Door Caroline Vonhoff
Als liefhebbend lezer van detectives, spionageromans en complotten heeft een mens het tegenwoordig maar moeilijk. Hetzelfde geldt voor de kijker naar films over dezelfde onderwerpen. Zelfs doen of je gek bent maakt een James Bond niet langer verteerbaar, want dat iedereen in dezelfde mate boef is en foute belangen en regimes dient, dat is helaas wel duidelijk geworden. En die licence to kill, die klinkt sinds het Verdrag van Lissabon ook al niet echt lekker meer. En werken voor een staat, welke dan ook, daar kan je lang en kort over praten, maar dat is toch gewoon het zijn van ambtenaar, en die hebben die licence inmiddels allemaal wel zo een beetje, want het ontnemen van noodzakelijke zorg is natuurlijk ongeveer net zo iets, alleen wat minder sexy in beeld gebracht. De enige handen aan het bed zijn die van James Bond, en als je dan geen mooie, jonge meid bent, dan is het kwaad kersen eten, of soms zelfs niet eens kersen als besloten is dat je dagen maar eens geteld moeten zijn. Weinig heldhaftig, zegt u dat wel.
Kortom, de werkelijkheid zoals we die kennen wijkt te veel af van de werkelijkheid zoals beschreven in de boeken en getoond in de films. Nou is dat in een sprookjesboek niet anders, dat werkelijkheid en verhaal afwijken, maar dat weet je, en daar ga je van uit, en dan kunnen dieren spreken, tapijten vliegen en eenhoorns bestaan. Dat kan dus, maar een rechercheur die een misdrijf oplost, een officier die dan vervolgt, een rechter die een passende straf oplegt, een spion die een eerlijke zaak nastreeft voor een nastrevenswaardig regime, dat kan je toch niet serieus meer lezen? Een politicus die na langdurig gewetensonderzoek besluit het goede te doen ook al kost hem dat zijn carrière, wie gelooft daar nog in?
Op de tv is het niet anders als je bijvoorbeeld naar Law&Order kijkt. Als je ogen eenmaal geopend zijn voor de daar bedreven propaganda, is die serie werkelijk niet meer om aan te zien, met die aardige agente die altijd weer zegt ‘dat zij wel op je past’ (wat dus never, ever nooit lukt), en dat je vooral haar moet bellen en niet zelf je zaken moet regelen, en je bewapenen helemaal uit den Boze is.
Een tijdje ben ik uitgeweken naar Engelse series, maar ook daar is het propaganda van de eerste tot de laatste minuut. Propaganda voor bijvoorbeeld camera’s overal en nergens, iets subtieler dan de Amerikaanse maar toch, en de Engelse bevolking is natuurlijk al ontwapend. Zo wordt de ene na de andere moord gepleegd (en opgelost!), steeds vaker met behulp van camerabeelden. Nog vaker gebeurt het dat je de dader een tijdje ziet lopen, dan ziet verdwijnen in een steeg waar geen camera hangt, en terug ziet lopen, en dat er dan een gewelddadig om het leven gebracht iemand in die steeg ligt. Het bewijs is maar niet rond te krijgen, want dat lijk, dat lag er misschien al wat langer, niet? En zo kijk je dan, en voor je het weet denk je ‘jammer dat daar geen camera hing’, en verdraaid, je denkt opeens iets wat je nu juist niet denkt, tenminste als je er even over nadenkt. Heb je dat eenmaal gezien en jezelf daarop betrapt, dan kan je het niet meer niet zien, en hup, weg het eens schuldloos plezier. Dan maar naar de wetenschap en de technische recherche en de pathologen anatoom, want daar zijn in ieder geval geen camera’s bij. Maar helaas, die zijn er dus wel, maar waar vroeger volstaan werd in dergelijke series met een close up van de peinzende blik van de onderzoeker, is tegenwoordig niets meer te aanschouwelijk (goed woord in dit verband) om met gezaag van beenderen en gekners van tanden en gesop van vlees, uitgebreid in beeld te brengen. Je kan er aan wennen, en dat zal de bedoeling zijn, maar je kan het ook laten, en het zo vies en smerig blijven vinden als je het vond de eerste keer dat je het voor het eerst zag/hoorde. Dat laatste is mijn keuze.
Dan maar iets Scandinavisch? Nou, ook liever niet, want zelfs van een programma voor het bakken van typisch Zweedse gebakjes kan een mens al buitengewoon neerslachtig worden, laat staan een programma waarin het oplossen van een Zweedse crime passionel centraal staat. En sinds Derrick bij de SS te hebben gezeten, vertrouw ik ook al geen Duitse politieagenten meer, dus dat is ook geweest. En van hoe het in Nederland werkt in die wereld weet ik sowieso te veel, zodat voor mij alleen het niet (meer) realistische Baantjer nog leuk is.
En ga je op zoek naar een film over een vrijgevestigde held, een Hercule Poirot, een Perry Mason of een Sherlock Holmes, dan blijken die niet meer te worden gemaakt, iedere held is tegenwoordig in overheidsdienst. Avonturier met behoud van maandsalaris en pensioenopbouw, wie wil daar nog naar kijken?
Waar moet een mens nog heen voor een genietbare Krimi? Heeft Zwitserland iets?
We kunnen de krimi niet meer ‘zien’ omdat we er zelf middenin zitten en er aan deelnemen. De afstand tussen wie we zijn en wat we beleven wordt kleiner, naarmate we beter beseffen welke rol wij spelen in ons leven en in het leven van anderen om ons heen. Gelukkig maar - we hebben lang genoeg geslapen en/of geveinsd dat wij niet wisten wat we deden.
Na liefderijk gewezen te zijn op een lelijke lapsus mijnerzijds: in oudere series zoals die over de onvolprezen Engelse detective Frost was juist de eigenzinnige speurder zowel held als ambtenaar, en de staat in de vorm van de chefs, de te bespotten ‘vijand’. Maar die series, met die propaganda (die voor de eigenzinnigheid, het individu, ook en misschien juist wel binnen (te) nauwe kaders) die vind ik nog steeds leuk, misschien wel omdat ze inmiddels ook sprookjesachtig zijn. Maar denk ook aan zo iemand als Columbo, die was ook in staatsdienst, maar daar merkte je helemaal niets van want er was geen chef of structuur of baas, en die werd ook nooit (vzv ik me herinner) zelfs ook maar zijdelings genoemd.
Ik kan geen krimi’s meer zien omdat ze niet realistisch zijn. De daders zijn altijd blanke mannen.
Dat is niet waar.
http://www.amazon.com/Inspector-Morse-25th-Anniversary-Collection/dp/B008BF7TBY
Friedrich Nietzsche: de staat is geen incarnatie van een ‘algemeen belang’, maar een ‘koud monster’ in dienst van egoïstische belangen.
————-
Heeft niets met krimi te maken (of juist wel) maar deze zin kwam ik toevallig ergens tegen toen ik naar iets anders zocht.
Lijkt wel een tegeltjes wijsheid.
Ik moest gelijk aan Caroline denken.
Overigens vond ik Morse en die jack Frost ook erg vermakelijk.
Vasthoudende types met menselijke trekken en altijd recalcitrant waardoor ze nooit een hogere functie konden bemachtigen wat ze overigens ook niet ambieerden.
Eigenzinnigheid wordt in een hiërarchische structuur niet gewaardeerd.
En alleen geaccepteerd omdat er resultaat mee wordt geboekt.
Krimis doen mij denken aan series zoals Derrick,Frost,Rex,Baantjer en meer van die rommel.Kan mij niet boeien.Slappe verhaaltjes en politiek correct ,meestal.
Thrillers daarentegen van Lee Child, Linwood Barclay, Jusi Adler Olsen of crime series zoals,Dexter,Breaking Bad,24,Justified,Those who kill,Banshee vind ik spannend.
Effe zoeken en er is weer wat.
Dexter, waarin begrip voor een seriemoordenaar annex politieman wordt gekweekt? Alleen al vanwege die propaganda, kijk ik er al niet naar. Als ik psychopaten wil zien op tv en hoe die goedgepraat worden/zichzelf schoonpraten dan kijk ik wel naar een actualiteitenrubriek. Met een beetje geluk heb je dan zo iemand als Hitlery Clinton, met haar smakelijk lachen over lynchpartijen en bombardementen, en dan kan je daar weer jaren zonder.
’24’ vond ik de eerste seizoenen spannend, juist omdat er toen nog niet gemarteld werd en je zag dat Bauer weliswaar vaak op het punt stond iemand een draai om de oren te geven maar dat niet deed. Maar ja, na grote wroeging kwam het er toch een keer van, en doordat je in real time meekijkt, ga je daar in mee (ik dan) zonder er veel bij na te denken. Gelukkig ging ook dat uur voorbij, en dan denk je (dacht ik), gatverdamme. Waar heb ik mijn geest nu mee vergiftigd, én met de gedachte dat een stroomstoot op een anders genitaliën best handig is, en dat die bruikbare informatie oplevert. En uiteraard ging het met die Bauer van kwaad tot erger, en martelde hij eerst om atoombommen op te sporen, al snel begon hij er al mee als bij wijze van spreken het eierdopje niet recht naast zijn bord stond. Kortom, daar leerde je ook weer wat van, maar dus waarschijnlijk niet wat bedoeld was (martelen is wel best), maar juist dat het niet tot iets goeds kan leiden omdat het in zichzelf volslagen slecht is. Met enige spijt heb ik de vervolgseries ‘Martelen met Jack Bauer’ dan ook aan me voorbij laten gaan, juist omdat het iets met je denken doet en ook bedoelt te doen.
Met lezen van smerigheid en detectives waarin men van dik hout lijken zaagt, heb ik minder moeite, ook al omdat je doordat je leest, je hersens gebruikt, en dus zelf bepaalt wat je daar mee doet, en dat is dus geheel anders dan bij tv waar je toch meestal in een soort halve trance geprogrammeerd wordt als je niet oplet. Maar op een gegeven moment heb je op dat gebied ook de overtreffende trap van stukken zagen en psychopathie wel gehad, en dan is ook dat weer over.
Kortom, ik heb mijn moorden en detectives liever gezellig in huiselijke kring, met lang opgespaarde harstochten en dus een ‘reden’ voor die moord, in plaats van als beschrijving van het ziekteverloop van iemand zonder enig gevoel of geweten, en daar verandert zelfs Hannibal Lecter niets aan.
En iedereen moet genieten van wat die wil natuurlijk, maar het is wel handig bij jezelf te registreren wat dat kijken met je doet, en jezelf aangaande geprogrammeerd worden scherp in de gaten te houden. Dat voor mij de lol er daardoor af is, zegt niet dat dat voor een ander ook zo moet/zal zijn.
Wat een ongelooflijke reactie,ik kijk niet naar Dexter vanwege de propaganda en Jack Bauer vermoordt iemand om niks.
Dexter heeft een 9 bij de IMDB ,je mag een andere mening hebben maar zo’n domme reactie heb ik nog nooit gehoord.Het zelfde met “24” ,die serie heeft een 8,5 bij de IMDB en er wordt echt niet zomaar gemarteld.
Ik had al een lage dunk over jou hersenspinsels maar nu val je helemaal door de mand.
Waarom plaats je dit stukje?Om te zeggen dat je geen leuke krimi meer hebt gezien?
Who gives a fuck !!!
Ik wil meer Joost en minder mutsen !!!!!!
Maak je niet zo druk om niets arjope
Ook al had die Dexter een 10 op IMDB keek ik nog niet naar die bagger.
Nou en?
Who gives a fuck !!!
Ik heb nog wel een paar anderen.
Waking the dead
Trial and Retribution
Inspector Linley
Silent witness
Daziel and Pascoe
Endeaver
Lewis
Midsummer murders
New tricks
Kan Wallander ook nog wel bij.
Dit lepelde mijn vrouw achter elkaar op want dit zijn haar programma’s.
Die Engelse series hebben toch allemaal iets extra’s vooral door de entourage van voortkabbelende dorpjes in heuvelachtige natuur en landgoederen waar altijd wel ergens een verzwegen tragische gebeurtenis uit het verleden opeens tot leven komt.
Met andere woorden,ik heb het zelf niet gezien maar ik heb er wel een gefundeerde mening over.
Zoals “Koos”zegt ,zijn het heel vaak de witte mannen die slecht zijn en de allochtonen die goed zijn.
Dit zie je vaak in de politiek correcte series van de BBC.
De Zweden doen dat ook vaak,de moslims zijn de goede en de witte de slechte.
En ja de series die jij noemt komen max. aan een 7(zegt niks natuurlijk)
Ik plaatste dit stukje om te laten zien wat je eigenlijk ziet als je naar dergelijke series kijkt. En om te laten zien wat dat kijken met je doet als je je er niet van bewust bent dat je daarbij tevens wordt geprogrammeerd.
Zo heb ik wel eens gehoord bijvoorbeeld, dat mensen er vrouwonvriendelijker van worden, en dames mutsen gaan noemen als iets ze niet bevalt, maar dat zijn maar geruchten natuurlijk, en zoiets kan ook ergens anders door komen.
TV is voor info en ontspanning,de info van de NPO laat ik voor wat het is en de ontspanning zoek ik aan de hand van ratings en meningen van bekenden en vrienden.
En series zoals Dexter en “24” die sterke vrouwen in de verhalen hebben en daarom ook heel hoog scoren, zijn een verademing voor die politiek correcte series die in Engeland en Zweden gemaakt worden .
En Caroline,sorry dat ik uit mijn slof schoot maar ik was boos op je vanwege je reactie op Dexter en 24.
Smaken verschillen maar genoemde series worden zo hoog gewaardeerd vanwege de kwaliteit en het niveau dat ik me liet gaan
Wat Frost betreft: de originele boeken van Wingfield zijn nog veel leuker dan de tv-serie. Voor de tv is Frost flink gekuist, de romanfiguur was heel wat minder braaf in zijn taalgebruik. Overigens vond Wingfield David Jason ook niet de juist figuur om Frost te spelen.
Ik ga eens op zoek naar die boeken, want ik ken Frost alleen van de tv, dus dan is die voor mij ‘precies Frost’.
Over expliciete beelden:
De oude grieken hadden het al uitgevogeld in het vaststellen van de regels voor drama: “Laat de meest dramatische handelingen buiten beeld”. Dat maakt het veel spannender, aangezien daarmee de fantasie van de kijker wordt gestimuleerd.
Dat geldt ook voor die enorme vloed van special effects, die alleen maar een ooh en aah oproepen, terwijl het verhaal daar volledig ondergeschikt aan is gemaakt.
Het steeds indringender tonen van bloed, moord en andere gruwelijkheden kweekt geen spanning, het doodt de spanning en breekt de zogenoemde spanningsboog af. De kijker wordt wel geschokt, maar na 1 keer is de schok eraf en moeten beelden zogenaamd steeds explicieter en gruwelijker worden om de kijker nog te shockeren.
Het is dus schockeren geworden ipv een spanning opbouwen en dient veelal om de magerheid van de plot en de kunstmatige menselijke relaties en debiele dialogen te maskeren.
——-
Wat de zweedse en Deense crimi’s betreft, die zijn idd tergend multicul en policor (naast dat ze bijzonder deprimerend zijn)
Ook nogal links (maar ook kritisch op al te linkse personen) en multiculti is commissaris Montalbano (over een politiepost op Sicilië) van Andrea Camilleri, maar het zijn m.i. vermakelijke verhalen en de BBC heeft er een tiendelige serie van uitgezonden, of liever gezegd 10 complete verhalen.
Een aanrader vind ik de Franse serie “Engrenages” (Spiral)
ik citeer:
“Niet alleen de beste Franse politieserie, maar ook zonder twijfel de populairste Franse serie van het laatste decennium. Deze Franse politie- en dramaserie staat in het buitenland bekend als Spiral. Het wordt buiten Frankrijk in totaal in zeventig landen uitgezonden. De serie geeft ons een kijkje in het judiciële systeem van Frankrijk. We volgen politieagenten, advocaten en rechters op de voet in hun dagelijks leven”
Het zou interessant zijn om de televisiegidsen van nu te vergelijken met die van 20 of 30 jaar geleden. Qua films en series is het tegenwoordig 90% Amerikaanse pulp.
Iemand die het buiten beeld houden van de meest dramatische handelingen meesterlijk toepaste was Alfred Hitchkock
Iemand die het buiten beeld houden van de meest dramatische handelingen meesterlijk toepaste was Alfred Hitchcock
Inderdaad DG, spannend wordt minder spannend als er niets aan de verbeelding wordt overgelaten. En als dan alle denkkracht in het in beeld brengen van gruwelijkheden gaat zitten, dan blijft er voor een goed verhaal niets meer over blijkbaar.
A kiss before dying (het boek, uitdrukkelijk niet de film) van Ira Levin blijf ik nagelbijtend spannend vinden, ook al weet ik inmiddels echt wel hoe het afloopt.
Mijn eerste kennismaking met de detective was mickey Spillane, de ex-gangster/homeboy avant la lettre, boekjes die ik vond achter de andere boeken in mijn ouderlijke boekenkast (Ook Henry Miller’s Sexus bevond zich daarachter verstopt.
Vreemd genoeg moest Spillanes held het wel hebben van de expliete geweldscene’s, zoals ‘hersenen die zich over de muur verspreidden’ na een schot uit zijn .45 Colt Magnum (geloof ik), maar ja, ik was jong en het was spannend om deze verboden boekjes stiekem in bed te lezen met een zaklantaarn onder de dekens), niet in de laatste plaats vanwege de omslagen van die boekjes *kuch* .
Over boeken gesproken: Het meest debiele verschijnsel in de hedendaagse ‘literatuur’ is de ‘literaire thriller’. Deze worden meestal door vrouwen geschreven en waar die over gaan is me een raadsel, aangezien ik bij geen enkele verder gekomen ben dan de eerste 10 pagina’s, wat echt wel wat wil zeggen, want ik ben een onverzadigbare lettervreter.
De literaire thrillers zijn noch literair, noch thrillers. Het zijn eindeloos uitgesponnen zijkverhalen, waarin naar goed Nederlands postmodern gebruik, de eigen triviale leventjes worden verheven tot cosmische pretenties.
Ben het volledig met je eens,het meeste is bagger.
Gelukkig zijn er andere schrijvers die wel iets spannends weten te maken.
Namen zoals Lee Child ,Linwood Barclay ,Jussi Adler Olsen, Philip Margolin,David Baldacci,John Verdon en nog enkelen wten wel wat spanning is.
arjope
7 oktober 2014 om 15:23
Met andere woorden,ik heb het zelf niet gezien maar ik heb er wel een gefundeerde mening over.
————
Ik weet niet of die opmerking voor mij bestemd is maar het is niet handig om mensen woorden in hun mond te leggen die ze niet gezegd hebben.
En natuurlijk heb ik walgelijke Dexter gezien.