Door gastauteur Bart Brands

 De afgelopen dagen is het voor iedereen weer helder geworden. Ons rechtssysteem maakt fouten. Soms is er door een opeenstapeling van (verwijtbare) blunders zelfs sprake van enorme drama’s. Zo ook in het geval van Anne Faber. We weten nog niet alles maar wat we weten wijst erop dat Michael P. tijdens verlof Anne heeft omgebracht. Ik ben niet zonder mening over onze rechtspraak maar wil het daar vandaag niet over hebben. Ik wil het hebben over de gedwongen weerloosheid die onze overheid ons oplegt, wetende dat ons rechtssysteem niet feilloos is.

Blunders

De blunders die wellicht allemaal hebben bijgedragen aan deze tragedie heeft velen van ons diep geraakt. Michael P. kon met verlof, drugs gebruiken, een medepatiënt zwanger maken en zelfs een relatie beginnen met een begeleider. Het zijn fouten waarvan je hoopt dat ze niet gemaakt worden maar die nooit geheel vermijdbaar zijn. Het belangrijkste is dat we van deze fouten leren en opnemen in beleid dat meer dan een papieren werkelijkheid creëert. Uiteraard is daar politieke moed voor nodig. Niet alleen om veranderingen door te voeren, maar ook om ons te laten weten dat er altijd een risico blijft bestaan.

Gedwongen weerloosheid

Dat er risico’s blijven bestaan is de enige realiteit waarmee we te maken hebben. Waar ik moeite mee heb, is dat dezelfde overheid die fout op fout stapelt en weigert moeilijke maatregelen te nemen deze te voorkomen, ons in weerloosheid dwingt.

Wapenwetten

In Nederland is wapenwetgeving tot in het absurde getrokken. Tijdens de bezetting door de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog werden vuurwapens verboden. Sindsdien zijn de restricties op niet alleen vuurwapens maar ook steekwapens, pepperspray en tasers steeds verder uitgebreid door opiniepeilingpolitici die punten wilden scoren. Zij grijpen incidenten met wapens aan om deze steeds verder aan banden te leggen. Hierbij wordt vaak handig vergeten dat in een wereld waar (vuur)wapens spotgoedkoop en makkelijk verkrijgbaar zijn, een crimineel zich per definitie niet laat tegenhouden door wetten. Het resultaat is een volk dat in een steeds gevaarlijkere wereld geen mogelijkheid heeft zichzelf te verdedigen.

“Deze wapens zijn gericht op zelfverdediging en zijn offensief van weinig waarde. Wel kan het uiterst kostbare tijd en een “window of opportunity” creëren.”

Tijd voor verandering

Naast de risico’s die gestoorde mannen als Michael P. vormen heeft de overheid ons de afgelopen jaren tevens blootgesteld aan verhoogde risico’s door talloze migranten naar ons land te halen. Wetende dat deze groepen mensen er een geheel andere wereldvisie op nahoudt leidt dit in heel Europa tot conflicten. Deze nieuwe werkelijkheid vraagt om een nieuwe kijk op wapenwetten. Ik heb er in mijn column over lonewolf terroristen al voor gepleit en zal dat wederom doen. Begin met het legaliseren van pepperspray en ploertendoders voor mensen zonder strafblad. Deze wapens zijn gericht op zelfverdediging en zijn offensief van weinig waarde. Wel kan het uiterst kostbare tijd en een “window of opportunity” creëren. Hierdoor zijn kwetsbare groepen in onze samenleving niet overgeleverd aan gestoorde mensen en terroristen.

Conclusie

Dat risico’s niet uit te sluiten zijn moeten we aanvaarden. Dat er zieke mensen rondlopen die kunnen toeslaan en iemand kunnen vermoorden zullen we nooit helemaal voorkomen. Dat de overheid die verantwoordelijkheid is voor beleid dat kan leiden tot deze tragedie, ons tevens alle mogelijkheden afneemt om ons daartegen te verdedigen is wat mij betreft onaanvaardbaar.

 

Eerder gepubliceerd op Terreurnieuws

Twitteradres Bart Brands.

 

 

Door Joost Niemoller

Nadat de Catalanen een referendum hielden over onafhankelijkheid en er op hun democratische streven door de Spaanse overheid werd gereageerd met hard geweld tegen onschuldige burgers, escaleert de situatie steeds verder.

De laatste ontwikkeling is dat Spanje twee belangrijke Catalaanse leiders heeft laten arresteren:

Jordi Sánchez, who heads the Catalan National Assembly (ANC), and Jordi Cuixart, leader of Omnium Cultural, are being held without bail while they are under investigation for sedition.

The men are seen as leading figures in organising a 1 October independence vote, which Spanish courts suspended.

De heersende Europese machten reageerden in eerste instantie aarzelend op de geweldloze wens tot onafhankelijkheid van het Catalaanse volk. Maar het was duidelijk waar hun sympathie lag. Dat bleek al gelijk uit de woorden van Frans Timmermans die het wrede optreden van de Spaanse politie in de stemhokjes ‘proportioneel geweld’ noemde.

Het NOS Journaal kiest in zijn berichtgeving ook de kant van de Spaanse onderdrukking tegen de Catalaanse vrijheidsstrijd. De NOS is in Nederland de stem van de macht, en hun opstelling is dus veelzeggend.

De EU ziet in de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging een uiting van het ‘populisme’ waardoor de machthebbers in Brussel zich getergd voelen. Ook al zijn de Catalaanse separatisten niet per definitie populisten. Door ze in die hoek te drijven, wordt het als vanzelf een uiting van dit vermeende populisme. Alleen al de term zelf is een bedenksel van de zittende macht.

Typerend voor deze houding is een opiniestuk van Susi Dennison, een stem van het EU machtsapparaat. Dit opiniestuk werd vandaag gepubliceerd in de internationalistische krant The New York Times, ooit een kwaliteitskrant, tegenwoordig net als NRC Handelsblad, een propaganda orgaan tegen Trump en nationalisme. Susi Dennison schrijft dat Catalonie de laatste slag is in de oorlog van de EU tegen het populisme, een oorlog die de EU aan het verliezen is:

Catalonia is just the latest battle in the European Union’s war with populism — a war that it seems to be losing.

De EU had eerder door ‘ dialoog’ moeten optreden in deze crisis, schrijft Susi Dennison; er werd achter gesloten deuren onderhandeld, maar dit had eerder moeten gebeuren. En de EU had het geweld tegen het referendum duidelijk moeten afkeuren:

The truth is, there is plenty of blame to go around for the Catalonia crisis, and the European Union certainly shares some of it. European Union officials did hold closed-door meetings to try to calm tensions, but they could have done much more earlier to encourage dialogue between Barcelona and Madrid before it was too late. They also should have been clearer in their condemnation of police violence against Catalan voters on Oct. 1.

Maar de EU kan dat geweld helemaal niet afkeuren, want diezelfde EU staat achter Spanje, en is als de dood voor Europese afscheidingsbewegingen, zo bleek vandaag uit de woorden van Juncker:

The EC President said: “If we allow it, even if it is not just our business, the independence of Catalonia, others will do the same. I would not like that.

“I would not like a European Union with 98 state in 15 years. It is already relatively difficult with 28 states.

“It will not be easy with 27, but with 98 I imagine it as something completely impossible.”

At a ceremony in Luxembourg, Mr Juncker said that “some time ago” he asked the Spanish president to take initiatives to deal with the situation in Catalonia.

In a speech at Luxembourg University, he said he was “very worried” about separatist tendencies in Europe and had encouraged Spanish Prime Minister Mariano Rajoy to ensure the situation was brought under control.

Juncker, en dus de EU, wil dat het Spaanse staatsapparaat de situatie in Catalonie ‘onder controle’ brengt. Dat wil zeggen dat het democratische verlangen van de Catalanen wordt onderdrukt.

De bevolking van Catalonie reageerde vannacht op de arrestaties door uit de ramen op potten en pannen te slaan.

Dit zijn geen mensen die zich door Brussel en Madrid onder controle zullen laten brengen. De Catalanen verdienen onze steun.

 Door gastauteur Jurrien H. Boiten

 Voor altijd weg

“We zullen haar ontzettend missen.” Met deze woorden sloot Hans Faber namens de familie, zijn korte, indrukwekkende verklaring af op de persconferentie waarin bekend werd gemaakt dat het lichaam van Anne Faber was gevonden. In Zeewolde was ‘s-ochtends een eind gekomen aan een zoektocht die bijna twee weken had geduurd. Michael Panhuis had aan de politie verteld waar hij haar had begraven.

 

De moordenaar

Michael Panhuis, 27 jaar. In 2011 veroordeeld tot 12 jaar gevangenisstraf zonder TBS, vanwege een zwaar zedendelict en roofovervallen. Maar liep inmiddels weer vrij rond te dwalen in de bossen rond Den Dolder. “Voorbereiding op terugkeer in de maatschappij” heet zoiets. En dat hij geen TBS had gekregen kwam door de mogelijkheid, dat je niet hoeft mee te werken aan een psychiatrisch onderzoek. Slim, nietwaar?

 

Foutje

Een inschattingsfout wordt nu overal geroepen. En diverse onderzoeken zijn al weer aangekondigd. De verantwoordelijke minister zal de forensisch psychiatrische kliniek Altrecht-Aventurijn in Den Dolder gaan doorlichten. Maar ook de rest van de strafketen, de Dienst Justitiële Inrichtingen, de rechterlijke macht, de advocaten en het openbaar ministerie zijn natuurlijk verantwoordelijk. Gaan die ook worden onderzocht? En wat te denken van de politiek. Al die Kamerleden en Ministers die dit falende rechtssysteem willens en wetens al jaren laten bestaan. Die weigeren maatregelen te nemen die de dood van Anne Faber hadden kunnen voorkomen.

 

Geschiedenis

Ik neem u even mee naar 3 juni 2004. Nederland had net een zucht van verlichting geslaakt. Het 13 jarige meisje Wei Wei had de ontvoering door een ontsnapte TBS-er, die niet was terug gekomen van een onbegeleid verlof, gelukkig overleefd. Ze was weliswaar misbruikt, maar leefde nog.

In de Tweede Kamer verdedigde Minister Donner op die dag het politieoptreden. De politie had verzuimd de man te traceren, nadat hij een auto had gestolen. Jammer voor Wei-Wei. Er waren toch procedures, regels en afspraken en iedereen had zich daar toch netjes aan gehouden, zo betoogde de minster. Achter de transen van het kasteel van de PRA’s verdedigde hij met passie het falende justitiële apparaat. Een motie van de LPF om TBS-ers nooit meer op onbegeleid verlof te sturen, werd verworpen. En een motie van afkeuring haalde het natuurlijk ook niet. Wel beloofde de minister een wetswijziging die het de politie makkelijker zou maken bij de opsporing van ontsnapte TBS-ers. Want zolang ze niet opnieuw een misdrijf begingen, was er geen haast bij.

We zijn een paar maanden verder en in Doetichem. Om precies te zijn in de Kaponiestraat op 31 oktober 2004. Op harde stenen ligt Geerhard Jolink tevergeefs te vechten voor zijn leven. Neergestoken door een recidivist, waarvan het Gerechtshof tien dagen daarvoor meende het vonnis van de rechtbank -wel verplicht TBS- te herzien. En ondanks een duidelijk psychiatrisch rapport te oordelen dat er geen enkele reden was om de man verplicht TBS op te leggen. Wederom een “verontruste” Tweede Kamer. Maar opnieuw verschool minister Donner zich op 1 december 2004 achter de PRA’s. Alleen Joost Eerdmans (LPF) was duidelijk: “De overheid heeft weer een moord op haar geweten” Op 5 oktober 2005 wordt de dader veroordeeld wegens doodslag tot acht jaar cel en TBS met dwangverpleging. Waar is hij eigenlijk nu?

 

Geen veranderingen

De lijst met vergelijkbare gevallen is nog veel, veel langer. En nu mag als jongste geval de naam van Anne Faber worden toegevoegd.

Ondanks dat er herhaaldelijk en indringend vanuit alle lagen van de maatschappij is gevraagd om aanpassingen van het systeem, is er geen enkel zicht op een herijking van prioriteiten. Het belang van de dader gaat nog steeds voor de veiligheid van de maatschappij. Steeds weer wordt er door de behandelaars en de justitiële keten gegokt met de levens van onze jongens en meisjes. Onze mannen en vrouwen. Vanuit hun ivoren torens van het “eigen gelijk” kijken zij laatdunkend neer op de nabestaanden van allen die door hun inschattingsfouten het leven lieten.

En dat kan alleen maar omdat de politiek in feite niet van zins is om ook maar enige verandering in het systeem aan te brengen. Alleen Geert Wilders (PVV) heeft zich uitgesproken om het hele TBS systeem af te schaffen. Maar die wordt door de heersende elite, de media en het overgrote deel van de kiezers niet serieus genomen.

 

De eindverantwoordelijken

En daar zijn we dan bij de eindverantwoordelijken voor dit drama. Dat zijn de mensen die al die jaren zijn blijven stemmen op de bestaande politieke partijen. Dat zijn de mensen die helemaal niet meer naar de stembus gaan. Het zijn de mensen die denken: “ach er verandert toch niets” en “nieuwe partijen zijn toch niet in staat om veranderingen door te voeren” Dus stemmen wij maar weer op de VVD, de PvdA, het CDA, de CU. We stemmen op D’66, de SP en GroenLinks.

Diezelfde kiezers en thuisblijvers tekenen in grote getale bijvoorbeeld deze petitie. En het geeft ze een goed gevoel. Men doet toch iets! En straks lopen ze mee in een stille tocht en vertellen elkaar hoe erg het toch wel niet is. Laten witte ballonnen omhoog stijgen. En als ze dan thuis zijn, voelen ze zich weer deugdzaam. Maar het bloed van Anne Faber en al die andere slachtoffers van dit falende rechtssysteem kleeft net zoveel aan hun handen als aan de handen van hen die direct betrokken waren, bij de beslissing om het monster uit Zeewolde, Michael Panhuis weer in de maatschappij los te laten. Maar dat realiseert men zich niet! Men wìl het zich niet realiseren!

Jurrien H. Boiten,

Lelystad, 13 oktober 2017

Door Joost Niemoller

Het lichaam van Anne Faber is gevonden, maar de vraag over de schuld van haar moord gaat uiteraard rond. De oom van Anne gaf bij een persconferentie aan welke vragen er leven. Bij de familie maar in heel Nederland wel:

‘Wat is er precies gebeurd? Waarom liep deze man vrij rond? Had deze verschrikkelijke daad voorkomen kunnen worden?’ Ook de familie hoopt antwoorden te krijgen op de vragen die blijven beklemmen, zei oom Hans Faber. ‘Helaas krijgen we Anne daarmee niet terug.’

Bij de linkse gekkies is er geen twijfel. Mannen zijn schuldig. Alle mannen. Maar laten we niet te lang stilstaan bij deze doorgeslagen feministische idioten. Het is duidelijk dat de dader een psychopaat was. Dat blijkt uit zijn verleden. Daarom had hij TBS moeten krijgen om voor de rest van zijn leven opgeborgen te worden. Maar dat gebeurde niet. Integendeel: Door de rechters werd hem een milde straf opgelegd:

Uit het vonnis bleek het vermoeden van een psychische stoornis: P. werd naar het Pieter Baan Centrum (PBC) gestuurd voor een persoonlijkheidsonderzoek. Maar hij weigerde mee te werken en ontliep tbs.

De zestien jaar die de rechter hem in 2011 oplegde voor de dubbele verkrachting en een reeks berovingen met geweld, werd in hoger beroep afgezwakt tot elf jaar. Het hof vond zestien jaar geen straf die in verhouding stond tot ‘de aard en ernst van deze feiten.’ P. zou daarom volgende maand vrijkomen, na het uitzitten van twee derde van zijn straf.

Dat iemand die geen TBS wenst, dit soort onderzoek ook niet krijgt, en daarom automatisch in aanmerking komt voor een lichte gevangenisstraf, is natuurlijk een ernstige fout in het systeem. Er zit een wetsverandering aan te komen, die dit kan veranderen, maar de wettelijke molens malen langzaam.

De PVV wilde een Kamerdebat over de zaak, maar de Kamer wil dat niet.

Gelukkig is er nu een mooie en succesvolle petitie opgesteld om het rechterlijke systeem aan te klagen waardoor Michael P.  zo mild bestraft werd.

Een andere lijn naar de schuldige gaat naar de kliniek in Den Dolder waarin de dader zat en veel vrijheden kreeg. Daarnaar wordt nu door de minister een onderzoek ingesteld.

Michael P. kon niet alleen vrij rondlopen buiten de kliniek, hij had er ook een relatie met een medewerkster van de kliniek, en had een andere patiënte zwanger gemaakt. Kennelijk liet men in de kliniek alles maar zo’n beetje op zijn beloop. Ook gaan er verhalen rond over ongelimiteerd drugsgebruik. Patiënten voelen zich in zo’n losgeslagen omgeving uiteraard onveilig en verknipte roofdieren als Michael P. maken er misbruik van.

Dat soort verhalen over losgeslagen toestanden in klinieken hoor je steeds vaker. Onlangs nog hoorde ik het verhaal van een jonge vrouw waarbij door haar psychische aandoening seksueel alle remmen los gingen, zodat ze met zo’n beetje elke beschikbare man in de kliniek naar bed ging. Inmiddels, met het juiste medicijngebruik weer bij haar zinnen, stelt ze verbitterd vast hoe weinig er destijds door de leiding van de kliniek op haar gelet werd. Ook haar viel het vrije drugsgebruik op de kliniek op; fataal uiteraard voor psychische patiënten.

Hoe heeft het zover kunnen komen in Nederland? Dat is te danken aan een manier van denken die in de jaren zestig en zeventig dominant werd, waarbij de ‘ burgerlijke maatschappij’ niet meer als de norm gold, en daders als een soort slachtoffers werden gezien. Dat soort denken is diep in de rechterlijke macht doorgedrongen. Bij een veroordeling gaat het er niet om dat de echte slachtoffers van daders genoegdoening krijgen, maar dat de daders zo ‘menselijk’ mogelijk worden behandeld. Het hele idee van straf is veranderd in het idee van heropvoeding. Het gaat erom of de dader er iets aan zal hebben.

In de psychiatrie is er van een vergelijkbare ontwikkeling sprake. In het Westen kwam de anti-psychiatrie op.

Daarbij is er geen sprake van ziektebeelden, maar van een aanpassingsprobleem van de maatschappij ten aanzien van psychiatrisch gedrag.

In Nederland explodeerde deze ontwikkeling, toevalligerwijze precies in deze kliniek in Den Dolder. Het heette toen nog idyllisch Dennendal. Daar werd uitgevonden dat de maatschappij een probleem had, en gekte de nieuwe norm. Het leidde uiteindelijk tot de ontruiming van Dennendal.

In die extreme vorm is de anti-psychiatrie niet meer blijven bestaan. Medicijngebruik is onder andere, na groot succes, weer prominenter geworden. Het bestaan van psychische ziekten wordt weer onderkend. Maar we zijn daar nog steeds te voorzichtig in. In het geval van Michael P. had bijvoorbeeld chemische castratie ervoor kunnen zorgen dat Anne Faber nog leefde. Maar verplichte chemische castratie is ook in het geval van zulke zwaar gestoorde zedendelinquenten als Michael P. niet mogelijk. Vanuit steeds weer diezelfde gedachte: De dader is ook een soort slachtoffer.

Om terug te komen op de vraag van de oom van Anne hoe dit had kunnen gebeuren, ligt het antwoord diep verstopt in de jaren zestig en zeventig. In het relativeren van psychiatrische aandoeningen. In het omdraaien van de dader-slachtoffer rol bij de rechtelijke macht.

Nee, we zijn misschien niet meer zo gek als toen. Maar er is nog een enorme inhaalslag te gaan.

Door gastauteur Bart Brands

58 doden en meer dan 500 gewonden. Daarop staat de trieste teller door het zinloze geweld van een, voor zover we kunnen inschatten, gestoorde man die in Las Vegas vanaf de 32e etage van het Mandalay hotel zeker 10 minuten lang kogels op concertgangers afvuurde.

Stephen Paddock (64) had zich met een waar arsenaal van minimaal 23 vuurwapens, 1600 stuks munitie en zelfs explosieven verschanst in zijn hotelkamer, waaruit hij een ware kogelregen liet neerdalen op de duizenden bezoekers van het countrymuziek concert.

Sinds deze verschrikkelijke aanslag zijn er twee belangrijke vragen die gesteld moeten worden.

1: Wat was het motief?

Over deze vraag tasten zowel psychologen als security experts nog behoorlijk in het duister. Paddock had geen verleden van mentale instabiliteit, geen strafblad en aan de claim van ISIS dat hij zou zijn geradicaliseerd wordt sterk getwijfeld. Zijn profiel past niet goed in dat van iemand die in staat is te doen wat hij deed. Hij gedroeg zich wel asociaal en zonderling maar, er waren geen indicatoren voor de planning van zijn uitermate goed voorbereidde aanslag.

2: Kon het voorkomen worden?

Over deze vraag laait altijd dezelfde discussie weer op. Wat doen we om dit te voorkomen? Deze vraag kan worden opgedeeld in een aantal componenten waarvan ik er twee behandel. Allereerst de logistiek. Om de minimaal zo’n honderd kilo materiaal een hotelkamer in te slepen is heel wat planning vereist. Paddock was 64 jaar oud, maar wel gezond. Ervan uitgaande dat hij per keer een kilo of 20 kon verplaatsen en bij inchecken zijn munitie en een deel van de gedemonteerde vuurwapens in koffers of grote tassen naar zijn kamer heeft vervoerd moest hij waarschijnlijk nog zeker een keer of vier met een flinke en zichtbaar zware tas langs de lobby. Dit gedrag zou als afwijkend kunnen worden opgemerkt. Dit is echter niet gebeurd en als Paddock een strategisch rustig of juist erg druk moment heeft afgewacht om dit te doen is het niet redelijk te verwachten dat zijn gedrag zou zijn opgemerkt. Eenmaal op de kamer moest hij zijn arsenaal tevens nog enkele dagen verbergen voor het hotelpersoneel. Dat zij hierachter zouden zijn gekomen is echter ook niet te verwachten als Paddock zijn wapens gedemonteerd in tassen of koffers zou bewaren.

Het tweede punt is het wapendebat dat in de Verenigde Staten al bijzonder gepolariseerd is. De twee kampen zijn diep ingegraven en geven geen strobreed toe. Er zijn diegenen die wapenbezit aan banden wil leggen en diegenen die het recht op wapenbezit, zoals beschreven in het tweede amendement van de Grondwet van de Verenigde Staten[1], niet willen inperken.

Politiek terwijl de slachtoffers nog geborgen moesten worden.

Ongeacht waar je staat in het debat rondom het bezit van vuurwapens viel mij als eerste op dat oud presidentskandidaat Hillary Clinton nog voordat alle lichamen geborgen waren het niet kon laten om deze laatste tragedie te gebruiken om de National Rifle Association (NRA) aan te vallen en tot strengere wapenwetten op te roepen[2]. Deze oproep werd direct gevolg door de presentatoren van alle Latenightshows waar bijvoorbeeld een tot tranen geroerde Jimmie Kimmel opriep tot maatregelen[3]. Hierbij wordt snel duidelijk dat zij die het hardst schreeuwen dat er iets gedaan moet worden eigenlijk geen flauw idee hebben waar ze het over hebben. Het wellicht terechte debat wordt vergiftigd met jij-bakken en een totaal gebrek aan feitelijke kennis van vuurwapens en de wetgeving die van kracht is in de Verenigde Staten. Het is met het aantal legale en illegale vuurwapens dat zich in de Verenigde Staten bevindt namelijk bijzonder onwaarschijnlijk dat deze tragedie zou zijn voorkomen. Dat Paddock vastbesloten was blijkt nogmaals uit de voorbereiding en planning die nodig was om te komen tot zijn vreselijke daad.

Intussen in Nederland.

Dat in Nederland het debat vrijwel onmogelijk is blijkt wel als ik vrijdag op BNR radio Dominique van der Heyde hoor zeggen dat zij, het willen schieten met een semiautomatisch vuurwapen “krankzinnig” vindt[4]. In Nederland is ieder gesprek over vuurwapens en het gebruik ervan door burgers al bij voorbaat onmogelijk. Niet verrassend in een land dat al drie generaties geen vrij wapenbezit meer kent. Terwijl we in Europa steeds vaker met situaties te maken krijgen waar vrijer wapenbezit het verschil had kunnen maken, ziet men in Amerika de nadelen van datzelfde vrije wapenbezit. Aan u de vraag wat belangrijker is. De vrijheid om u te kunnen verdedigen of de schijnzekerheid dat we allemaal even ongewapend zijn?

[1] https://en.wikipedia.org/wiki/Second_Amendment_to_the_United_States_Constitution

[2] https://twitter.com/HillaryClinton/status/914853632083877888

[3] https://www.youtube.com/watch?v=ruYeBXudsds

[4] https://www.bnr.nl/player/audio/10068964/10330834 minuut17

 

Dit is het Twitteraccount van Bart Brands

Bovenstaand stuk verscheen eerder op de site Terreurnieuws

 

Vandaag reed een man in op onschuldige voetgangers in Londen. Hier ziet u een Twitterbericht met een foto van deze man nadat hij gearresteerd werd.

Geen twijfel mogelijk. Een donker gekleurde man, mogelijk een Arabier, maar het kan ook een Afrikaan zijn.

Maar wat berichten de Nederlandse media? Alleen dat een auto inreed op mensen.

Een auto rijdt niet vanuit zichzelf in op mensen. Een auto wordt bestuurd. In dit geval doelbewust op slachtoffers in gestuurd. Het heeft er alles van weg dat het hier een terroristische daad betreft.

Maar de Nederlandse media houden het liever bij de auto als de schuldige:

 Weet u nog, de aanslag in Las Vegas? Toen was het NOS Journaal er als de kippen bij om te melden dat het een ‘witte man’ betrof. Zelfs toen er nog helemaal niets bekend was over het motief achter de daad.

Dit is geen nieuwsvoorziening. dit is indoctrinatie. 

Door gastauteur Bart Brands

Een jubeltweet van Judith Sargentini[1] naar aanleiding van een bericht in de NRC over het naar Europa halen van 50.000 “arbeidsmigranten”[2]. De primaire redenen als opgegeven in de vertrouwelijk stukken uit Brussel zijn:

1: Aanwas voor de arbeidsmarkt.

2: Voorkomen dat diezelfde migranten illegaal Europa proberen te bereiken.

Er zijn nog wat andere redenen om dit plan voor te stellen. Gedacht kan worden aan een vervolg op de Turkijedeal die slecht is nagekomen en het verder proberen te voorkomen van stijging van de geschatte 1,5 miljoen “vluchtelingen” die zonder status in de EU verblijven.

“Subversie is “de doelbewuste ondermijning van de maatschappelijke orde of het staatsysteem. ” Yuri Bezmenov, oud KGB agent legt uit dat subversie op is te delen in 4 stadia.

Kunnen we hier te maken hebben met subversie? Om deze vraag te beantwoorden moeten we een aantal aspecten nader bekijken. Ik zal eerst toelichten wat subversie is en hoe het werkt. Subversie is “de doelbewuste ondermijning van de maatschappelijke orde of het staatsysteem. “[3]

Yuri Bezmenov, oud KGB agent legt uit dat subversie op is te delen in 4 stadia.

Stap 1 Demoralisatie:

Al decennia worden er migranten naar Nederland gehaald die statistisch gezien gigantische uitkeringsafhankelijk[4] oververtegenwoordigd misdaad kennen. Dit heeft enorme impact op onze verzorgingsstaat en onze sociale vangnetten en cohesie. Het benoemen van de problemen die voortkomen uit deze migratie wordt racisme genoemd waardoor problemen vrijwel nooit in een vroeg stadium kunnen worden aangepakt.

Stap 2 Destabilisatie:

Na stap één treedt vanzelf destabilisatie op. Door bijvoorbeeld gebrekkige integratie, voorrang voor migranten op de arbeidsmarkt en bij het toekenning van sociale woningen ontstaat spanning. Door het wegwuiven van de zorgen over misdaad en kosten loopt deze spanning op. Vervolgens wordt de schuld van deze spanningen door dezelfde partijen die stap één hebben ingezet consequent gegeven aan de autochtone bevolking. Anders dan de schuld zoeken bij zichzelf en stemmen op “rechtse” partijen kunnen zij weinig dan toezien wat er gebeurt. Een psychologische aanval gedomineerd door de identiteitspolitiek vaak bedreven door onder andere mevrouw Sargentini.

“Met behulp van onder andere mevrouw Sargentini worden ineens miljoenen mensen naar de al gedestabiliseerde landen gehaald waarbij leugens over gevaar[5] niet worden geschroomd en wederom gebruikt wordt gemaakt van demonisering van tegenstanders door deze harteloos te noemen. Daarbij wordt ook stevig ingezet op emotionele reacties zoals misbruik van drenkelingen.”

Stap 3 Crisis:

Wanneer diep in het tweede stadium er een veelal gefabriceerde crisis optreedt zoals de door onder andere Nederland gesteunde oorlog in Libië en Syrië, wordt deze crisis aangegrepen om grote veranderingen te forceren. Met behulp van onder andere mevrouw Sargentini worden ineens miljoenen mensen naar de al gedestabiliseerde landen gehaald waarbij leugens over gevaar[6] niet worden geschroomd en wederom gebruikt wordt gemaakt van demonisering van tegenstanders door deze harteloos te noemen. Daarbij wordt ook stevig ingezet op emotionele reacties zoals gebeurt bij de verhalen drenkelingen die Europa probeerden te bereiken[7].

Stap 4 normalisatie:

De laatste stap is het normaliseren van de nieuwe situatie. Ik schreef eerder over maatregelen die we nemen om terroristen tegen te houden. Onze vrijheden en privacy ligt structureel onder vuur en aanslagen, zuuraanvallen[8] en verkrachtingen[9] stijgen substantieel. Zo noemt de burgemeester van Londen aanslagen bijvoorbeeld onderdeel van het leven in de grote stad[10]. Iets dat we nog maar een paar jaar geleden ondenkbaar en onacceptabel gevonden zouden hebben.

Conclusie:

Ik zal mevrouw Sargentini en anderen die hetzelfde beleid propageren, ondanks de duidelijke, destructieve en ontwrichtende resultaten niet direct beschuldigen van bewuste subversie. Ideologische blindheid kan hier een rol spelen. Wel durf ik te stellen dat aan alle voorwaarden van subversie wordt voldaan. Ongeacht het motief richt het in beide gevallen bijzonder veel schade aan en het is het overwegen waard om maatregelen te nemen dit te beperken. Wat denkt u? Is hier sprake van bewuste subversie?

[1] https://twitter.com/judithineuropa/status/912919698538450945

[2] https://www.nrc.nl/nieuws/2017/09/26/migranten-rechtstreeks-naar-lidstaten-13199623-a1574996

[3] http://anw.inl.nl/article/subversie

[4] http://statline.cbs.nl/StatWeb/publication/?VW=T&DM=SLNL&PA=81569NED&D1=0,6-10&D2=0&D3=0&D4=1,5,8-15&D5=l&HD=121029-1541&HDR=G4,G1,T&STB=G2,G3

[5] https://twitter.com/judithineuropa/status/600276891883417600?lang=nl

[6] https://twitter.com/judithineuropa/status/600276891883417600?lang=nl

[7] https://twitter.com/judithineuropa/status/593097153251135488

[8] https://nos.nl/artikel/2186605-veel-meer-zuuraanvallen-in-londen-bendegeweld-eerwraak-en-beroving.html

[9] https://en.europenews.dk/Sexual-Assaults-in-Sweden-Increase-500-79209.html

[10] http://www.independent.co.uk/news/uk/home-news/sadiq-khan-london-mayor-terrorism-attacks-part-and-parcel-major-cities-new-york-bombing-a7322846.html 

Dit stuk stond eerder op de site Terreurnieuws

Door gastauteur Bart Brands

Donderdag 21 september las ik het bericht[1] dat een Brusselse agent is aangehouden voor het doorspelen van informatie en het hebben van contact met de daders van de aanslagen van 22 maart 2016 op vliegveld Zaventem en de Brusselse metro. Een serie aanslagen waarbij 35 mensen om het leven kwamen en meer dan 300 gewonden vielen.

Volgens het bericht op VRT.be is uit goede bron vernomen dat de man via Whatsapp in contact gestaan zou hebben met Yassine Atar, de broer van Oussama Atar die gezien wordt als het vermoedelijke brein achter de aanslagen van 22 maart in Brussel en Zaventem. De Brusselse politieagent werd maandag opgepakt op verdenking van schending van het beroepsgeheim en corruptie.

De theorie

Tijdens mijn opleiding tot Security Intelligence Professional hebben we uitgebreid stilgestaan bij het Intelligence Driven Security Model. In het kort geeft het model aan wat zwakheden zijn voor de te beveiligen organisatie, overheid of bedrijfsleven. Eén van die dreigingen komt in de vorm van de mensen die voor de organisatie werken. Afhankelijk van hun positie kunnen zij enorme schade aanrichten. Er zijn verhalen genoeg van bedrijven die door acties van één goed ingevoerde ‘insider’ hun deuren konden sluiten.

Integriteitsonderzoek

Overheden zijn ook gevoelig voor deze dreiging en zodoende is besloten dat mensen die voor de overheid willen werken en dat doen op posities waar gevoelige informatie kan worden ingezien een integriteitsonderzoek moeten ondergaan. Deze integriteitsonderzoeken kunnen bijzonder ver gaan. Zelf heb ik dat ook ervaren toen ik door de geheime dienst ben onderworpen aan het zwaarste integriteitsonderzoek dat burgers kunnen ondergaan in het kader van werkzaamheden bij het ministerie van Justitie en Veiligheid.

Incidenten

Waarom het zo belangrijk is wordt duidelijk door berichten zoals we gisteren konden lezen. Als het misgaat kan dit namelijk grote gevolgen hebben. Eerder dit jaar hebben we al gezien dat er ook binnen de Nederlandse politieorganisatie een zogenaamde ‘politiemol[2]’ gretig gebruik heeft gemaakt van zijn mogelijkheid om vertrouwelijke informatie in te kunnen zien. Gedurende de campagnes voor de verkiezingen bleek dat zelfs de organisatie verantwoordelijk voor de beveiliging van politici niet verschoond was van de ‘insider threat'[3].

Koude oorlog

Wat kunnen we doen aan de corrupte insider? Om daarop een antwoord te geven wil ik eerst teruggaan naar een hele andere periode in de geschiedenis van Europa. Tijdens de koude oorlog werd de dreiging door de voormalige Sovjet Unie als bijzonder bedreigend ervaren. Zo bedreigend zelfs dat slechts bij uitzondering en onder constante monitoring, functies werden gegeven aan etnische Russen of Oost Duitsers. Zeker bij functies die meerdere operaties raakten waren de criteria voor in te zetten personeel bijzonder hoog.

Twee trends

Er lijken zich in de maatschappij twee verschillende trends te ontwikkelen. De ene is er één van verplichte diversiteit in alle lagen van de maatschappij, waaronder wetshandhaving en overheidspersoneel in algemeen. De Haagse PvdA pleitte onlangs nog voor een minimaal verplicht quota voor personeel met “niet-Nederlandse” afkomst[4] en ook de politie in Amsterdam wil dat er meer allochtonen worden aangetrokken als agent[5].

De andere trend is er één waarin we de zojuist genoemde incidenten kunnen plaatsen. Een trend waarin we zien dat een functie bij de politie door maar weinig allochtonen wordt geambieerd[6] en dat er significant meer corruptie wordt gepleegd door agenten met allochtone dan autochtone afkomst[7].

Het zekere voor het onzekere.

Integriteit gaat veel verder dan een onderzoek naar antecedenten. Hoe iemand in het leven staat, waar men vandaan komt maar ook cultureel religieuze banden, ze wegen allemaal mee in de besluitvorming die uiteindelijk in het hoofd van het individu plaatsvindt. Feit is en voorbeelden tonen aan dat op niet al deze factoren integriteitsonderzoek kan worden toegepast. Is het, gezien de strijd tegen terreur en het patroon dat we kunnen waarnemen dan niet het veiligst om het zekere voor het onzekere te nemen en de lessen van de Koude oorlog serieus te nemen?

[1] http://www.terreurnieuws.com/l/agent-verdacht-van-terreurlekken-had-contact-met-broer-hoofdverdachte-22-maart/

[2] https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/binnenland/politiemol-mark-m-ontmaskerd-dure-autos-horloges-en-luxe-vakanties

[3] http://nieuws.tpo.nl/2017/02/22/marokkaanse-medewerker-beveiligingdienst-kon-huis-wilders-lekte-info-naar-marok-nlse-misdaadorganisatie/

[4] https://www.omroepwest.nl/nieuws/3522775/Haagse-PvdA-verplicht-aantal-vrouwen-en-migranten-op-stadhuis

[5] https://www.parool.nl/binnenland/campagne-voor-meer-allochtone-agenten~a15271/

[6] http://www.at5.nl/artikelen/172864/allochtonen-voelen-niets-voor-baan-bij-politie

[7] http://www.telegraaf.nl/binnenland/29250796/__Corrupte_agent_vaak_allochtoon__.html 

Dit stuk verscheen eerder op de website Terreurnieuws 

 

Door Joost Niemöller

Jawel, je kon er op wachten. In Utrecht is er een dwangclubje dat wil verbieden dat Tivoli in Utrecht een cowboys en Indianen feestje organiseert voor kinderen. Want dit is racistisch. Net zo racistisch namelijk als Zwarte Piet.

Nu zult u zeggen: Ach, gewoon een clubje dwazen uit een kraakpand. Maar dit zijn hysterische tijden. De Zwarte Piet gekte werd afgedwongen door een klein clubje activisten met goede toegang tot Jeroen Pauw en NCRV tv. Zo wisten ze hun onderwerp op de politieke agenda te krijgen en nu wordt het traditionele Sinterklaas feest door de bestuurlijke elite verdreven uit de Randstad. Dat is in praktisch twee jaar gebeurd: Een onschuldig kinderfeestje van de tafel vegen.

Dus nu hebben we de cowboys en de Indianen. Iets wat kinderen graag doen. Uiteraard werd daar in linkse kringen al veel eerder moeilijk over gedaan, maar dat bleef toen daar hangen.

Onlangs wierp ons aller extreem linkse hockeymeisje Anne-Fleur Dekker al een balletje op over racisme en Indianen. Dan weet je dat er iets broeit in die kringen.

Bij het activistenclubje ‘De Grauwe Eeuw’ kondigen ze aan dat ze de betrokkenen bij het kinderfeestje ‘onder druk gaan zetten.’ Dat soort woorden uit extreem-linkse hoek zijn nooit zonder gevolgen. Demonstraties. Bedreigingen. Geweld. Je weet ook dat het linkse stadsbestuur van Utrecht gelijk zal inbinden, dus het verzoek om het intrekken van subsidie bij Tivoli, als ze niet gehoorzamen, zou best succesvol kunnen zijn.

De Grauwe Eeuw bracht ook een persbericht uit en daarmee werd –je verzint het niet-  een directe link gelegd met de nazi’s.

Maar wacht even. Karl May was de favoriete auteur van Hitler. En in de boeken van Karl May komen we toch vooral edele Indianen tegen. Dat vond Hitler prachtig. Hoe zit dat dan? Daar komen ze bij extreem links even niet uit geloof ik.

Maar ach, feiten…

Door Prof. dr. David Pinto

De Amsterdamse eerste burger Van der Laan heeft zich, gedwongen door een fatale tumor, ziek moeten melden bij de Commissaris van de Koning in Noord-Holland. Een lot wat je niemand toewenst, overkomt nu de oer-Amsterdammer Van der Laan. Beterschap wensen helpt niet, sterkte wensen eigenlijk ook niet. Ik was het nooit met hem eens, heb hem verguisd omwille van zijn soms idiote initiatieven, hem kwalijk genomen dat het voor mensen als mij van Joodse origine, steeds moeilijker wordt om over straat te gaan zonder in problemen te raken.

Nee: dan toch is het laatste wat ik heb gewenst is dat Eberhard van der Laan zijn eigen strijd tegen deze ellendige ziekte nu lijkt te verliezen. Hoeveel liever was het mij geweest dat hij de strijd had verloren om Fatima Elatik en Saaida a.T. aan te stellen. De pragmaticus Van der Laan, zoals hij liefkozend door zijn achterban wordt genoemd, heeft die strijd wel gewonnen. De sporen van Fatima Elatik, Saaida a.T. en Bilal Lamrani zullen nog jarenlang door de stad waaien. De burgemeester won en de stad verloor.

Toch zal ik Van er Laan missen, want wat krijgen we terug? Het spel om de ketting en de hoed van eerste burger in een grote stad wordt gespeeld in de wandelgangen van de Haagse politiek en beslist in het ‘torentje’ van de premier van dit land. Daarbij is de lidmaatschapskaart van de juiste partij onontbeerlijk. In Nederland zijn een krappe 300.000 mensen lid van een politieke partij en één van hen moet het worden, de andere 10 miljoen volwassenen staan zoals gewoonlijk buitenspel. Wat een verspilling van talent en wat een grenzeloos dedain van het politieke metier. Anders was er immers wel iemand uit de groep van tien miljoen geroepen tot de functie. Maar goed, de lobby van de grote partijen bepaalt wie de functie krijgt toegeschoven waarbij eigenlijke kwaliteiten er minder toe doen. Daarbij bedenk ik mij overigens dat kwaliteiten veelal juist in weg staan te midden van zo onwaarschijnlijk veel middelmatigheid.

Waarom zou niemand op het idee komen om bijvoorbeeld Martin Bosma (PVV) voor deze functie te vragen? Bosma is een intellectueel, een voortreffelijk politicus, een buitengewoon kundig lid van het Presidium van de Tweede Kamer en bovendien een aimabel mens. Bovendien, de PVV is de tweede partij in grootte. En vreemd genoeg, Er is geen één burgemeester vanuit deze partij, terwijl de PvdA met haar magere 9 zetels, twee van de vier grote vier steden gijzelt. Hoe democratisch is dit eigenlijk? En reken maar, blunders zoals met Fatima Elatik of Saaida a. T.  zul je Bosma niet zien maken. Sterker: de kans op aanslagen wordt zelfs zienderogen minder wanneer Bosma de eerste burger van Amsterdam zou zijn. De reden is waarschijnlijk dat Bosma’s PVV problemen benoemd zoals ze zijn. Dat mag niet van de wegkijk-elite. Maar een juiste analyse van de gezondheidssituatie schept mogelijkheden voor een succesvol behandeltraject, in het bijzonder als dat ten koste gaat van subsidie slurpende linkse bendes uit het politieke achterveld.

Maar nee; de chaos wordt waarschijnlijk verder aangezwengeld door –niet al te opvallend- hengelende ex-politici zoals Femke Halsema (GroenLinks) of Rogier van Boxtel (D66). Beiden vormen een garantie op verdere polarisatie tussen concurrerende culturen in de stad waarvoor de cultuur marxistische grachtengordel zich graag voluit garant stelt.

De erfenis van Van der Laan vergt een aanpak die orde op zaken stelt in een sterk verdeelde stad die bol staat van criminaliteit en bestuurlijke fraude.