Hoe de immigratie ons door de strot is geduwd. Een lezing.

Door Joost Niemöller

Voor de JOVD Rijnmond gaf ik vandaag een lezing in Rotterdam. Met de VVD heb ik niets, maar VVD-ers zijn leuke, hartelijke, positieve en spontane mensen. JOVD-ers zijn dat ook. Bij de JOVD verklaren ze zich nadrukkelijk onafhankelijk van de VVD. Volgens mij klopt dat ook. De intelligente jonge mensen die ik sprak hadden duidelijk veel meer sympathie voor de PVV, dan met de huidige VVD van Rutte. Om dit te bewijzen werd voor mijn ogen de vlag van de EU vertrapt. Maar er werd me verzekerd dat er verschillende vleugels zijn.

De JOVD organiseerde een symposium over immigratie. Voor me was een mevrouw van Vluchtelingenwerk die vooral van haar betrokkenheid kwam getuigen. Na mij gaf Sid Lukkassen, auteur van het interessante boek Avondland en Identieit een lezing. Wanneer je Lukkassen hoort spreken, hoor je eigenlijk Martin Bosma spreken. Toch is ook Lukkassen Raadslid voor de VVD. Als ik al dit soort signalen achter de schermen goed opvang, mogen we in de toekomst van de VVD misschien nog wel echt aan immigratiekritische en zeker anti-EU partij verwachten. Helaas willen VVD-ers nogal eens andere taal uit gaan slaan als ze aan de macht komen. Nu goed.

Hieronder de tekst van de lezing.

 

Dames en heren, jongens en meisjes,

Toen ik werkte aan mijn boek Het Immigratietaboe, was de voor mijzelf meest ontluisterende vaststelling dat politieke partijen geen visie hebben op immigratie, dat kabinetten zich er niet in het openbaar over uiten, en dat cijfers en wetenschappelijke vaststellingen een praktisch ondergronds bestaan leiden. Al merkte ik ook dat er over de gevolgen van immigratie op sociologisch, economisch, psychologisch en demografisch gebied veel meer bekend was dan ik had gedacht.

Maar er is, ontdekte ik, nooit een immigratiedebat geweest, gebaseerd op feiten. Met één uitzondering. In 1973  sprak het kabinet Den Uyl, het meest linkse kabinet dat Nederland ooit gehad heeft, zich principieel uit tegen arbeidsimmigratie. Het was niet in het belang van de Nederlandse samenleving, en het was niet in het belang van de arbeidsmigranten zelf. Toen datzelfde kabinet een plan ontwierp om door middel van een toelage arbeidsmigranten tot emigratie aan te zetten, ging dit in de media van die dagen een ‘oprotpremie’ heten, en werd het weggestemd door diezelfde PvdA in de Kamer. Hierna kwam de gezinshereniging tot stand en werden de gastarbeiders definitief inwoners van Nederland. Vervolgens kwamen er andere processen op gang zoals de asielmigratie, en werd de immigratie praktisch onbestuurbaar.

Nu is het ook weer niet zo vreemd dat er in Nederland (maar ook in andere Europese landen, of in de VS) nooit een immigratiedebat is geweest. Er vindt nu eenmaal nooit een rationeel debat plaats over belangrijke onderwerpen. Of het nu gaat om euthanasie, abortus, meedoen met deze of gene oorlog, kernenergie, windmolens, het verdrag van Lissabon; het zijn nooit rationele debatten geweest die tot besluiten hebben geleid. Al was er in al die gevallen wel sprake van een deadline en van een afgedwongen rol van de politiek.

Die momenten zijn er bij de immigratie natuurlijk ook wel geweest. Zo moest in 1964 het toenmalige kabinet een besluit nemen over een associatieverdrag tussen de EEG en Turkije. Daarin werd de arbeidsmigratie uit Turkije voor de hele EEG geregeld. In de Kamer zou dat slechts een hamerstuk zijn. In het kabinet was er een discussie tussen minister Polak (VVD) van justitie en minister Roolvink (ARP) van sociale zaken. De eerste voorzag grote problemen met de integratie van de Turken, ook omdat het toen volstrekt onduidelijk het was hoeveel het er zouden zijn. Volgens hem konden er wel  ‘900.000 naar Europa komen en wat dan? Roolvink dacht dat het wel mee zou vallen met die problemen.  Het ging natuurlijk allemaal gewoon door. Maar belangrijker dan dat: De discussie over die cruciale beslissing vond achter gesloten deuren plaats.

Burgers, politici, journalisten, wetenschappers; in de praktijk zijn ze altijd op zoek naar wat ze denken dat de grootste gemeenschappelijke deler is. Dat is een kwestie van overleving. Wie afdwaalt van de kudde heeft een probleem. En waar die grootste gemene deler te vinden zou zijn? Dat is een kwestie van intuïtie. Zogenaamde leiders maken een inschatting van de krachten die voor hen van belang kunnen zijn. In de praktijk zijn de leiders net zozeer volgers als de anderen. Maar er zijn natuurlijk wel belangen. Die zijn ook goed gedocumenteerd. De Nederlandse samenleving had bijvoorbeeld geen economisch belang bij immigratie uit niet-Westerse samenleving. Bepaalde bedrijfstakken, zoals de textielindustrie en de staalindustrie, die niets zagen in innovatie, maar wel veel in lage lonen, hadden er wel belang bij. Er zijn officiële rapporten gemaakt in die beginjaren, door het CPB en door de SER, en de uitkomst was steeds hetzelfde: Niet doen. Dat werd ‘wel-doen’ omdat de lijnen tussen de toenmalige werkgeverskabinetten en wat ik nu eenmaal het grootkapitaal zal noemen, kort waren. Alles werd intern geregeld. De immigratie kwam nooit bij enige verkiezing ter tafel.

Er zijn in de naoorlogse Europese geschiedenis meerdere ‘beslismomenten’ geweest, ingegeven door soms pragmatische, en soms zelfs ideologische motieven. In 2009 was er bijvoorbeeld in Engeland een veelbesproken schandaal toen een interne notitie van de Labour party uitlekte waarin stond ‘rub the Right’s nose in diversity.’ Rechts moest een lesje krijgen in multiculturaliteit. Bovendien was er verkiezingswinst te halen door de komst van allochtonen op links. Een andere verklaring zijn de Europese ‘oil for muslim immigrants’ documenten die volgens de in Zwitserland wonende Joodse schrijfster Bat Ye ‘Or  getekend zijn na de oliecrisis. Europa zou olie blijven krijgen en volstromen met moslims. Het klinkt vergezocht, maar in haar boek Eurabia onderbouwt ze het wel met documenten.

Ook op andere momenten horen we soms uitspraken van gezaghebbende personen die ons erop wijzen dat het goed is voor Europa om een multiculturele samenleving te hebben. Een citaat van de BBC site, op 21 juni 2012.

The EU should “do its best to undermine” the “homogeneity” of its member states, the UN’s special representative for migration has said.

Peter Sutherland told peers the future prosperity of many EU states depended on them becoming multicultural.

Mr Sutherland, who is non-executive chairman of Goldman Sachs International and a former chairman of oil giant BP, heads the Global Forum on Migration and Development , which brings together representatives of 160 nations to share policy ideas.

Hier wordt het multiculturalisme, of beter, een multi-etnische samenleving in Europa dus niet bezongen door linkse gekkies, maar door een topman van het bankwezen en een olie international. Pragmatisme en ideologie zijn hier één geworden.

Dit soort geluiden zijn zeldzaam, wat niet wil zeggen dat er in de top van onze samenleving niet meer zo over wordt gedacht. Maar er is een enorme kloof ontstaan tussen de elite en het volk. Die wordt zeer accuraat beschreven in een interessant recent boek van Charles Murray, Coming Apart. Twee groepen zijn letterlijk en figuurlijk in totaal verschillende werelden gaan leven. De elite is internationaal gericht en heeft alleen maar voordelen bij verdere globalisering, het volk woont in de wijken waar de problemen van de Multi etnische samenlevingen gedragen worden. De toenemende criminaliteit. De segregatie. De vervreemding. De werkeloosheid. Want de lagere klassen lijden onder de internationalisering door lagere lonen en minder werk.

Immigratiedeskundigen vertellen meestal dat er nu eenmaal niets aan de migratie te doen is. Het is een natuurlijk verschijnsel, of we het nu leuk vinden of niet. Men is er eigenlijk tamelijk achteloos en open over geworden. Toen Hans Janmaat, over wie ik een boek heb geschreven dat binnenkort verschijnt,  in de jaren tachtig stelde dat de autochtonen moeilijker toegang zouden krijgen tot een woning in het sociale woningbouwbestand, en dat er sprake was van voorrangsbeleid voor de buitenlanders, werd hij voor de rechter gedaagd vanwege racisme. Nu wordt het gewoon openlijk toegegeven dat door de huidige golf aan asielmigranten de wachtlijsten in de grote steden weer langer worden voor  de autochtonen, maar ook voor de latere generaties allochtonen. En er breekt geen opstand uit. Men is murw geworden, lijkt het wel. De democratie lijkt effectief uitgeschakeld.

Het lijkt er dan ook inderdaad op dat we voorbij het stadium zijn waar besluiten, discussies of meningen over de immigratie er nog toe doen.  Met name vanuit zwart Afrika is de migratiedruk enorm. Dat heeft overigens niets met armoede te maken, maar alles met de groeiende bevolking daar. Het krankjoreme plan van minister Ploumen, afgelopen week, om vijftig miljoen euro extra over te maken naar Afrika, om zo de immigratie te stuiten, is een voorbeeld van die gedachte. Het is, zo blijkt uit het uitgebreide, op zeer veel data gebaseerde, internationale onderzoek dat ik citeer in mijn boek Het immigratietaboe, niet de armoede op zich, maar juist de eerste toename in welvaart die mobiliteit in landen als Afrika op gang brengt. Eerst van het platteland naar de steden, daarna naar het Westen. Vandaar dat die immigratiedeskundigen inderdaad gelijk hebben: De migratie is onvermijdelijk.

En die zal Europa dus definitief veranderen. Of deze verandering een verrijking is, valt te betwijfelen. De verzorgingsstaat zal niet langer meer houdbaar blijven. De maatschappelijke coherentie die in Europa de nationale bureaucratieën tot stand heeft gebracht naar Pruissisch voorbeeld, en vervolgens de democratieën, lees hierover het laatste boek van Francis Fukuyama, Political order and political decay, zal uiteenvallen.

De enorme demografische verandering zullen een toestand van blijvende chaos doen ontstaan. Etnische groepen zullen elkaar bevechten om de restanten van de westerse beschaving. Ik raad u allemaal aan het deze week verschenen boek van Martin Bosma te lezen, Minderheid in eigen land, over Zuid-Afrika. Iedere geschiedenis is een andere, uiteraard, maar de geleidelijke ineenstorting van Zuid-Afrika zou wel eens heel erg kunnen lijken op de ineenstorting van Europa.

Daar komt dan nog de rol van de islam bij. Uit onderzoeken die ik in mijn boek aanhaal, en die ook worden onderschreven door de invloedrijke onderwijssocioloog Jaap Dronkers, die ik voor mijn boek sprak, speelt de islam een extra vertragende rol bij de integratie, en ook bij de steeds slechter wordende onderwijsresultaten. Het meten van die resultaten is onlangs moeilijker geworden door het afschaffen van de CITO toetsen. Net zoals de meting van het aantal moslims is afgeschaft. En het meten van de allochtonen, door derde generatie allochtonen niet meer als dusdanig te benoemen. En het meten van de etnisch bepaalde criminaliteit door het verbod op de etnische registratie. Op het meten van de economische gevolgen van de immigratie lag al een verbod van de regering.

Hoe snel het dus slechter gaat, is iets wat we steeds moeilijker kunnen vaststellen. De gevolgen van de immigratie zijn nu al zichtbaar in de zorg. We hebben het hier niet alleen over de vergrijzing van de autochtonen, maar ook over de vergrijzing van de immigranten. Een immigrantengezin kost de Nederlandse overheid 230.000 euro, berekende het CPB in 2003, uit eigen initiatief, want het kabinet wilde het niet weten. Nog veel groter is het herverdelingseffect. Volgens het CPB lag dat tussen de 7 en 9 miljard euro per jaar. Geld dat verschuift van de armen naar de rijken. Door de immigratie. Niet alleen het CPB berekende dat herverdelingseffect. Ook de beroemde Amerikaanse deskundige George J. Borjas, in diens in 1999 verschenen boek Heaven’s Door. Dat herverdelingseffect is verreweg het belangrijkste economische effect, maar in de discussie over immigratie, die dus niet gevoerd wordt, speelt het geen enkele rol.

De kosten van de immigratie mogen niet meegenomen worden in het begrotingsplaatje. Dat is niet van vandaag op gisteren. Pieter Lakeman berekende al in het in 1999 verschenen, maar totaal genegeerde Binnen zonder kloppen, dat de bezuinigingen van het kabinet Lubbers direct samenhingen met de economische druk door de immigratie. Maar het een mocht niet in contact gebracht worden met het ander. Dat zou maar onrust veroorzaken.

Eerlijk gezegd ben ik er sinds het verschijnen van mijn boek Het Immigratietaboe, alleen maar somberder op geworden. Ik benadruk het nog maar eens: We zijn in een onoplosbare situatie terecht gekomen waarin de politiek, en de publieke opinie, zelfs al zou men dat nog willen, geen verschil meer kan uitmaken. De migratie heeft, versterkt door de verdeelde en ondemocratische bureaucratie in Brussel, een momentum van zichzelf gekregen. Door de open grenzen politiek voelen de landen waar de immigranten binnen komen, zich niet meer verantwoordelijk. Alles wordt domweg over de schutting gegooid. Dankzij de bestaande netwerken en de mensensmokkelaars komen alle kanslozen terecht in het nog steeds rijke Noordwesten van Europa, waar men beschermd werkloos kan zijn. Voor zolang als het duurt. Bezoek eens een mooi stadje in Duitsland. Overal lopen de groepjes asielzoekers doelloos te slenteren door de winkelstraten. Of kijk eens naar het Drentse esdorp Gieten. Zo’n vijfduizend inwoners. Binnenkort neemt de bevolking met tien procent toe door de komst van asielzoekers. En als het lokale bestuur tegenstribbelt, dan worden ze binnenkort overruled door nieuwe nationale wetgeving, een landelijke aanwijsprocedure. Het is al wet geworden. Er was geen aandacht voor.

De Franse filosoof Guillaume Faye beschreef in zijn boek La Convergence des Catastrophes, het is ook in het Engels vertaald, hoe de enige redding zou komen van snelle, gewelddadige catastrofes die de Europeanen nog wakker kunnen schudden. Het lijkt alleen eerder voor de hand te liggen dat Europa een badkuip is die langzaam volstroomt met de kanslozen uit de omliggende gebieden, waar steeds meer een toestand van continue burgeroorlog aan het ontstaan is. We zien dat de mensen massaal hun leven wagen op wankele schepen om in Europa te komen, aangetrokken door onze wetgeving, die zegt: wie goed kan zwemmen, die mag blijven.

Heersend is hier de emotie: We moeten iets doen voor die arme mensen. Aangedreven door een diep verankerd schuldgevoel over de tijd van het kolonialisme. We maken elkaar wijs dat we iets enorms goed te maken hebben. Het slavenverleden, noem maar op. We moeten boete doen. Dat is kennelijk een zeer aantrekkelijke gedachte. Wat we in werkelijkheid doen is ze nog ongelukkiger maken dan ze misschien al zijn. En ons daarbij. En wat we vooral ook doen is Europa veranderen in Afrika en het Midden Oosten.

Omdat we de grote gelijkmaker het werk moeten laten doen.

De grote gelijkheid, dat ideaal uit de jaren zestig. De socialistische utopia waarin we verwoede achterhoedegevechten voeren over het bestaan van het Sinterklaasfeest.