Categorie: geen categorie

Door gastauteur Bart Brands

Zoals ik in mijn column van vorige week al schreef is het een grote fout om ongelijke gevallen gelijk te behandelen, zeker als het ideologieën of religies betreft die oproepen tot openlijke geweldpleging. Deze week werd ik helaas bevestigd in mijn overtuiging en professionele assessment dat, om terreuraanslagen te voorkomen zonder de gehele Nederlandse bevolking als gevangenen te behandelen, we met specifiek beleid moeten komen voor specifieke gevallen.

 “Deze week werd ook duidelijk dat duizenden IS strijders naar Europa terugkeren[1]. Duizenden mannen die in potentie onbeschrijfelijke gruweldaden hebben begaan.”

 

Haagse haatimam

Allereerst het nieuws dat er in mijn geliefde Den Haag een zogenaamde Haatimam actief is[2]. Na wat uitzoekwerk blijkt de man al 3 jaar te prediken vanuit Islamitisch centrum Quba gevestigd op de Beeklaan, nog geen 500 meter van mijn geboortehuis. In België persona non grata door het spuwen van zijn salafistische gif, heeft de man in Den Haag vrij spel. De avond van dit nieuws heb ik in het gemeentehuis van Den Haag de verklaring van burgemeester Krikke mogen aanhoren en ik kan de burgemeester niets kwalijk nemen. De imam heeft een Nederlands paspoort en voor de wet is iedereen gelijk en dus kan deze man zonder duidelijke overtreding niet zomaar worden uitgezet. Opportunistisch geschreeuw over oppakken en uitzetten zijn dus niet meer dan dat. Geschreeuw van de zijlijn zonder kans op succes.

 “Het grootste risico waar ik ook andere Intelligence professionals over hoor praten is de zelfgekozen naïviteit waar, vooral politici zichzelf in wentelen. Het is het idee dat als we maar genoeg tegemoet komen aan de voorwaarden van terroristen, dat zij zichzelf zullen aanpassen aan onze manier van leven.”

 

Terugkerende strijders

Deze week werd ook duidelijk dat duizenden IS strijders naar Europa terugkeren[3]. Duizenden mannen die in potentie onbeschrijfelijke gruweldaden hebben begaan. Zo’n 250 jihadisten wonen in Nederland en daarvan zijn er al 50 teruggekeerd. Om af te reizen naar gebieden waar massa-onthoofdingen en de verkoop van vrouwen en kinderen om als (seks)slaaf te fungeren orde van de dag zijn, mag je aannemen dat er in ieder geval sprake is van een psychische afwijking of diepe ideologische overtuiging. In onze fijnmazige maatschappij kunnen deze mannen echter terugkeren en in relatieve veiligheid re-integreren in het dagelijks leven. Daarmee ontvangen we echter honderden tijdbommen waarvan we maar moeilijk kunnen inschatten, of en wanneer ze afgaan.

 

Wetende onwetendheid is het grootste risico

Eén van de grootste risico’s die ik tegenkom bij bestudering van dit soort zaken is niet de capaciteit van een Lonewolf terrorist of zelfs een groep jihadisten die een aanval plannen. Het grootste risico waar ik ook andere Intelligence professionals over hoor praten is de zelfgekozen naïviteit waar, vooral politici zichzelf in wentelen. Het is het idee dat als we maar genoeg tegemoet komen aan de voorwaarden van terroristen, dat zij zichzelf zullen aanpassen aan onze manier van leven. Het geloof in de maakbare samenleving waar iedereen zichzelf mag uiten en de illusie dat iedereen in de basis goed is of wil zijn. Die moedwillige ontkenning van de feiten, maar ook de demonisering van mensen die de risico’s benoemen is een van de fundamentele problemen die de veiligheid van ons gehele continent heeft verminderd.

 “In geval van de Haagse haatimam en terugkerende strijders moeten we welwillende burgers, buren, agenten en intelligentiediensten inzetten om als een netwerk om terroristen heen, alle bewegingen in kaart te brengen.”

 

Oplossingen

Hoe lossen we deze problemen op? Ik zal alvast één oplossing bieden die binnen de grenzen van de wet ingezet kan en tevens de maatschappelijke weerbaarheid vergroot. In geval van de Haagse haatimam en terugkerende strijders moeten we welwillende burgers, buren, agenten en intelligentiediensten inzetten om als een netwerk om terroristen heen, alle bewegingen in kaart te brengen. Dit kan op veel manieren maar een voorbeeld hiervan zijn onaangekondigde bezoeken aan gebedshuizen door bijvoorbeeld burgers of agenten die verdenkingen hebben. Mochten ze dat doen in de Sint-Agnes kerk die ook gevestigd is op de beeklaan dan zal blijken dat daar week in en week uit dezelfde boodschap van liefde voor vriend en vijand wordt gepredikt.

 

Werk aan de winkel

Daarnaast moeten we ook aan constructieve oplossingen werken die iedereen die de risico’s ziet aanvaardbaar vindt. Te denken is aan bijvoorbeeld financiering. De financiering van salafistische gebedshuizen gebeurt door een netwerk dat veelal terug te leiden is naar Saudi-Arabië. Een constructie opwerpen om dit te voorkomen bespaard ons nu en in de toekomst een hoop ellende. Daarnaast is het versoepelen van de wapenwet een belangrijke voorwaarde om onschuldige burgers te wapenen tegen aanslagen. Voor de belangrijkste maatregel keer ik echter terug naar de noodzaak van het aanvaarden in welke context gelijke behandeling moet worden gezien. Dit is ook niet zonder precedent. Ten tijde van de Koude Oorlog werden communisten nauwlettend in de gaten gehouden juist omdat we weten welke destructieve invloed de ideologie op een vrije samenleving heeft. Niemand kan ontkennen dat fundamentalistische islam diezelfde destructieve invloed op onze samenleving heeft. De vraag die blijft. Wanneer aanvaarden onze volksvertegenwoordigers deze feiten en treffen we de maatregelen die onze maatschappij verdedigt?

[1] http://www.elsevierweekblad.nl/nederland/achtergrond/2017/10/eenderde-van-alle-europese-is-strijders-weer-thuis-554145/

[2] http://www.terreurnieuws.com/l/omstreden-haatimam-predikt-rustig-door-in-den-haag/

[3] http://www.elsevierweekblad.nl/nederland/achtergrond/2017/10/eenderde-van-alle-europese-is-strijders-weer-thuis-554145/ 

Twitter account Bart Brands: @BartBrands1982 

Dit stuk werd eerder geplaatst op de site Terreur Nieuws

Door Joost Niemöller

Vorige week lagen er ineens betonblokken voor het Centraal Station in Amsterdam. Dan is je eerste reactie natuurlijk meteen; was dit een terreurmaatregel? Nee, liet de gemeente Amsterdam gelijk weten via de lokale zender (en site) AT5; het was alleen maar een verkeersmaatregel. Het had niets te maken met terreur:

Volgens een woordvoerder van de gemeente zijn de blokken bedoeld om het laad- en losverkeer ‘beter te stroomlijnen’. Dat kwam te veel in contact met het publiek wat daar liep.

‘Het fietspad is een paar weken geleden verplaatst vanwege de herinrichting van het Stationsplein, daardoor reden vrachtwagens en auto’s er overheen om te laden en lossen’, aldus een woordvoerder. ‘Dat leverde een gevaarlijke situatie op en daarom heeft stadsdeel Centrum besloten betonblokken te plaatsen.’

Vreemd bericht. Waarom voor een fietspad zulke onmogelijke betonblokken? Had een opvallend hekje niet volstaan?

Ook vreemd omdat Amsterdam net aankondigde overal in de stad wel betonblokken neer te leggen, en dat had wel met terreur te maken;

Het heeft volgens de gemeente dus niet te maken met anti-terreurmaatregelen. Loco-burgemeester Kajsa Ollongren kondigde vrijdag wel aan dat er in november op verschillende plekken in de stad ‘fysieke statische obstakels’ worden geplaatst. Ze sprak over de Dam, het Rokin en de wachtrij bij de Heineken Experience op de Stadhouderskade.

Maar dat had natuurlijk weer niets te maken met het ‘incident’ eerder dit jaar, want dat was geen terreur, wist de politie toen al heel snel te vertellen. Daar wordt gek genoeg nog steeds ‘aanvullend onderzoek’ naar gedaan, maar wie daar iets achter zoekt is natuurlijk een complotdenker.

Niks aan de hand. Doorlopen graag.

Maar hoe zit het nu met die betonblokken?

Vandaag is bekend geworden dat de gemeente Amsterdam dus domweg loog met dat verhaal over dat nieuwe fietspad. Het was weldegelijk een terreurmaatregel, maakt nu de NS bekend:

Betonblokken op Amsterdam Centraal moeten voorkomen dat auto’s de stationshal kunnen binnenrijden. Deze week zijn de obstakels bij de ingangen aan de IJ-zijde van het stationsgebouw geplaatst. Een woordvoerder van de NS bevestigt berichtgeving hierover door de NOS.

Maar…. Zegt de NS. Er is geen actuele aanleiding. Het is gewoon zomaar. Je kunt nooit voorzichtig genoeg zijn, toch?

Volgens de NS-woordvoerder is er geen actuele aanleiding voor het treffen van de veiligheidsmaatregelen bij de ingangen aan de De Ruijterkade, waar de nieuwe winkels en restaurants zich bevinden. Hij zegt dat de Nederlandse Spoorwegen voortdurend nadenken over de vraag hoe het veiliger en aangenamer kan op het station.

Ja hoor.

De spelletjes met de burger over de dreigingen van de islam gaan dus gewoon verder. Ook omdat er grote economische belangen op het spel staan. Stel je voor dat er een einde zou komen aan die vliegtuigladingen met Chinese toeristen.

Door Joost Niemöller

De Zwarte Pest brak in 2014 uit op Madagaskar. Momenteel wordt ook in Zuid-Afrika gewaarschuwd dat de zeer vaak dodelijke ziekte daarnaartoe over kan slaan.

Er wordt nu gesteld dat er in augustus 2017 een hernieuwde, of nieuwe uitbraak is van de Zwarte Pest op Madagaskar.

Deze heeft zich nu tot de voor mensen gevaarlijke variant ontwikkeld, die wordt overgedragen via de longen van de patiënten, en dus niet meer door vlooienbeten. Er werd onlangs vastgesteld dat er minstens achthonderd gevallen bekend, en 74 doden.  Maar die getallen zijn inmiddels alweer verouderd.

Het snelle verloop van de ziekte op Madagaskar is precies gelokaliseerd:

Rahalison told Live Science that the current outbreak in Madagascar was also spurred by another factor: Patient zero — the first patient identified in the outbreak— fell ill while traveling toward the country’s crowded capital city, Antananarivo. The patient, a 31-year-old man, started having malaria-like symptoms on Aug. 23, according to the WHO. Four days later, he started coughing and then died while traveling on a small, packed bus, WHO officials said. By the time the outbreak was detected, on Sept. 11, all of the people patient zero had infected had traveled to Antananarivo and beyond. Plague cases are now present in 35 of the 114 districts in Madagascar, according to the WHO.

Het is duidelijk dat in Afrika de omstandigheden voor een eventuele epidemie gunstig zijn. Veel ratten, overspringende vlooien die mensen bijten, slechte medische omstandigheden waardoor geïnfecteerde slachtoffers zelf weer de ziekte kunnen overdragen door hoesten. Maar ook in Amsterdam bijvoorbeeld is er momenteel sprake van een rattenplaag, waardoor de ziekte, eenmaal hier aanwezig, zich sneller zou kunnen verspreiden.

Het is algemeen bekend dat de Zwarte Pest extreem gevaarlijk kan zijn. In Europa werd door de bacterie Yersina Pestis (ook al wist men toen nog niet van het bestaan ervan) in de 14^e eeuw een derde van de bevolking weggeslagen. Met rampzalige gevolgen voor de stabiliteit van het continent, alhoewel het, cynisch genoeg, juist positieve gevolgen zou krijgen voor de ontwikkeling van de Europese beschaving, omdat het een cultuuromslag met zich mee zou brengen, die een einde maakte aan de donkere middeleeuwen en een begin aan de moderne tijd. Althans, zo wordt er door veel historici over gedacht.

De Pest zou eeuwen later nog terugkeren, bijvoorbeeld in de rijke stadsstaat Venetië. De verspreiding van de ziekte gaat (zoals bij meer besmettelijke ziekten) vaak samen met migratieprocessen en internationale handel. Het is niet zo vreemd om te denken dat het gevaar voor dit soort epidemieën in deze sterk globaliserende tijd is toegenomen, en er is natuurlijk geen garantie dat de ook sterk ontwikkelde medische wetenschap daar altijd een halt aan kan roepen.

Toeristen worden nu gewaarschuwd weg te blijven van Madagaskar.

Het dodental is gestegen naar 124.

De Pest komt niet alleen voor op Madagaskar, maar ook in Congo en Peru.

Door gastauteur Bart Brands

Vluchtelingen, migranten, buitenlanders. Verschillende benamingen voor groepen mensen waarvan de oorsprong niet in Nederland ligt. Dat we met elkaar hebben afgesproken dat we vanuit een daad van compassie, mensen in ons land welkom heten die in hun eigen land worden vervolgd of waar oorlog woedt is buitengewoon. Buitengewoon omdat we in West-Europa een lastig te aanvaarden of te leren manier van leven volgen. Manieren van leven die voortkomen uit honderden jaren cultuur-religieuze en opvoedkundige omgang met elkaar en waardoor een fijnmazig web van gedragingen, bewegingen en etiquette ons leven dicteren.

Een olifant in de kamer.

De introductie van deze manier van leven aan iemand die vanuit een willekeurig land uit bijvoorbeeld het Midden-Oosten of Afrika naar Nederland komt, heeft een enorme impact. Ook kan de afstand tussen onze culturen over het algemeen ook nooit meer overbrugd worden[1]. Dat wetende en ervaren ontstaan er een aantal vraagstukken die tot de dag van vandaag helaas onbespreekbaar blijken. Vandaag breek ik een lans om de olifant in de kamer zichtbaar te maken en eerlijk te spreken over de gelijke behandeling die in heel Europa en de hele westerse wereld ellende voortbrengt.

Niet elke cultuur is gelijk.

Je hoeft maar een wandeling te maken door mijn geliefde Schilderswijk te maken om je soms in een ander land te wanen. Een wijk waar mensen er niet alleen anders uitzien, maar waar de gebruiken vooral verschillend zijn. En ik neem de bewoners van de Schilderswijk geen moment kwalijk dat zij zich gedragen zoals ze dat doen. Om vanuit een ander land of met zo’n fundamenteel andere cultureel religieuze achtergrond in Nederland te moeten leven kan enorm lastig zijn. Het gemak waarmee wij accepteren dat zij hun levenswijze behouden en er zo segregatie wordt gesubsidieerd, maakt ons niet tolerant maar vergroot die afstand tussen onze culturen juist.

Globalisten en aanhangers van een utopische ‘nieuwe wereld orde’.

Ik schrijf hier niets nieuws op. Er zijn talloze studies gewijd aan het onderzoeken van trauma’s bij migranten, de moeite van het integreren en iedereen weet dat drie generaties niet westerse allochtonen zichzelf nog steeds meer verbonden voelen met het thuisland van hun grootouders dan dit land. Kunnen we hen dat kwalijk nemen of moeten we kijken naar de mensen die, alle feiten negerend, een ideologie van een geglobaliseerde ‘nieuwe wereld orde’ aanhangen en beleid maken dat deze utopie nastreeft?

Gelijke behandeling in een ongelijke wereld.

We zien dat de overheid zich steeds meer probeert te zien als een dienstverlener die zich aan het individu wil aanpassen maar tegelijk zien we dat diezelfde overheid krampachtig vasthoudt aan een gelijke behandeling in ongelijke gevallen. Dat is niet alleen naïef maar kan ook bijzonder gevaarlijk zijn. Ik heb er al over geschreven in mijn column over corruptie en die werd vorige week weer actueel

toen bleek dat een informant van de politie juist aanspoorde tot het plegen van een aanslag.[2] Dat onze overheid er met al dit overweldigende bewijs er voor blijft kiezen om mensen met fundamenteel en cultureel religieus fundamenteel andere achtergrond niet alleen gelijk blijft behandelen zal West-Europa meer kosten dan het nu al doet en zal ondanks het wensdenken van policorpolitici niet met zalvende woorden en subsidies kunnen worden verholpen.

[1] Uitzonderingen daargelaten.

[2] https://www.telegraaf.nl/nieuws/855366/informant-duitse-politie-spoorde-terreur-aan 

Dit stuk werd eerder gepubliceerd op Terreur Nieuws

Twitteraccount Bart Brands

Door Joost Niemöller

In hoog tempo vinden in Europa politieke ontwikkelingen plaats waardoor de heersende machtsverhoudingen verschuiven en de zittende bestuurskliek in Brussel steeds minder voor het zeggen krijgt.

De meest recente ontwikkeling is de verkiezingsoverwinning vandaag in Tsjechië van Andrej Babis. Hij staat sceptisch tegenover de EU, wil dat Europa een eind maakt aan de illegale immigratie, en zal gaan regeren met een van de twee rechtse partijen die hetzelfde voorstaan.  Dit is een grote omslag in Tsjechië:

De centrum-linkse sociaal-democraten zijn zo goed als weggevaagd. De partij leidde de afgelopen jaren een drie-partijencoalitie, maar komen nu als vijfde partij uit de bus, met iets meer dan 7 procent van de stemmen. Dat is het slechtste resultaat voor de sociaal-democraten sinds het uiteenvallen van Tsjechoslowakije in 1993.

Dan was er de spectaculaire verkiezingsoverwinning van de jonge Sebastian Kurz in Oostenrijk. Zeker, die vertelt nu in Europese bestuurskringen rond dat hij een ‘pro-Europese’ lijn zal voeren. Maar het is natuurlijk helemaal de vraag hoe hij die lijn inhoudelijk zal gaan invoeren.  Een pro-Europese lijn is niet persé een pro EU lijn. 

In een Oostenrijkse krant werd onthuld dat Juncker een plan heeft hoe de laatste restjes soevereiniteit van de Europese landen te ontmantelen. Dat soort plannen zullen op enorme tegenstand stuiten in Oostenrijk. Kurz kondigt aan dat hij ‘echte verandering’ wil en dat is slecht nieuws voor de EU.

Oostenrijk lijkt zich aan te sluiten bij een nieuw machtsblok dat in verzet komt tegen de Duits-Franse as, die door het wegvallen van Groot Brittannië nu nog prominenter is geworden en daarom op nog meer verzet zal stuiten.

De Franse president Macron wil aansturen op versnelde Europese integratie, en daarbij zal hij dan nog wel steun krijgen van Merkel, maar die heeft, met nu voor het eerst een anti-EU partij als de AfD in de Bundestag, en een altijd onwillige CSU vleugel, die in Beieren de hete adem van de AfD in de nek voelt, met veel meer interne tegenwind te maken gekregen.

Polen ligt al een jaar op ramkoers met de EU. De EU wil via de rechter Slowakije en Hongarije afdwingen dat die landen illegale immigranten gaan opnemen. Wat die absoluut niet van plan zijn. Landen als Polen en Hongarije kunnen een veel grotere bedreiging zijn voor de EU als Brexit nu al is. Unanimiteit is nodig bij de beslissingen van de EU en land als Polen, Hongarije, maar ook Tsjechië, Slowakije en Oostenrijk kunnen dat dwarsbomen.

Zo zal de federalistische vaart nog meer uit de EU raken.

 

En dan is er nog de separatistische beweging in Catalonië. Dat is op zich geen anti-EU beweging, maar nu de EU openlijk de kant van de centrale Spaanse regering heeft gekozen zullen ook daar de anti-EU sentimenten snel toenemen.

Poetin stelde terecht dat de EU het afscheidingsprobleem Catalonië zelf gemaakt heeft door destijds met militaire middelen de segregatie van Kosovo aan te moedigen. De afscheidingsbewegingen zijn nu uit de fles.

Maar Catalonië is voor Brussel alleen maar een bijkomend probleem. Het hele plaatje ziet er veel dreigender uit. De roep om het herstel van de soevereiniteit van de Europese volkeren wordt steeds groter. Het komt van alle kanten. Ook in landen als Duitsland en Frankrijk, waar pro-EU regeringen aan de macht zijn, is er een sterke patriottische tegenbeweging, die wordt gevoed door de illegale migratiegolven waarop de EU geen antwoord wil geven omdat de EU pro-immigratie en pro ‘diversiteit’ is.

En, o ja, dan is er ook nog steeds het dreigende referendum over de euro in Italië.

Hoeveel duwtjes heeft Brussel nog nodig om om te vallen?

 Door gastauteur Bart Brands

 De afgelopen dagen is het voor iedereen weer helder geworden. Ons rechtssysteem maakt fouten. Soms is er door een opeenstapeling van (verwijtbare) blunders zelfs sprake van enorme drama’s. Zo ook in het geval van Anne Faber. We weten nog niet alles maar wat we weten wijst erop dat Michael P. tijdens verlof Anne heeft omgebracht. Ik ben niet zonder mening over onze rechtspraak maar wil het daar vandaag niet over hebben. Ik wil het hebben over de gedwongen weerloosheid die onze overheid ons oplegt, wetende dat ons rechtssysteem niet feilloos is.

Blunders

De blunders die wellicht allemaal hebben bijgedragen aan deze tragedie heeft velen van ons diep geraakt. Michael P. kon met verlof, drugs gebruiken, een medepatiënt zwanger maken en zelfs een relatie beginnen met een begeleider. Het zijn fouten waarvan je hoopt dat ze niet gemaakt worden maar die nooit geheel vermijdbaar zijn. Het belangrijkste is dat we van deze fouten leren en opnemen in beleid dat meer dan een papieren werkelijkheid creëert. Uiteraard is daar politieke moed voor nodig. Niet alleen om veranderingen door te voeren, maar ook om ons te laten weten dat er altijd een risico blijft bestaan.

Gedwongen weerloosheid

Dat er risico’s blijven bestaan is de enige realiteit waarmee we te maken hebben. Waar ik moeite mee heb, is dat dezelfde overheid die fout op fout stapelt en weigert moeilijke maatregelen te nemen deze te voorkomen, ons in weerloosheid dwingt.

Wapenwetten

In Nederland is wapenwetgeving tot in het absurde getrokken. Tijdens de bezetting door de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog werden vuurwapens verboden. Sindsdien zijn de restricties op niet alleen vuurwapens maar ook steekwapens, pepperspray en tasers steeds verder uitgebreid door opiniepeilingpolitici die punten wilden scoren. Zij grijpen incidenten met wapens aan om deze steeds verder aan banden te leggen. Hierbij wordt vaak handig vergeten dat in een wereld waar (vuur)wapens spotgoedkoop en makkelijk verkrijgbaar zijn, een crimineel zich per definitie niet laat tegenhouden door wetten. Het resultaat is een volk dat in een steeds gevaarlijkere wereld geen mogelijkheid heeft zichzelf te verdedigen.

“Deze wapens zijn gericht op zelfverdediging en zijn offensief van weinig waarde. Wel kan het uiterst kostbare tijd en een “window of opportunity” creëren.”

Tijd voor verandering

Naast de risico’s die gestoorde mannen als Michael P. vormen heeft de overheid ons de afgelopen jaren tevens blootgesteld aan verhoogde risico’s door talloze migranten naar ons land te halen. Wetende dat deze groepen mensen er een geheel andere wereldvisie op nahoudt leidt dit in heel Europa tot conflicten. Deze nieuwe werkelijkheid vraagt om een nieuwe kijk op wapenwetten. Ik heb er in mijn column over lonewolf terroristen al voor gepleit en zal dat wederom doen. Begin met het legaliseren van pepperspray en ploertendoders voor mensen zonder strafblad. Deze wapens zijn gericht op zelfverdediging en zijn offensief van weinig waarde. Wel kan het uiterst kostbare tijd en een “window of opportunity” creëren. Hierdoor zijn kwetsbare groepen in onze samenleving niet overgeleverd aan gestoorde mensen en terroristen.

Conclusie

Dat risico’s niet uit te sluiten zijn moeten we aanvaarden. Dat er zieke mensen rondlopen die kunnen toeslaan en iemand kunnen vermoorden zullen we nooit helemaal voorkomen. Dat de overheid die verantwoordelijkheid is voor beleid dat kan leiden tot deze tragedie, ons tevens alle mogelijkheden afneemt om ons daartegen te verdedigen is wat mij betreft onaanvaardbaar.

 

Eerder gepubliceerd op Terreurnieuws

Twitteradres Bart Brands.

 

 

Door Joost Niemoller

Nadat de Catalanen een referendum hielden over onafhankelijkheid en er op hun democratische streven door de Spaanse overheid werd gereageerd met hard geweld tegen onschuldige burgers, escaleert de situatie steeds verder.

De laatste ontwikkeling is dat Spanje twee belangrijke Catalaanse leiders heeft laten arresteren:

Jordi Sánchez, who heads the Catalan National Assembly (ANC), and Jordi Cuixart, leader of Omnium Cultural, are being held without bail while they are under investigation for sedition.

The men are seen as leading figures in organising a 1 October independence vote, which Spanish courts suspended.

De heersende Europese machten reageerden in eerste instantie aarzelend op de geweldloze wens tot onafhankelijkheid van het Catalaanse volk. Maar het was duidelijk waar hun sympathie lag. Dat bleek al gelijk uit de woorden van Frans Timmermans die het wrede optreden van de Spaanse politie in de stemhokjes ‘proportioneel geweld’ noemde.

Het NOS Journaal kiest in zijn berichtgeving ook de kant van de Spaanse onderdrukking tegen de Catalaanse vrijheidsstrijd. De NOS is in Nederland de stem van de macht, en hun opstelling is dus veelzeggend.

De EU ziet in de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging een uiting van het ‘populisme’ waardoor de machthebbers in Brussel zich getergd voelen. Ook al zijn de Catalaanse separatisten niet per definitie populisten. Door ze in die hoek te drijven, wordt het als vanzelf een uiting van dit vermeende populisme. Alleen al de term zelf is een bedenksel van de zittende macht.

Typerend voor deze houding is een opiniestuk van Susi Dennison, een stem van het EU machtsapparaat. Dit opiniestuk werd vandaag gepubliceerd in de internationalistische krant The New York Times, ooit een kwaliteitskrant, tegenwoordig net als NRC Handelsblad, een propaganda orgaan tegen Trump en nationalisme. Susi Dennison schrijft dat Catalonie de laatste slag is in de oorlog van de EU tegen het populisme, een oorlog die de EU aan het verliezen is:

Catalonia is just the latest battle in the European Union’s war with populism — a war that it seems to be losing.

De EU had eerder door ‘ dialoog’ moeten optreden in deze crisis, schrijft Susi Dennison; er werd achter gesloten deuren onderhandeld, maar dit had eerder moeten gebeuren. En de EU had het geweld tegen het referendum duidelijk moeten afkeuren:

The truth is, there is plenty of blame to go around for the Catalonia crisis, and the European Union certainly shares some of it. European Union officials did hold closed-door meetings to try to calm tensions, but they could have done much more earlier to encourage dialogue between Barcelona and Madrid before it was too late. They also should have been clearer in their condemnation of police violence against Catalan voters on Oct. 1.

Maar de EU kan dat geweld helemaal niet afkeuren, want diezelfde EU staat achter Spanje, en is als de dood voor Europese afscheidingsbewegingen, zo bleek vandaag uit de woorden van Juncker:

The EC President said: “If we allow it, even if it is not just our business, the independence of Catalonia, others will do the same. I would not like that.

“I would not like a European Union with 98 state in 15 years. It is already relatively difficult with 28 states.

“It will not be easy with 27, but with 98 I imagine it as something completely impossible.”

At a ceremony in Luxembourg, Mr Juncker said that “some time ago” he asked the Spanish president to take initiatives to deal with the situation in Catalonia.

In a speech at Luxembourg University, he said he was “very worried” about separatist tendencies in Europe and had encouraged Spanish Prime Minister Mariano Rajoy to ensure the situation was brought under control.

Juncker, en dus de EU, wil dat het Spaanse staatsapparaat de situatie in Catalonie ‘onder controle’ brengt. Dat wil zeggen dat het democratische verlangen van de Catalanen wordt onderdrukt.

De bevolking van Catalonie reageerde vannacht op de arrestaties door uit de ramen op potten en pannen te slaan.

Dit zijn geen mensen die zich door Brussel en Madrid onder controle zullen laten brengen. De Catalanen verdienen onze steun.

 Door gastauteur Jurrien H. Boiten

 Voor altijd weg

“We zullen haar ontzettend missen.” Met deze woorden sloot Hans Faber namens de familie, zijn korte, indrukwekkende verklaring af op de persconferentie waarin bekend werd gemaakt dat het lichaam van Anne Faber was gevonden. In Zeewolde was ‘s-ochtends een eind gekomen aan een zoektocht die bijna twee weken had geduurd. Michael Panhuis had aan de politie verteld waar hij haar had begraven.

 

De moordenaar

Michael Panhuis, 27 jaar. In 2011 veroordeeld tot 12 jaar gevangenisstraf zonder TBS, vanwege een zwaar zedendelict en roofovervallen. Maar liep inmiddels weer vrij rond te dwalen in de bossen rond Den Dolder. “Voorbereiding op terugkeer in de maatschappij” heet zoiets. En dat hij geen TBS had gekregen kwam door de mogelijkheid, dat je niet hoeft mee te werken aan een psychiatrisch onderzoek. Slim, nietwaar?

 

Foutje

Een inschattingsfout wordt nu overal geroepen. En diverse onderzoeken zijn al weer aangekondigd. De verantwoordelijke minister zal de forensisch psychiatrische kliniek Altrecht-Aventurijn in Den Dolder gaan doorlichten. Maar ook de rest van de strafketen, de Dienst Justitiële Inrichtingen, de rechterlijke macht, de advocaten en het openbaar ministerie zijn natuurlijk verantwoordelijk. Gaan die ook worden onderzocht? En wat te denken van de politiek. Al die Kamerleden en Ministers die dit falende rechtssysteem willens en wetens al jaren laten bestaan. Die weigeren maatregelen te nemen die de dood van Anne Faber hadden kunnen voorkomen.

 

Geschiedenis

Ik neem u even mee naar 3 juni 2004. Nederland had net een zucht van verlichting geslaakt. Het 13 jarige meisje Wei Wei had de ontvoering door een ontsnapte TBS-er, die niet was terug gekomen van een onbegeleid verlof, gelukkig overleefd. Ze was weliswaar misbruikt, maar leefde nog.

In de Tweede Kamer verdedigde Minister Donner op die dag het politieoptreden. De politie had verzuimd de man te traceren, nadat hij een auto had gestolen. Jammer voor Wei-Wei. Er waren toch procedures, regels en afspraken en iedereen had zich daar toch netjes aan gehouden, zo betoogde de minster. Achter de transen van het kasteel van de PRA’s verdedigde hij met passie het falende justitiële apparaat. Een motie van de LPF om TBS-ers nooit meer op onbegeleid verlof te sturen, werd verworpen. En een motie van afkeuring haalde het natuurlijk ook niet. Wel beloofde de minister een wetswijziging die het de politie makkelijker zou maken bij de opsporing van ontsnapte TBS-ers. Want zolang ze niet opnieuw een misdrijf begingen, was er geen haast bij.

We zijn een paar maanden verder en in Doetichem. Om precies te zijn in de Kaponiestraat op 31 oktober 2004. Op harde stenen ligt Geerhard Jolink tevergeefs te vechten voor zijn leven. Neergestoken door een recidivist, waarvan het Gerechtshof tien dagen daarvoor meende het vonnis van de rechtbank -wel verplicht TBS- te herzien. En ondanks een duidelijk psychiatrisch rapport te oordelen dat er geen enkele reden was om de man verplicht TBS op te leggen. Wederom een “verontruste” Tweede Kamer. Maar opnieuw verschool minister Donner zich op 1 december 2004 achter de PRA’s. Alleen Joost Eerdmans (LPF) was duidelijk: “De overheid heeft weer een moord op haar geweten” Op 5 oktober 2005 wordt de dader veroordeeld wegens doodslag tot acht jaar cel en TBS met dwangverpleging. Waar is hij eigenlijk nu?

 

Geen veranderingen

De lijst met vergelijkbare gevallen is nog veel, veel langer. En nu mag als jongste geval de naam van Anne Faber worden toegevoegd.

Ondanks dat er herhaaldelijk en indringend vanuit alle lagen van de maatschappij is gevraagd om aanpassingen van het systeem, is er geen enkel zicht op een herijking van prioriteiten. Het belang van de dader gaat nog steeds voor de veiligheid van de maatschappij. Steeds weer wordt er door de behandelaars en de justitiële keten gegokt met de levens van onze jongens en meisjes. Onze mannen en vrouwen. Vanuit hun ivoren torens van het “eigen gelijk” kijken zij laatdunkend neer op de nabestaanden van allen die door hun inschattingsfouten het leven lieten.

En dat kan alleen maar omdat de politiek in feite niet van zins is om ook maar enige verandering in het systeem aan te brengen. Alleen Geert Wilders (PVV) heeft zich uitgesproken om het hele TBS systeem af te schaffen. Maar die wordt door de heersende elite, de media en het overgrote deel van de kiezers niet serieus genomen.

 

De eindverantwoordelijken

En daar zijn we dan bij de eindverantwoordelijken voor dit drama. Dat zijn de mensen die al die jaren zijn blijven stemmen op de bestaande politieke partijen. Dat zijn de mensen die helemaal niet meer naar de stembus gaan. Het zijn de mensen die denken: “ach er verandert toch niets” en “nieuwe partijen zijn toch niet in staat om veranderingen door te voeren” Dus stemmen wij maar weer op de VVD, de PvdA, het CDA, de CU. We stemmen op D’66, de SP en GroenLinks.

Diezelfde kiezers en thuisblijvers tekenen in grote getale bijvoorbeeld deze petitie. En het geeft ze een goed gevoel. Men doet toch iets! En straks lopen ze mee in een stille tocht en vertellen elkaar hoe erg het toch wel niet is. Laten witte ballonnen omhoog stijgen. En als ze dan thuis zijn, voelen ze zich weer deugdzaam. Maar het bloed van Anne Faber en al die andere slachtoffers van dit falende rechtssysteem kleeft net zoveel aan hun handen als aan de handen van hen die direct betrokken waren, bij de beslissing om het monster uit Zeewolde, Michael Panhuis weer in de maatschappij los te laten. Maar dat realiseert men zich niet! Men wìl het zich niet realiseren!

Jurrien H. Boiten,

Lelystad, 13 oktober 2017

Door Joost Niemoller

Het lichaam van Anne Faber is gevonden, maar de vraag over de schuld van haar moord gaat uiteraard rond. De oom van Anne gaf bij een persconferentie aan welke vragen er leven. Bij de familie maar in heel Nederland wel:

‘Wat is er precies gebeurd? Waarom liep deze man vrij rond? Had deze verschrikkelijke daad voorkomen kunnen worden?’ Ook de familie hoopt antwoorden te krijgen op de vragen die blijven beklemmen, zei oom Hans Faber. ‘Helaas krijgen we Anne daarmee niet terug.’

Bij de linkse gekkies is er geen twijfel. Mannen zijn schuldig. Alle mannen. Maar laten we niet te lang stilstaan bij deze doorgeslagen feministische idioten. Het is duidelijk dat de dader een psychopaat was. Dat blijkt uit zijn verleden. Daarom had hij TBS moeten krijgen om voor de rest van zijn leven opgeborgen te worden. Maar dat gebeurde niet. Integendeel: Door de rechters werd hem een milde straf opgelegd:

Uit het vonnis bleek het vermoeden van een psychische stoornis: P. werd naar het Pieter Baan Centrum (PBC) gestuurd voor een persoonlijkheidsonderzoek. Maar hij weigerde mee te werken en ontliep tbs.

De zestien jaar die de rechter hem in 2011 oplegde voor de dubbele verkrachting en een reeks berovingen met geweld, werd in hoger beroep afgezwakt tot elf jaar. Het hof vond zestien jaar geen straf die in verhouding stond tot ‘de aard en ernst van deze feiten.’ P. zou daarom volgende maand vrijkomen, na het uitzitten van twee derde van zijn straf.

Dat iemand die geen TBS wenst, dit soort onderzoek ook niet krijgt, en daarom automatisch in aanmerking komt voor een lichte gevangenisstraf, is natuurlijk een ernstige fout in het systeem. Er zit een wetsverandering aan te komen, die dit kan veranderen, maar de wettelijke molens malen langzaam.

De PVV wilde een Kamerdebat over de zaak, maar de Kamer wil dat niet.

Gelukkig is er nu een mooie en succesvolle petitie opgesteld om het rechterlijke systeem aan te klagen waardoor Michael P.  zo mild bestraft werd.

Een andere lijn naar de schuldige gaat naar de kliniek in Den Dolder waarin de dader zat en veel vrijheden kreeg. Daarnaar wordt nu door de minister een onderzoek ingesteld.

Michael P. kon niet alleen vrij rondlopen buiten de kliniek, hij had er ook een relatie met een medewerkster van de kliniek, en had een andere patiënte zwanger gemaakt. Kennelijk liet men in de kliniek alles maar zo’n beetje op zijn beloop. Ook gaan er verhalen rond over ongelimiteerd drugsgebruik. Patiënten voelen zich in zo’n losgeslagen omgeving uiteraard onveilig en verknipte roofdieren als Michael P. maken er misbruik van.

Dat soort verhalen over losgeslagen toestanden in klinieken hoor je steeds vaker. Onlangs nog hoorde ik het verhaal van een jonge vrouw waarbij door haar psychische aandoening seksueel alle remmen los gingen, zodat ze met zo’n beetje elke beschikbare man in de kliniek naar bed ging. Inmiddels, met het juiste medicijngebruik weer bij haar zinnen, stelt ze verbitterd vast hoe weinig er destijds door de leiding van de kliniek op haar gelet werd. Ook haar viel het vrije drugsgebruik op de kliniek op; fataal uiteraard voor psychische patiënten.

Hoe heeft het zover kunnen komen in Nederland? Dat is te danken aan een manier van denken die in de jaren zestig en zeventig dominant werd, waarbij de ‘ burgerlijke maatschappij’ niet meer als de norm gold, en daders als een soort slachtoffers werden gezien. Dat soort denken is diep in de rechterlijke macht doorgedrongen. Bij een veroordeling gaat het er niet om dat de echte slachtoffers van daders genoegdoening krijgen, maar dat de daders zo ‘menselijk’ mogelijk worden behandeld. Het hele idee van straf is veranderd in het idee van heropvoeding. Het gaat erom of de dader er iets aan zal hebben.

In de psychiatrie is er van een vergelijkbare ontwikkeling sprake. In het Westen kwam de anti-psychiatrie op.

Daarbij is er geen sprake van ziektebeelden, maar van een aanpassingsprobleem van de maatschappij ten aanzien van psychiatrisch gedrag.

In Nederland explodeerde deze ontwikkeling, toevalligerwijze precies in deze kliniek in Den Dolder. Het heette toen nog idyllisch Dennendal. Daar werd uitgevonden dat de maatschappij een probleem had, en gekte de nieuwe norm. Het leidde uiteindelijk tot de ontruiming van Dennendal.

In die extreme vorm is de anti-psychiatrie niet meer blijven bestaan. Medicijngebruik is onder andere, na groot succes, weer prominenter geworden. Het bestaan van psychische ziekten wordt weer onderkend. Maar we zijn daar nog steeds te voorzichtig in. In het geval van Michael P. had bijvoorbeeld chemische castratie ervoor kunnen zorgen dat Anne Faber nog leefde. Maar verplichte chemische castratie is ook in het geval van zulke zwaar gestoorde zedendelinquenten als Michael P. niet mogelijk. Vanuit steeds weer diezelfde gedachte: De dader is ook een soort slachtoffer.

Om terug te komen op de vraag van de oom van Anne hoe dit had kunnen gebeuren, ligt het antwoord diep verstopt in de jaren zestig en zeventig. In het relativeren van psychiatrische aandoeningen. In het omdraaien van de dader-slachtoffer rol bij de rechtelijke macht.

Nee, we zijn misschien niet meer zo gek als toen. Maar er is nog een enorme inhaalslag te gaan.

Door gastauteur Bart Brands

58 doden en meer dan 500 gewonden. Daarop staat de trieste teller door het zinloze geweld van een, voor zover we kunnen inschatten, gestoorde man die in Las Vegas vanaf de 32e etage van het Mandalay hotel zeker 10 minuten lang kogels op concertgangers afvuurde.

Stephen Paddock (64) had zich met een waar arsenaal van minimaal 23 vuurwapens, 1600 stuks munitie en zelfs explosieven verschanst in zijn hotelkamer, waaruit hij een ware kogelregen liet neerdalen op de duizenden bezoekers van het countrymuziek concert.

Sinds deze verschrikkelijke aanslag zijn er twee belangrijke vragen die gesteld moeten worden.

1: Wat was het motief?

Over deze vraag tasten zowel psychologen als security experts nog behoorlijk in het duister. Paddock had geen verleden van mentale instabiliteit, geen strafblad en aan de claim van ISIS dat hij zou zijn geradicaliseerd wordt sterk getwijfeld. Zijn profiel past niet goed in dat van iemand die in staat is te doen wat hij deed. Hij gedroeg zich wel asociaal en zonderling maar, er waren geen indicatoren voor de planning van zijn uitermate goed voorbereidde aanslag.

2: Kon het voorkomen worden?

Over deze vraag laait altijd dezelfde discussie weer op. Wat doen we om dit te voorkomen? Deze vraag kan worden opgedeeld in een aantal componenten waarvan ik er twee behandel. Allereerst de logistiek. Om de minimaal zo’n honderd kilo materiaal een hotelkamer in te slepen is heel wat planning vereist. Paddock was 64 jaar oud, maar wel gezond. Ervan uitgaande dat hij per keer een kilo of 20 kon verplaatsen en bij inchecken zijn munitie en een deel van de gedemonteerde vuurwapens in koffers of grote tassen naar zijn kamer heeft vervoerd moest hij waarschijnlijk nog zeker een keer of vier met een flinke en zichtbaar zware tas langs de lobby. Dit gedrag zou als afwijkend kunnen worden opgemerkt. Dit is echter niet gebeurd en als Paddock een strategisch rustig of juist erg druk moment heeft afgewacht om dit te doen is het niet redelijk te verwachten dat zijn gedrag zou zijn opgemerkt. Eenmaal op de kamer moest hij zijn arsenaal tevens nog enkele dagen verbergen voor het hotelpersoneel. Dat zij hierachter zouden zijn gekomen is echter ook niet te verwachten als Paddock zijn wapens gedemonteerd in tassen of koffers zou bewaren.

Het tweede punt is het wapendebat dat in de Verenigde Staten al bijzonder gepolariseerd is. De twee kampen zijn diep ingegraven en geven geen strobreed toe. Er zijn diegenen die wapenbezit aan banden wil leggen en diegenen die het recht op wapenbezit, zoals beschreven in het tweede amendement van de Grondwet van de Verenigde Staten[1], niet willen inperken.

Politiek terwijl de slachtoffers nog geborgen moesten worden.

Ongeacht waar je staat in het debat rondom het bezit van vuurwapens viel mij als eerste op dat oud presidentskandidaat Hillary Clinton nog voordat alle lichamen geborgen waren het niet kon laten om deze laatste tragedie te gebruiken om de National Rifle Association (NRA) aan te vallen en tot strengere wapenwetten op te roepen[2]. Deze oproep werd direct gevolg door de presentatoren van alle Latenightshows waar bijvoorbeeld een tot tranen geroerde Jimmie Kimmel opriep tot maatregelen[3]. Hierbij wordt snel duidelijk dat zij die het hardst schreeuwen dat er iets gedaan moet worden eigenlijk geen flauw idee hebben waar ze het over hebben. Het wellicht terechte debat wordt vergiftigd met jij-bakken en een totaal gebrek aan feitelijke kennis van vuurwapens en de wetgeving die van kracht is in de Verenigde Staten. Het is met het aantal legale en illegale vuurwapens dat zich in de Verenigde Staten bevindt namelijk bijzonder onwaarschijnlijk dat deze tragedie zou zijn voorkomen. Dat Paddock vastbesloten was blijkt nogmaals uit de voorbereiding en planning die nodig was om te komen tot zijn vreselijke daad.

Intussen in Nederland.

Dat in Nederland het debat vrijwel onmogelijk is blijkt wel als ik vrijdag op BNR radio Dominique van der Heyde hoor zeggen dat zij, het willen schieten met een semiautomatisch vuurwapen “krankzinnig” vindt[4]. In Nederland is ieder gesprek over vuurwapens en het gebruik ervan door burgers al bij voorbaat onmogelijk. Niet verrassend in een land dat al drie generaties geen vrij wapenbezit meer kent. Terwijl we in Europa steeds vaker met situaties te maken krijgen waar vrijer wapenbezit het verschil had kunnen maken, ziet men in Amerika de nadelen van datzelfde vrije wapenbezit. Aan u de vraag wat belangrijker is. De vrijheid om u te kunnen verdedigen of de schijnzekerheid dat we allemaal even ongewapend zijn?

[1] https://en.wikipedia.org/wiki/Second_Amendment_to_the_United_States_Constitution

[2] https://twitter.com/HillaryClinton/status/914853632083877888

[3] https://www.youtube.com/watch?v=ruYeBXudsds

[4] https://www.bnr.nl/player/audio/10068964/10330834 minuut17

 

Dit is het Twitteraccount van Bart Brands

Bovenstaand stuk verscheen eerder op de site Terreurnieuws