Immigratie en islam : Zijn we op weg naar een burgeroorlog ?

Afsluitend bij de korte serie over het denken van de Nieuw Rechtse intellectueel Guillaume Faye, hieronder de vertaling van een essay dat hij dit jaar schreef. Volgens Faye zijn door de aanhoudende massa immigratie en de grote etnische tegenstellingen de voorwaarden geschapen voor een onvoorwaardelijke burgeroorlog. Maar de woede van de autochtonen zal alleen dan gewerkt worden als er sprake is van grote aanslagen, sterke uitbarstingen van agressie. Niet bij een sluipend proces van steeds meer incidenten. Dan kan de oorspronkelijke bevolking steeds weer in slaap gesust worden door het gebabbel en gelieg van de heersende elite op de televisie.

Volgens Faye kan een multi-etnische samenleving per definitie niet stabiel en creatief zijn. Massaal geweld is dan onvermijdelijk.

Aan de controversiële gedachten van Faye wordt doorgaands weinig aandacht besteed. Hij verkeert noodgedwongen in een soort cultstatus. Maar zou niet ook voor controversiële denkers plaats moeten zijn in een open maatschappelijk debat?

 

Immigratie en Islam : Zijn we op weg naar een burgeroorlog ?

Een analyse door Guillaume Faye.

 

In een eerder artikel (Voorspelling van de Derde Wereldoorlog) had ik al naar voren gebracht dat er een burgeroorlog zou kunnen uitbreken in Frankrijk. De massale immigratie in West-Europa onder de vlag van de Islam gaat steeds meer aanleiding geven tot een etnische burgeroorlog.

De onmacht van Europa om de invasiestroom in te dammen vanuit Noord en Midden Afrika, waar een demografische explosie plaatsvindt, zal onvermijdelijk leiden tot een conflict van enorme omvang. In Europa bevinden zich grote groepen jonge mensen, met name Arabische moslims, die meer en meer radicaliseren en waarvan een minderheid militair getraind is en bereid tot het voeren van een religieuze oorlog door rellen en terroristische aanslagen. Deze groepering zal de doorslaggevende factor zijn waardoor een oncontroleerbare spiraal van geweld in werking treedt. Laten we de kans op een dergelijk scenario eens nader bekijken.

De polemologie is het wetenschappelijke onderzoek naar collectieve gewapende conflicten.

De beste hulp bij dit onderzoek is de geschiedenis zelf. Neem de lange geschiedenis van Rome. Daaruit blijkt dat burgeroorlogen (Romeinse legioenen tegen Romeinse legioenen) even vaak voorkwamen als offensieve en defensieve oorlogen gericht tegen buitenlandse vijanden.

Wanneer men de geschiedenis bekijkt van landen als Frankrijk, Duitsland, Groot-Brittanië, de Verenigde Staten of China, dan valt op dat het aantal binnenlandse oorlogen gelijk is aan het aantal conflicten met het buitenland.

Met name Frankrijk kent een lange traditie van meer of minder intense binnenlandse conflicten, begonnen met de godsdienstoorlogen in de 16e en 17e eeuw, uitlopend tot in de 19e en 20e eeuw. Ook de Franse Revolutie was niets meer of minder dan een burgeroorlog. Ook tijdens de Tweede Wereldoorlog was Frankrijk verdeeld in twee kampen, die elkaar haatten, terwijl zoals altijd, de meerderheid van de bevolking zich afwachtend opstelde. Enerzijds het verzet, anderzijds de collaborateurs, samen met de aanhangers van de marionettenregering in Vichy.

Vandaag de dag vinden er steeds meer conflicten plaats tussen de moslims en de oorspronkelijke bevolking. De Islam vertoont zich steeds openlijk en haar aanhang neemt getalsmatig sterk toe. Dit is een radicale en beangstigende noviteit in de Franse geschiedenis. Het wordt echter door de heersende elite, geschrokken en verblind, in de politiek en in de media gemarginaliseerd. Deze naderende confrontatie is echter veel intensiever en potentieel gevaarlijker dan bijvoorbeeld de godsdienstoorlogen tussen katholieken en protestanten of de ideologische en politieke conflicten die de meer recente geschiedenis sinds de Franse revolutie  hebben vorm gegeven. [1]

Het specifiek religieuze, sociologische en ideologische conflict krijgt nog eens extra zwaarte door etnisch-biologische dimensie, die niet benoemd wordt. Deze etnische dimensie heeft een enorme weerslag op het collectieve bewustzijn, ook al wordt dit ontkend en verdrongen door de censuur van de heersende ideologie.

Wij zijn op dit ogenblik getuige van de opeenstapeling van al die elementen die bijna onvermijdelijk zullen leiden tot een gewelddadig binnenlands conflict. De ingrediënten, noodzakelijk voor een geweldsexplosie, zijn allemaal aanwezig. De vraag is niet meer of er zo een uitbarsting zal komen, maar wanneer. Laten we, bij wijze van diagnose, eens kijken naar de socio-chemische elementen van dit explosieve mengsel.

Er is sprake van een grote bevolkingsgroep, bestaande uit enige miljoenen jongeren van buitenlandse oorsprong, die voortdurend in aantal toeneemt. Deze groep is zwak geschoold, veelal werkloos en vaak van een uitkering afhankelijk. Een buitengewoon groot deel ervan is werkzaam in de ondergrondse economie (drugs, heling van gestolen goederen, etcetera) en met vele andere vormen van criminaliteit. Het is deze groep die de belangrijkste bataljons zal leveren bij een opstand. Deze jonge bevolkingsgroep wordt (onder andere middels internet) beïnvloed door een veeleisend en van elders afkomstig islamisme dat in wezen oorlogszuchtig is. In het collectieve onderbewustzijn – maar ook in het collectieve bewustzijn – van een gedeelte van deze bevolkingsgroep (een actief handelende minderheid) gaat het erom de Jihad in Frankrijk te importeren. Dit als begeleidend element van een strategie van oproer, wraak en verovering. Direct hiermee in verband staat de islamisering van Frankrijk. Dat is voor iedereen zichtbaar, maar die kennis wordt gemarginaliseerd door de heersende elite. Deze islamisering manifesteert zich niet alleen in de toename van het aantal moskeeën, maar ook door de transformatie, het aan Frankrijk ontnemen van gehele zones.

Dit proces vindt sluipenderwijs plaats, uit de openbaarheid gehouden door huichelachtige discussies, zoals gevoerd door de officiële islamitische autoriteiten, met de te pas en te onpas misbruikte uitdrukkingen als ‘de gematigde islam’, of ‘de wereldse islam.’
In werkelijkheid is de islam actief als katalysator voor etnische spanningen, zoals gist het brood doet rijzen. Dit alles vindt plaats in het spanningsveld van totale oorlog tussen het Westen en de islam, waarvoor inmiddels wel ruim aandacht is in de media. [2] Overal vindt de toename plaats van racisme tegen de oorspronkelijke bevolking en van racisme ten opzichte van de Joden. Dit vormt een enorm probleem voor de heersende elite, die overal houvast begint te verliezen. Overal zien we de afwijzing van de Franse en Europese cultuur en identiteit. De grote toename van het aantal gesluierde vrouwen als teken van provocatie (en geenszins van religieuze geestdrift) is een methode van etnische uitdaging en territoriale afbakening. Men hoeft maar te luisteren naar de woorden van rappersgroepen, die men overal kan horen, om een indruk te krijgen van de agressiviteit en strijdlust.

Vanaf 2005 zijn er, onder willekeurige voorwendsels, telkens weer stedelijke rellen van kleinere of grotere intensiteit ontstaan. Met een scala variërend van vandalisme en brandstichting tot aanvallen en botsingen met de politie. Of het nu gaat om een voetbalwedstrijd tegen Algerije, een studentendemonstratie, of incidenten van politie tegen onruststokers, of het nu gaat om het nieuwjaarsfeest of een nationale feestdag zoals de 14e juli, altijd zijn relschoppers en etnische bendes erbij betrokken. Ook mag men de alchemistische vermenging van criminaliteit en opstandig gedrag niet uit het oog verliezen. Het neemt alsmaar toe, maar het lijkt alsof men eraan wendt.

Maar niet iedereen went eraan. Als reactie erop ontstaan er sterke agressiesignalen. Dat is het laatste ingrediënt om het kruitvat te laten ontploffen: de reactie van de eigen bevolking. Onze elite-sociologen hebben deze signalen altijd genegeerd. De heersende elite zal het pas merken als hun eigen heilige huisjes omver worden gekegeld. Het gewone volk ziet en voelt het wel.

We zijn nu getuige van een alsmaar toenemende interne volksverhuizing. Het territorium begint er als een lappendeken uit te zien, met steeds meer veroverde zones waar de Fransen van eigen bodem niet meer welkom zijn. Deze ‘onzichtbaren’ zijn vreemdelingen geworden in hun eigen land en in de steek gelaten door de staat die zich als handlanger opstelt jegens de bovengenoemde bevolkingsgroepen.

Maar de‘onzichtbaren’ zouden wel eens in opstand kunnen komen.
Strijdgebieden, conflictzones, spanningsvelden verbreiden zich als een olievlek. De gebruikelijke protestmanifestaties der autochtonen, die zich tot nu toe beperkten tot sociaal-economische onderwerpen, zouden door deze uitbreidingen wel eens in revolte kunnen overgaan: een revolte tegen de steeds smakelozer cocktail van onzekerheid en etno-culturele vervreemding.

De heersende elite heeft geen enkel antwoord. De officiële strategie is het ontkennen van de werkelijkheid. Ze reageren daarmee even wereldvreemd als indertijd Marie Antoinette en haar hofhouding. [v1] 

Andere verontrustende elementen steken de kop op, die aangeven dat er een explosie op handen is: Allereerst de politie die tegen de grenzen van z’n capaciteit aanloopt, niet meer in staat om ongeregeldheden van grote omvang in de hand te houden, met name niet wanneer die tegelijkertijd in verschillende metropolen uitbreken. Dit laatste is een militair gegeven dat bekend is van de bovengenoemde bevolkingsgroep. Vervolgens is de strafrechtelijke aanpak van criminaliteit en geweld lachwekkend zwak, mede door de funeste maatregelen van mevrouw Taubira [v2].

De illegalen voelen zich daardoor onaantastbaar. Het gevolg is nog meer agressie.

Dan is er nog het terrorisme. De overheid is ongerust geworden over al die jonge jihadisten die naar buitenlandse fronten vertrokken en nu terugkomen, geradicaliseerd en bereid om aanslagen te plegen. Het is duidelijk dat er aanslagen zullen gaan plaats vinden in Frankrijk, waar de grenzen zo lek als een zeef zijn. Niettemin, op het gevaar af om te choqueren, moet gezegd worden dat het terrorisme een factor is die de autochtonen zal wakker schudden. Terrorisme schaadt aanzienlijk de zaak van hen  die het toepassen. Tenslotte, laten we ook niet vergeten dat de economische situatie verslechtert, wat weer een aanjagende factor is.

De oorzaak van de problemen is een onverzoenlijke demografische realiteit. Grenzen zijn al sedert 40 jaar geopend, er is een groot verschil in kinder-aanwas tussen autochtonen en allochtonen en tenslotte is er een voortdurende vervanging van de oorspronkelijke bevolking aan de gang.

Deze uitermate belangrijke sociale feiten worden volledig verdonkeremaand door de experts van het politiek correct denken (intellectuelen, politici, etc.) die bij de bekende televisiezenders lopen te babbelen en te liegen.

De ‘integratie’ is niet alleen volledig mislukt, ze is vanaf het begin onmogelijk geweest. Men kan slechts hen integreren die etnisch-cultureel dicht bij ons staan en dan nog slechts in geringe mate. In plaats van integratie en assimilatie (het worden allemaal brave Franse burgers), hebben we nu vijandelijkheid. Nu, op dit moment, is het echter te laat om de explosie van het kruitvat te vermijden, waar we met z’n allen op zitten en waarvan de lont aan het opbranden is.

Als in een Orwelliaans sprookje heeft de heersende elite de immigratie laten plaatsvinden om het een kans te geven, daar waar het gezonde verstand aangaf dat het een ramp zou worden.

De vraag is nu of we weten hoe dit alles gaat aflopen. Zoals in iedere oorlogssituatie bestaan er twee hypothesen. De eerste is die van actie – reactie. Er zijn twee partijen nodig om elkaar te bevechten. De ene partij wint en de andere verliest. Bovendien moet de aangevallen partij – die men ervan beschuldigt de onderdrukker te zijn, een veel voorkomend fenomeen in de geschiedenis – de morele en fysieke moed hebben om zich te verdedigen en te overwinnen.

De tweede hypothese is die van de gedragsdeskundige Konrad Lorenz. Hij spreekt over de warmtedood, de halfslachtige dood. Het langzaam aan ten onder gaan en verdrinken zonder werkelijk te vechten. Laten we deze nachtmerrie terzijde leggen.

Zoals Tacitus reeds beschreven heeft en Montherlant [v3] het nadien opgepakt heeft, is de binnenlandse oorlog vol haat, intens en extreem. De menselijke psychologie speelt hierbij een rol; de nabijheid van de ander, het samenwonen in dezelfde levensruimte, het vergroot de intensiteit der conflicten en maakt genadeloos. Aristoteles, die men veel te weinig leest, heeft lange betogen geschreven om uit te leggen dat elke multi-etnische, multi-culturele, heterogene gemeenschap uiteindelijk gedoemd is om te eindigen in burgeroorlog, anarchie en despotisme.  De geschiedenis van het Midden-Oosten bewijst dat binnenlandse wanorde het lot is van heterogene en  gedifferentieerde maatschappijen. Etnisch pluralisme is voor de mensheid slechts draaglijk wanneer ze door grenzen gescheiden wordt, maar niet als het binnen de natie bestaat. Alleen een samenleving die etnisch en cultureel homogeen is, kan stabiel en creatief zijn.

Het wollige ( of warrige) taalgebruik van de heersende elite in de huidige politiek en in de media kan deze feiten niet weerleggen. Er wordt een bepaald soort optimisme mee geschapen, maar dat is fake. Het is alsof een arts een kankerpatiënt probeert wijs te maken, dat hij slechts een griepje heeft.

Tot op heden hebben we slechts wat kleine aardbevingen gezien, als waarschuwing. Het is wachten op de Big One, de grote crash. Is het een kans of een tragedie ? De geschiedenis is nog niet geschreven, zij berust structureel gezien op het conflict, net zoals het leven; voor ons lot zijn wij zelf verantwoordelijk, evenals voor het lot van onze nakomelingen. Voor Carl Schmitt [v4] heeft de vijand  nooit gelijk of ongelijk; hij is uiteindelijk ofwel winnaar ofwel verliezer.

Voetnoten :

 

[1] De revolutionaire crisis van 1830 (Belgische revolutie).

Opstanden in grote delen van Europa in 1848.

De Commune van Parijs, een revolutionaire regering te Parijs in 1871.

De anti-clericale crises van de “Belle Epoque” (1900 – 1920).

De periode van de Duitse bezetting ( 1940 – 1945).

de Algerijnse oorlog (1954 – 1962).

 

[2] In de Arabische moslimwereld wordt de oorlogszuchtige spanning met “Het Westen” en

“De Kruisvaarders”  permanent levendig gehouden. Bijvoorbeeld door de tv-serie Bab-el-Hara
(De deur van de buren) , Hierin worden de Syrische verzetsstrijders opgehemeld die in de tijd
tussen de twee wereldoorlogen (1918 – 1940) streden tegen de Franse aanwezigheid. Dit wordt
uiteraard gepresenteerd als een afschuwelijke onderdrukking van het volk.

Deze serie is zeer populair in Jordanië en wordt uitgezonden door de MBC ( Middle East
Broadcast Company). Deze omroep is eigendom van de Saoedische prins Walid ibn Talid.

 

 

Voetnoten van de vertaler :

 

[v1] Maria Antonia Josepha Johanna (Wenen, 2 november 1755 - Parijs, 16 oktober 1793), beter
bekend als Marie Antoinette, was de echtgenote van koning Lodewijk XVI van Frankrijk, en

dus koningin van Frankrijk.   Zij werd middels de guillotine onthoofd tijdens de Franse
Revolutie.

 

[v2] Mevr. Christiane Taubira, afkomstig uit Guyana (Franse overzeese gebiedsdelen),  is minister
van Justitie in Frankrijk: Zij heeft o.a. een wet ingevoerd in Frankrijk, die de slavernij-
praktijken, vanaf de 15e eeuw, erkent als misdaden tegen de menselijkheid.

[v3] Montherland : Een van de grootste Franse schrijvers uit de 20e eeuw.

[v4] Carl Schmitt : Duits politiek filosoof en rechtsgeleerde.

 

Het oorspronkelijke artikel kan gevonden worden op de blog van Guillaume Faye en

dateert van juli 2014.

http://www.gfaye.com/immigration-islam-vers-la-guerre-civile-analyse-polemologique/