Een recensie door Renzo Verwer
‘Er groeit een generatie jongeren op die voelt dat de pluizige idealen waarmee zij zijn grootgebracht – het geloof in economische groei, culturele diversiteit en verheven noties van “soulmates” en romantiek – stuklopen op de keiharde realiteit van concurrentie en selectie.’
De flaptekst van het zojuist verschenen Avondland en identiteit nodigt uit tot lezen. En Sid Lukkassen (geboren 1987, politiek filosoof, VVD-raadslid te Duiven) heeft een bijzonder boek geschreven. Op sommige momenten is Avondland en identiteit warrig, is zijn verhaal te fragmentarisch, en zie je dat hij te veel bronnen (internet!?) heeft gebruikt: te veel stijlbreuken.
Op andere momenten is het ronduit goed. Zo schrijft hij:
‘Seksualiteit vervult allang geen reproductieve waarde meer – seksualiteit is een individuerend criterium. Een criterium van sociaal binnen- en buitensluiten. Maar terwijl de kapitalistische concurrentie bewust is afgeremd om de samenleving leefbaarder te maken, is voor seksuele concurrentie niets geregeld.’
Kijk, daar hebben we wat aan. Hoewel ik veel over seksualiteit en relaties heb gedacht en geschreven, had ik het nooit zo gezien. Maar het is waar: een zekere vorm van welvaart is voor velen bereikbaar, maar seksuele aantrekkelijkheid niet. Zeer verfrissend in een tijd waarin ik nog steeds mensen huichelachtig hoor zeggen dat ‘iedereen mooi is’ – zelf zullen ze nooit een mismaakte trouwen of daten.
Lukkassen keert zich tegen de verheerlijking van rappers, van machismo, en foute mannen. Hij houdt een oprecht pleidooi voor de gewone man, die niet makkelijk aan de vrouw komt, en vrouwen ziet weghollen naar de man die haar veracht.
Hij benoemt het feit dat we in een door en door geseksualiseerde maatschappij leven, maar dat de meesten van ons erg weinig of geen seks hebben. Ook hier werkt de markt. De documentaire Sletvrees van Sunny Bergman interpreteert hij heel anders dan de meeste mensen, maar hij heeft volkomen gelijk: hij stelt dat vrouwen vooral opgewonden raken van hoe anderen naar hen kijken. Avondland en identiteit is ook het eerste maatschappelijke boek dat ik zie, waarin veel aandacht voor de Pick-up-artists en hun ideeën over man-vrouw-verhoudingen. Verfrissend!
Superieure westerse cultuur
Ook verfrissend is Lukkassens vurige pleidooi voor de westerse cultuur. Die cultuur is gebouwd op echte mannelijkheid (niet macho-mannelijkheid, doch: ‘intellectuele masculiniteit’: de mannelijke denker/wetenschapper/uitvinder) en is hard onderweg naar de ondergang. De auteur stelt dat onze cultuur teloorgaat door cultuurmarxisme, ingevoerd door de te postmoderne babyboomers, de generatie van 1968. Al zijn pijlen richt de auteur op het cultuurmarxisme, maar zijn definitie van het begrip is mij te onduidelijk, waardoor zo ongeveer alles cultuurmarxisme kan zijn.
Dat is jammer, want de auteur heeft wel degelijk een punt met het bestrijden van doorgeschoten cultuurrelativisme. Zo fileert hij op grappige en leerzame wijze (p.45-46) een relativistische redenering van een historicus.
Lukkassen is vóór verheffing. De vrije markt heeft bij hem geen intrinsieke waarde, zoals bij veel liberalen. Zijn boek is een onderzoek naar de waarden1: gooi onze beschaving niet in de uitverkoop! Strijd voor haar! Kapitalisme heeft ook ronduit vulgaire kanten. Bij bepaalde passages moest ik aan de SP en de Partij voor de Dieren denken…
Op andere momenten is Lukkassen ronduit reactionair – en dat woord zie ik als iets positiefs.2
Lukkassen is op zijn best waar hij persoonlijk schrijft. De discussie met een docent, verhalen over netwerken en likken (soms letterlijk…) binnen het Europees Parlement. Tragisch is het verhaal over de man die in zijn jeugd achterbleef op de relatiemarkt, en dat nu nog steeds in wil halen. Fascinerend is de seksuele ervaring van een jonge Sid met een vrouw van dertig. Mooi is zijn openhartigheid en zijn voortdurende drang tot debat met zijn omgeving. Ik zie met instemming dat hij zeer geïnspireerd is door Michel Houellebecq. Wel moet Lukkassen oppassen: een paar keer zag ik een paar zinnen letterlijk overgenomen uit mijn boek De liefdesmarkt. Even erbij zetten dat het geciteerd is en de bron noemen, is wel zo eenvoudig!
Binnen de VVD, waarbinnen de jonge auteur actief is, zal hij bewondering oogsten, maar ook weerzin en afkeer wekken – denk ik. Politieke partijen van allerlei richtingen zijn niet zo dol op intellectuelen. Politieke partijen, zo heb ik geconstateerd, zoeken volgelingen. Zelfstandige denkers vinden ze vaak eng.
Tenzij ze stemmen trekken.
Avondland en identiteit / Sid Lukkassen. Uitgeverij Aspekt, 2015. 302 pag.
EURO 19,95. Te verkrijgen bij boekhandel en bol.com.
1 In 1974 verscheen het nog steeds zeer beroemde Zen en de Kunst van het Motoronderhoud, een onderzoek naar waarden, van de Amerikaanse schrijver en filosoof Robert Pirsig. De hoofdpersoon analyseert hier grondig de moderne westerse wereld waarin veel mensen verkeerde keuzes maken.
2 Toen schrijver Boudewijn van Houten (geb. 1939) eens gevraagd werd of hij conservatief was, antwoordde hij: “Wilt u me niet beledigen, ik ben reactionair!” Van Houten ziet veel in intelligentie en beschaving en dus weinig in de huidige cultuur die volgens hem vanwege een democratisch uitgangspunt de minst ontwikkelde, minst intelligente en minst beschaafde het hoogste talent toekent. “Zo wint de proleet.” Bij het lezen van Lukkassen moest ik soms aan Van Houten denken.
—
Onlangs verscheen bij uitgeverij Tiem “Waar blijft die baan?? : tien sprookjes over de arbeidsmarkt. Zie:
http://waarblijftdiebaan.wordpress.com
Ook kunt u mijn andere blogs http://www.liefdesmarkt.nl en http://renzoverwer.wordpress.com raadplegen.
11 maart 2015 op 18:10
Gisteren was de reclamespot van de PVV weer op TV. Oppervlakkig beschouwd komt die spot provocerend over. Maar wat is er eigenlijk provocerend aan? Goedbeschouwd is het een toonbeeld van realisme, een weerspiegeling van het gezond verstand.
Het is een veeg teken dat vandaag de dag het gebruik van het gezond verstand als provocatie wordt gevoeld, en dat alleen wollige uitspraken, met een hoog halleluja-gehalte, zoals “Wij gaan voor een Nederland waar plaats is voor iedereen!” (Pechtold), aanvaardbaar worden gevonden..
10 maart 2015 op 16:59
ruimt haar eigen puin op.
China komt nu in dat stadium.
Het loslaten van de ratio en de redelijkheid leidt tot een enorme puinhoop, links is haar compas totaal kwijt en vlucht in gevoelens en andere rare qualiteiten die met het besturen van een land nix te maken hebben.
Feiten vrije politiek bedrijven is daar de norm.
10 maart 2015 op 16:51
Cultuurmarxisme is eerder een scheldwoord voor de looney left die al decennia geleden niets meer lazen of begrepen van wat Marx bedoelde.
Dat hadden de sociaal democraten al rond 1910 afgeschaft, bij de CPN gebeurde dat rond 1985, en dat was het einde van die partij en gingen ze op in een partij die op alle belangrijke punten tegengesteld was aan de vroegere partijlijn .
Het gaat om het cultuurrelativisme, en stroming die contrair aan het marxisme is.
Elke kritiek begint met religie kritiek, men wist hoe de arbeiders geëmancipeerd waren door de kerk en de sjoel te verlaten, de moslims werden een eeuw later terug gejaagd de moskeet in.
Het resultaat, jihadis kun je nu bewonderen.
De bruine jodenhatende hordes marcheren weer, de vrijheid wordt aan alle kanten uitgehold, en de sociale verworvenheden vernietigd door de massa immigratie .
Als je groen met rood mengt…..
Ineens werden ook de kabouter sprookjes over een groene wereld overgenomen, een rijke technologische samenleving…
10 maart 2015 op 12:10
Volgens mij valt alles wat er nu mis is met het avondland onder 1 noemer te vangen, en dat is de overwaardering van de (goedkope) emotie ten koste van de ratio.
Zelfs de ontkerkelijking valt daar onder. De mensen zijn toch wel blijven geloven, maar op een meer chaotische manier, in “iets”. De kerk is in laatste instantie een middel om geloof en emoties in banen te leiden en in te perken tot specifieke gebiedjes.
De losgeslagen emoties hebben zich meester gemaakt van alles wat er los en vast zit, en doen hun vernietigend werk in kunst, media, cultuur en politiek.
10 maart 2015 op 11:52
(2)
.
Beschaafde mannen zijn losers, aangepaste sukkels, zogeheten intellectuelen. Een echte vent leeft en werkt in een driedimensionale wereld. Seksualiteit, waarin genoemde karaktertrekken, is een noodzakelijk selectiemiddel voor genetische diversiteit. Maar daarbinnen zijn ‘liefde’ en empathie genest. Dat overstijgt in tweede instantie de seksualiteit.
10 maart 2015 op 11:50
(1)
.
‘Intellectuelen’ zijn goedkope generalisten, boekieslezers. Gemakzuchtig en liever lui dan moe. Liever een specialist, een vakman die nog met zijn handen werkt. Een man mag mooi zijn maar moet zeker woest, onbeschoft en voldoende anarchistisch zijn om van de ingeteelde groep af te wijken. En dat is het echte mooie in de man. Dàt is wat de vrouw zoekt. Een foute man is daarom een man uit een andere groep en zo hoort het ook, dat is genetische diversiteit.
.
En dat is ook de ondertoon in onze onbewuste hunkering naar de islamitische slachter, de schoft, de moordenaar, de ethische anti-climax. Nadat hij zijn lusten op de weerlozen der aarde heeft gebotvierd wordt de bloeddorst hem vergeven en hem onderdanig huis en haard aangeboden. Hij moet beloond worden omdat hij ons de lusten van het sadomasochisme deed herleven. Hij is als de wolf die wij ook heimelijk bewonderen.
.
10 maart 2015 op 11:00
Een boek schrijven. Over hoe de mens en wereld in elkaar zit. De rest van het biologische leven doet normaal wat moet gebeuren. Mensen ook. Al denk elke nieuwe generatie dat hij uniek is. Een bezoek aan Pompeii kan verhelderend werken.
Die tijd, en vandaag, 2000 jaar later, hebben veel met elkaar gemeen. Seks, liefde, ook voor geld, waren toen en nu, motieven om elke dag met verbazing en frisse moed, opnieuw te beginnen.