzen van de  EU, de picadors van de vrijheid, de slachters van Europa, er anders over denken, maar ongetwijfeld zal dat wel niet. Vrijheid is er immers om om hals gebracht te worden, en ieder mens tot os gemaakt.