Eerder gepubliceerd 10 december 2009
Op 9 december 2009 kreeg in Amsterdam-Zuidoost het stalinistische PvdA-bestuur een politieke storm te verduren. De Surinamers, die lang gedomineerd hebben onder de onzichtbare leiding van een blanke Macchiavelli, werden van de troon verstoten door de Ghanezen. Over de inhoud hoorden we nog steeds niets.
Door Bernadette de Wit
Ghanezen zijn de Duitsers van Afrika. Geen groter verschil dan tussen Ghanese en Surinaamse negers – en waar kun je dat beter waarnemen dan in het grotendeels ‘zwarte’ stadsdeel Amsterdam-Zuidoost, de tegenhanger van schotelcity Amsterdam-Nieuw West, waar de salafist Marcouch op 7 december werd verslagen door weer een andere Marokkaanse moslim?
Hier, aan de andere kant van het gebied ‘buiten de ring’, waar de stad is getekend door grootscheepse en aanhoudende kettingimmigratie uit de Derde Wereld, streden op 9 december twee groepen negers om de macht in de PvdA. Locatie: het Planetarium in het weelderige Gaasperplaspark.
De Afrikanen melden zich al heel vroeg bij de ledenbalie, aldus de dappere CDA-oppositiepoliticus Henk de Boer op zijn weblog. De meeste Surinaamse leden komen laat. Het is symbolisch voor het verloop van de avond, waar de afdeling Zuidoost stemde over de kandidatenlijst voor de deelraadsverkiezingen van 3 maart 2010.
Sterke zwarte vrouwen
Als de verslaggever arriveert, komt juist Hannah Belliot aanschrijden, oud-voorzitter van stadsdeel Zuidoost (periode 1998-2002), daarna vier jaar gemeentewethouder en sindsdien in ruste. De mollige wachtgeldslurper draagt een gloednieuwe Oprah-pruik, haar decolleté is peilloos diep en ze gooit trots haar H-cups naar voren.
‘Ah, koningin’, fleemt de broodmagere http://nl.wikipedia.org/wiki/Fouad_Sidali Fouad Sidali, PvdA-bestuurder van het enige moslimstadsdeel ‘binnen de ring’. Vanavond komt hij om de Kameroenees Jude Kehla te steunen. Bulletje neemt het knipmessende gedoe van Bonestaak geroutineerd in ontvangst. In deze afrofiele omgeving worden vrouwen die het stadsdeel besturen ‘koningin’ genoemd of ‘big mama’, tenminste, als ze zwart en gezet zijn. Kleffe etnodweep-clichés over ‘sterke zwarte vrouwen’ zijn hier mateloos populair: als het narcisme maar wordt gestreeld, is inhoud niet nodig.
Naast de beroepsmoslim staat Jude Kehla Wirnkar, die om de eerste plaats strijdt met bestuursfavoriet Muriel Dalgliesh, de gedroomde zwarte PvdA-apparatsjik.
‘Dag lieve Jude’, kus-kust Belliot de kleine, gezette Kameroenese socioloog. Kehla heeft geschiedenis geschreven doordat hij een drastische breuk wist te bewerkstelligen met het corrupte, etnisch-cliëntelistische subsidiesysteem dat al vanaf de jaren ’70 in de Bijlmer heeft gegolden. Ettelijke Surinamers hebben er lekker aan verdiend. Zonder daar nuttige prestaties tegenover te stellen en al helemaal zonder ooit een ordentelijk financieel jaarverslag in te dienen bij de overheid. Ze lopen vanavond doodgemoedereerd rond in het Planetarium, het is allemaal verjaard.
Pogingen door voorgangers van Kehla om dit systeem te ontmantelen, mislukten telkens na succesvolle Surinaamse mau-mau-acties, zoals dreigen met geweld en bussen vol langdurig werkloze insprekers of stadswachten die, in ruil voor een bedragje, met identieke inspraakbriefjes kwamen opdraven die in het kader van de allochtoonse participatiebevordering natuurlijk integraal moesten worden voorgelezen, tot half drie ‘s nachts.
Aha, Belliot is dus voor Kehla. Bulletje en Bonestaak gaan naar binnen. (Over dit merkwaardige bondgenootschap – Allah houdt niet van negers – later meer.)
Tout Zuidoost geeft acte de présence.
Allemachtig, wat zijn die mensen luidruchtig, het went nooit.
Allereerst is daar natuurlijk Prem. Mr. Decibel behoeft verder geen introductie.
Folkloristische habitués
De immer boze, morbide obese Antilliaanse Lorna Koenen-Wilson, berucht om haar brutale belangenverstrengelingen, is er. In 2002 kwam ze in de deelraad met de belofte dat ze de pet van voorzitter van de Bijlmer Bewonersraad zou afzetten, maar eenmaal gekozen, veranderde ze stiekem, in de zomervakantie, de statuten en bleef ze op het dubbelpluche kleven.
Verder de eveneens Antilliaanse en in 2004 afgezette GroenLinks-deelraadswethouder Ronald Neslo. Een tragische figuur, over wie door ambtenaren werd gezegd dat hij elke morgen te acht uur achter zijn bureau plaatsnam om urenlang verstijfd de nette stapels papier aan te staren, als een konijn dat in de koplampen van een auto blikt.
Alle folkloristische habitués zijn aanwezig, zoals de Surinaamse dommekracht Mario Hupsel, op weblog Metro in de Bijlmer aangeduid als ‘het opgefokte secondantje van Bolte’ (zijnde de afdelingsvoorzitter Niek/Nick Bolte, waarover later meer). Als Mario Hupsel je omhelst om je te begroeten, kun je de volgende dag naar de dokter om je ribbenkast te laten uitdeuken.
Ik zie Erline Tuur, lang geleden samen met onder meer de tegenkandidaat van vanavond Marcel La Rose onderscheiden door Hedy d’Ancona toen deze nog PvdA-minister van wvc was.
Wie vreemd genoeg ontbreekt, is de subsidiegrootverbruikster Marlène Ceder, bijgenaamd ‘koningin van de Bijlmer’ ver voordat deze eretitel Hannah Belliot ten deel viel. Ze behoort tot de harde kern van creoolse Hannah-helpsters die in 1998 met goedvinden van wijlen de multicultureel behepte Wouter Gortzak in groten getale PvdA-lid werden en op de ledenvergadering een coup pleegden. Zo kwam de toen onervaren Belliot op het pluche.
Dan natuurlijk de man achter de stichting Eer en Herstel Betaling Slachtoffers van Slavernij in Suriname, de eveneens morbide obese Roy Groenberg – zelf zegt hij dat hij Brada Kaikusi heet, maar zijn bijnaam is Vleesberg – met als bekendste wapenfeit zijn klemmende beroep op de redactie van de dikke Van Dale om het woord neger voor eeuwig uit de dictionnaire te verbannen. Om maar niet te spreken van zijn finest hour: het afschaffen van de productnaam negerzoen. Maar ook zijn klacht bij de vara tegen het uitzenden van het racistische Sinterklaasfeest bewijst zijn idealisme, grote inzet voor de zwarte emancipatie en diepgevoelde betrokkenheid bij urgente maatschappelijke thema’s als snoep en kinderfeesten.
Zwanger van agressie
Twee (autochtone) oud-voorzitters van het begin van stadsdeel Zuidoost zijn er: adjunct-Bijlmersloper Ronald Janssen, die de vergadering zal voorzitten, en de eerste voorzitter van het destijds nieuwe stadsdeel Jaap Ruygers, ooit een gedienstige mannelijke Dolle Mina en thans geoccupeerd met het indringend observeren van de steatopygische bilpartij van de donkere vrouw. Hij woont qua bil tegenwoordig eerste rang, boven het ‘kerkverzamelgebouw’ aan de overkant van metro Ganzenhoef, waar elke zondag drommen Afrikaanse evangeslische halleluja-christenen handjeklap komen bedrijven.
Want God is ook bieznez.
Bescheiden houden stadsdeelwethouder Els Verdonk, hulpsloper, en collega Harry Verzijl, permanent negen maanden zwanger van agressie, zich op in de coulissen. Hun rol is bijna uitgespeeld. Verzijl kan de vrucht afdrijven. Hij heeft de afdeling heel lang met ijzeren hand bestierd. Met dezelfde technieken als de gepensioneerde onderwijzer naar verluidt voor de klas gebruikte: verdeel en heers, je trekt het ene kind voor en vernedert het andere. (Maar misschien zal dit door historici ooit worden getypeerd als een bewijs van diepe wijsheid gezien de verstandelijk uitgedaagde bevolkingssamenstelling en absurdistische couleur locale.)
In de zaal ontwaar ik enkele gemeentelijke PvdA-prominenten, de wethouders Lodewijk Asscher, Freek Ossel en oud-wethouder Jaap van der Aa, die net als de lokale PvdA-elite vlakbij in een rustig villabuurtje woont waar nooit schietpartijen zijn omdat er hoogstens een handvol hoog opgeleide negers wonen.
Verder het Ghanese gemeenteraadslid Amma Asante, die naar wordt gefluisterd horizontaal, met hulp van de ideële bosneuker Jan Pronk, carrière heeft gemaakt in de PvdA.
Vanavond hoeft, anders dan in het kalifaat in Nieuw-West, de landelijke top niet op te draven. Maar dat is wel eens anders geweest. In 2002 moest Eberhard van der Laan, toen nog advocaat, de PvdA-afdelingsvergadering in Zuidoost komen voorzitten omdat de boel door een crisis ernstig uit de hand dreigde te lopen. Tegenkandidaat van de huidige stadsdeelvoorzitter Elvira Sweet, ambtenaar Wesley Amzand (inmiddels werkzaam in weer een ander stadsdeel, leve de baantjescarrousel), werd ervan beticht tientallen stuks ongeletterd allochtoons klapvee in allerijl lid te hebben gemaakt om een coup te kunnen plegen. Om een herhaling van zetten – dit was immers eerder vertoond met de lancering van Belliot – te voorkomen, paste de partij haastig de reglementen aan.
Op die avond in 2002 toen de kandidatenlijst werd vastgesteld, maakte een bekende Nigeriaanse oplichter, gekleed in lichtblauwe Afrikaanse mannenjurk, een dreigende entree met bodyguards in zijn gevolg en eiste een plaats op de kandidatenlijst, teneinde met zijn vaag humanitair klinkende interafrikaanse nepstichting toegang te verkrijgen tot de subsidiepotten. Van der Laan leidde de vergadering soepel in de juiste strakke banen en tot een goed einde.
Er lijkt iets veranderd.
Wollig Surinaams
Vooraan zit de aanhoudend gekrenkte Congolees Paul Mbikayi, zich tooiend met de raadselachtige titel ‘innovatieadviseur’ bij Rijkswaterstaat (op LinkedIn houdt hij zich bezig met ‘Procurment’[sic], elders heet hij eenvoudig inkoopadviseur).
Enkele Bekende Nederlanders luisteren als ‘gasten’ de bijeenkomst op. Daar moet voor geklapt worden. Gewillig staan waarnemend burgemeester, commissaris, toezichthouder en organisatieadviseur Joyce Sylvester en Godelieve van Heteren even op, de laatste ietwat gegêneerd omdat dit toch vooral de parade van de Succesvolle Zwarte Allochtoonse Nieuwe Nederlanders moet zijn.
Eindelijk, na veel flaneren en konkelefoezen in de wandelgangen, is de vergadering begonnen. Voorzitter Ronald Janssen geeft het woord aan de hoogbejaarde Surinaamse Helen Burleson van de kandidatencommissie, oud-onderwijswethouder van Zuidoost en bekleedster van talloze nevenfuncties in de wijk. Ze draagt een slecht zittende pruik.
Helen opent met een goed geacteerde persoonlijke noot: ze moest huilen van ontroering toen ze in Het Parool het interview las met de hulpverleenster van de onlangs neergeschoten Antilliaanse prachtvader en kelderboxtiener Ishmael Gumbs.
Burlesons toelichting op de kandidatenlijst is lauw en risicoloos. Wollige, kromme zinnen met gemeenplaatsen, geheel in Surinaamse bobostijl: ‘Ik moet u zeggen, we hebben gekozen voor continuïteit, maar ook voor verjonging’. Burleson houdt zich niet voor niets in.
Zeloot
Het afdelingsbestuur had al voor de ledenvergadering een flinke tik gekregen. Afdelingsvoorzitter Nick (Niek) Bolte, in zijn jonge jaren asva-leider, maar sinds de jaren ‘90 de getrouwe lakei van Harry Verzijl ten behoeve van de geleide zwarte machtsvorming ‒ hij verdient zijn brood als docent op een hogeschool, alwaar hij de studenten de juiste multiculturele opvattingen bijbrengt ‒ had geprobeerd te verhinderen dat zich tegenkandidaten meldden. Ook stelde hij tot twee keer toe van alles in het werk om een gepland lijsttrekkersdebat de kop in te drukken, met als gevolg dat bijna niemand kwam opdagen. Daarvoor bood hij dan weer zijn excuses aan nadat incriminerende e-mails, waarin de ‘integriteit’ van de Surinamer Marcel La Rose in twijfel werd getrokken, op diverse Bijlmerweblogs waren beland.
Bolte is een meester in stoken, (ver)draaien en weer rechtbreien, alles voor het Goede Doel natuurlijk, de multiculturele soosjalistiese heilsstaat. Als hij op de ledenvergadering het woord neemt, vouwt hij zijn handen in gebed en heft de ogen ten hemel, waarbij de iris geheel verdwijnt. De ware zeloot!
De presentatie door de kandidaten valt tegen. Vooral Jude Kehla stelt me teleur. In 2006 is hij op het allerlaatste moment als vijfde wiel aan de wagen benoemd in het stadsdeelbestuur omdat dit, met Els Verdonk en Harry Verzijl, volgens het afdelingsbestuur niet ‘zwart’ genoeg was. Nu raffelt hij ongeconcentreerd en inspiratieloos zijn twee-minuten-verhaaltje af. Hij schept zelfs niet op over zijn resultaten van de afgelopen vier jaar!
Dit gaat nergens over, maar de Afrikanen klappen en schreeuwen alsof hij Obama zelve is. (De laatste heeft trouwens goede tekstschrijvers – zo iemand heeft Kehla toch ook wel in zijn netwerk?)
Tjoeri’s
Ook Marcel La Rose komt niet verder dan ronkende clichés, hij gaat ‘werkgelegenheid scheppen’ (gesubsidieerd, I presume?) voor ‘de jeugd’. Over de arme Dalgliesh, die wegens pigmenteuze verdiensten plaatsvervangend lid van de ser schijnt te zijn, doen we er verder maar het zwijgen toe.
Nu mogen de fans iets zeggen. Maar alleen als ze lid zijn. Een groupiemeisje dat het desondanks probeert, wordt weggestuurd. Ja, de PvdA-Zuidoost is tegenwoordig een normale partij.
Met vaste gekken weliswaar, zoals de gewintihoofddoekte Elsi Blijd (in creoolse wartaal: ‘Ik sie De Parool, ik bel a broeder en seg fâ’ ééy’), die ‘Marcel La Ross’ steunt. Zo moet je die naam uitspreken onder Surinamers. (En even voor de goede orde: Patrick Meershoek van Het Parool moet niet ‘hééy’ spellen. Het is: ‘ééy’.) De jammerlijk van de lijst verdwenen Henk Lalji verklaart gedragen en Surinaams ongrammaticaal: ‘Ik roep u op als nummer één van de PvdA Zuidoost te stemmen op Muriel Dalgliesh’.
Ook de directeur van de met wegbezuiniging bedreigde Muziekschool Zuidoost steunt uiteraard ook zijn redder La Rose. Een Ghanees meisje pleit, niet geheel verrassend, voor Jude Kehla. (Toch wel knap dat de hoog opgeleide Kehla de Ghanezen achter zich heeft gekregen; wellicht omdat hij hun pidgin een beetje beheerst en ze autoritair durft aan te spreken, waar autochtonen te bescheten voor zijn, maar wat de Ghanezen wel verwachten.)
Jaap de Visser, collega-bestuurslid van Lorna Koenen in de Bijlmer Bewonersraad, steunt Marcel La Rose omdat deze ‘een afkalvende kiezersgroep kan terugwinnen’.
Bedoelt hij de bleekgezichten? La Rose is een ‘buru’, een vrijwel blanke Suri met een beetje Portugees bloed en een moksidruppeltje van dit of dat. Of denkt De Visser aan de Surinamers die in een concurrentiestrijd gewikkeld zijn met de Afrikanen?
Niemand vraagt iets.
Een Surinaamse dame begint een afkrakende zin over Jude Kehla, maar wordt ruw onderbroken door luid geschreeuw en misprijzende tjoeri’s. Hoezo debat?
Stemkastjes
En niemand vraagt waarom Marcel La Rose, momenteel lid van het afdelingsbestuur, plotseling dringend de overstap moet maken naar de volksvertegenwoordiging. Hij is al eeuwen voorzitter van de bedrijvenvereniging van industrieterrein Amstel III (waar de Arena, Heineken Music Hall en Ikea gevestigd zijn). Normaal gesproken stappen mensen dan over naar de Kamer van Koophandel of een ander interessant gremium. Klaarblijkelijk was die carrièreplanning niet voor La Rose weggelegd. Als hij stadsdeelwethouder wordt, is zijn kostje gekocht; over vier jaar wacht de baantjescarrousel.
Maar waarom stellen de leden deze voor de hand liggende vraag niet?
Roy Groenberg is als medeoprichter van Jongerencentrum Kwakoe, later Afro-Surinaams Caraïbisch Centrum en thans Podium Kwakoe geheten, natuurlijk voor Marcel ‘La Ross’. Die heeft er als bestuurslid voor gezorgd dat Kwakoe niet meer onder de Bijlmerdreef in een spelonk hoefde te huizen, samen met wijlen het creools voetbalcafé annex blowhol Flamingo, maar nieuwbouw kreeg aan de voet van Frissenstein, vlakbij winkelcentrum de Amsterdamse Poort. (Dat de ruimte niet wordt gebruikt waarvoor de architect deze heeft bedoeld, valt de laatste niet aan te rekenen.) rondhangpodium Kwakoe, is uiteraard ook present.
En dan, eindelijk, wordt er gestemd. Met moderne stemkastjes zoals bij Oprah. In de eerste ronde krijgt Jude 69 stemmen, Marcel 64 en Muriel slechts 29. Er zijn vier blanco stemmen; het totaal aantal uitgebrachte stemmen is 166. Rauwe juichkreten stijgen op uit de zaal. De Afrikanen zijn uitzinnig van vreugde. Volgens de reglementen moet er ten tweeden male worden gestemd. Ditmaal wint La Ross met 87 stemmen en Kehla komt op plaats twee met 74. Muriel krijgt nog maar een paar stemmen, niettemin komt zij op de derde plaats. Het pleidooi van de huidige stadsdeelvoorzitter Elvira Sweet heeft niet mogen baten. Met algemene stemmen komt wmo-specialist Michiel Idsinga, door het bestuur wegens gebleken expertise op plaats twee gedacht, op plaats vier. Verkeerde huidskleur.
De Surinaamse vrouwen zijn er stil van. Iemand uit de Belliot-harem verklaart het verlies van de Surinaamse Dalgliesh en de winst van de Afrikaan Kehla als volgt: ‘Zij zijn georganiseerd, ze worden allemaal lid, weet je, en wij niet. Daarom.’ (Inderdaad zijn heel veel Afrikanen in opdracht van de dominees van de vele halleluja-kerken, met klinkende namen als The True Teachings of Christ Temple, The Resurrection Power Church, of The Glad Tidings of the Lord Temple lid van de PvdA geworden. En ik zei het al, Ghanezen zijn de Duitsers van Afrika.)
Een paar Surinamers trekken zich terug in de bar en wachten de rest van de stemming niet meer af. ‘Het is een Ghanese coup’, komt iemand melden. Inderdaad staan er maar liefst drie jonge Ghanese meisjes op, van wie er in elk geval twee, de hondsbrutale Ama Carr en de stille Augustina Osei, nog studeren. Van de derde, Billie Kwayle, heeft nog nooit iemand gehoord.
Een opvallend verschil met de vorige twee verkiezingen, toen er Ghanezen op de lijst stonden die geen woord Nederlands spraken, zwakbegaafd overkwamen, werkzaam waren in de illegale drankenhandel en op het Kwakoe-festival bier en happen verkochten.
Weblog Metro in de Bijlmer schrijft: ‘De kandidatenlijst van Bolte en Burleson werd door de wc gespoeld.’ En zo is het. Marcel La Rose steeg van 24 naar 1, Kehla ging van 9 naar 2, Augustina Osei steeg van 14 naar 5, Ama Carr kwam op 6.
De Surinaamse beroepsfrustraat uit het afdelingsbestuur Mayke Arnhem tuimelde van 7 naar 3, Winston Boldewijn ging van 4 naar 8. De wrokkige Lorna Koenen zakte als een baksteen en komt niet meer in de raad, tenzij de PvdA het tegen alle voorspellingen in goed doet op 3 maart 2010. Zo ook Mario Hupsel. Tot plaats 15 bleef niets zoals de kandidatencommissie had gedacht. Vooral de Surinamers leden pijn, op La Rose na.
Aan de bar na afloop zegt Roy Hofwijks (van het overbodige subsidieclubje pewa): ‘Dit was afgesproken.’ Getergd beent de Surinaamse subsidie-‘ondernemer’ weg als zijn theorette in twijfel wordt getrokken.
Hofwijks kwam in het nieuws door het organiseren van een snoepreisje naar Tunesië onder het mom van ‘reïntegratie’ van kansarme jongeren; een vergelijkbaar leuk ideetje, maar dan naar New York, werd onlangs in de Baarsjes getorpedeerd. Zijn de hoogtijdagen van het subsidieslurpen voorbij?
Nazit
Prem Radhakishun wil me voorstellen aan Fouad Sidali. ‘Mag ik deze beker aan mij voorbij laten gaan?’ vraag ik. Maar Prem brult op stadionsterkte door de bar: ‘Waarom wil jij niet met moslims praten? Je praatte toch ook met Roel Luqman? [Voorheen Lachmon, tot hij werd aangeklaagd wegens antisemitisme en schielijk zijn naam veranderde, BdW] Je was toch bij de opening van de oude Taibah-moskee?’ Fouad Sidali kijkt zuur. ‘Precies’, zeg ik, ‘ik heb niks tegen Surinaamse moslims, wel iets tegen Arabieren, want dat waren de grootste slavendrijvers van de geschiedenis. Léés daar nou eens iets over Prem, en ga het dan alsjeblieft aan de negers uitleggen.’ Prem schreeuwt eroverheen: ‘Je bent toch geen racist! Wat heb je tegen moslims?’ ‘Ik heb iets tegen de islam. En ik heb iets tegen beroepsmarokkanen.’
De veertiende-eeuwse moslimhistoricus Ibn Khaldoen heeft geschreven: ‘In de regel onderwerpen de zwarte landen zich aan de slavernij omdat ze weinig essentieel menselijks hebben en eigenschappen bezitten die veel lijken op die van domme dieren.’
Zou Jude Kehla dit weten?
Dat kan toch bijna niet anders, hij heeft gestudeerd.
Maar hoe kan het dan dat hij in 2007, samen met twee rancuneuze moslims, een uiterst lage, kwaadaardige aanval schreef op Ayaan Hirsi Ali? Een aaneenrijging van schimpscheuten, ad hominems en tendentieuze trappen onder de gordel. Dat moslims haar haten, is nog te begrijpen. Maar Kehla is geen slaaf van Allah, nooit geweest ook. Hier, in blaka foto Bemre, zien we de voorbode van een bondgenootschap van zwarte negerslaven en moslimse slavendrijvers tegen de Nederlanders.
LAATSTE REACTIES