De moord op het volk. Lezing.

Door Joost Niemöller

Niet zo bekend is dat het Vlaams Belang momenteel bezig is met een verjongingsslag. Een nieuwe generatie is bezig zich aan te dienen, ook om het soms donkere verleden van het Vlaams Blok te doen vergeten. Onder leiding van de welbespraakte Tom van Grieken zit er dan ook weer groei in het Vlaams Belang. Het nieuwe, jonge, Vlaams Belang, is anti-immigratie, islamkritisch, en wil er alles aan doen om de EU te doen verdwijnen. Vandaag hielden de Vlaams Belang Jongeren een Winteracademie in Hasselt, met als thema ‘identiteit’, en daarover mocht ik een lezing komen geven. Hieronder de tekst van deze lezing.

Volk, democratie en natiestaat, daar wil ik het over hebben. ‘Volk’ is een begrip wat in Vlaanderen niet omstreden is, maar in Nederland wel. Een half jaar geleden liet Geert Wilders voor het eerst die term vallen. Alleen Hans Janmaat had het vroeger over het ‘Nederlandse volk.’ Het zou ‘extreem-rechts’ zijn.

Een democratie functioneert niet zonder dat er een volk bestaat. En een volk kan alleen bestaan door een democratie. Een echte democratie, met elementen van een directe democratie. Dus bijvoorbeeld lokale referenda bij belangrijke kwesties. Wanneer bijvoorbeeld een AZC komt in een kleine gemeenschap. Maar ook wanneer de huizenprijzen extreem gaan stijgen door de komst van forenzen uit grote steden, waardoor dorpsbewoners hun kinderen niet meer in de eigen plaats kunnen laten wonen. En een zelf gekozen burgemeester, zodat er geen opgelegd bestuur is, maar een bestuur dat het volk vertegenwoordigdt. Zo’n democratie.

Dat er een probleem is met het functioneren van onze democratie, daar twijfelt geen enkele politicoloog meer over. Om een voorbeeld te geven: De Nederlandse Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid, de WRR, verzorgde in 2004 een van die vele studies naar het wan-functioneren van de democratie, met als cryptische titel: De staat van de democratie. Democratie voorbij de staat. Ook dat de mondialisering daarbij een belangrijk aspect is, wordt in wetenschappelijke kringen door niemand meer ontkend. Zo schrijft in een van de essay’s van deze WRR studie de Nijmeegse wetenschapper B. J. M. Arts over de mondiale politiek dat het daar ontbeert aan ‘iedere democratische traditie en institutie.’ Het is de vraag of je wel kunt spreken van internationale politiek. Net zo min als van internationaal recht. Toch wordt die fictie niet alleen hoog gehouden, maar ook gebruikt om het succesvolle model van de natiestaat onderuit te trekken. Er vindt inderdaad een ‘Aanval op de natiestaat’ plaats, zoals de titel van het bekende boek van Thierry Baudet luidt. Internationale organisaties als de VN en de EU nemen de formele macht in toenemende mate over, voortgedreven door de belangen van het internationale bedrijfsleven. Zo ontstaat er een democratisch vacuüm.

De voormalige Nederlandse minister van Buitenlandse zaken, Frans Timmermans, nooit door iemand gekozen, maar nu wel topdog bij de EU, liet zich bij een Kamerdebat over een Nederlands voorstel voor referenda over de EU ontvallen dat er niet zoiets bestaat als een Europese Demos. Dat was een van de weinige keren dat hij de waarheid sprak. Nee, er bestaat inderdaad geen Europese maatschappelijke ruimte, geen gemeenschap van mensen, en dus kan er ook geen Europese democratie bestaan.

Het begrip ‘volk’ staat hier centraal. Wetenschappelijk gezien is ‘volk’ een lastig begrip. Toch weet iedereen waar je het over hebt, wanneer je het woord uitspreekt. En iedereen weet dat het belangrijk is. Er bestaat geen functionerende natiestaat zonder een volk. België is een tragisch voorbeeld van een niet functionerende natiestaat omdat het twee volkeren in zich herbergt. Dat gaat ook op voor Italië. Of voor Spanje. En dat ging op voor het voormalige Joegoslavië. Voor Syrië. Voor de Sovjet Unie. En het gaat op voor de EU. Achter de EU staat geen volk. En dus is het geen democratie.

De EU is noodgedwongen, vanuit zijn opzet, een dictatoriaal model. En zal, door zijn interne onsamenhangendheid vanzelf als een kaars uitgaan. Of Groot Brittannië er nu wel of niet uitstapt. Of de Oost-Europese landen nu wel of niet hun poot stijf houden. Of Nederland bij het referendum nu wel of niet het associatieverdrag met de EU wegstemt. Vroeg of laat zijgt dit kaartenhuis ineen, want het wordt niet gedragen door mensen.

Maar kan er misschien wel een betekenisvolle democratie ontstaan binnen delen van de EU?Bestaat er misschien wel een Noord-Westelijk Europese Demos? Die vraag wordt nogal eens gesteld, dus het is belangrijk er wat meer naar te kijken.

Waarover hebben we het dan meestal. Nu, bijvoorbeeld over de verzamelgroep Duitsland, de Benelux landen, Frankrijk, Groot Brittannië, Scandinavië, Noord-Italië, Oostenrijk, mogelijk Slovenië, misschien Spanje en Portugal. Ik omschrijf hier de uitgestrekte versie ervan, die voor een flink deel overlapt met het concept van Centraal Europa, waarvan Wenen de symbolische hoofdstad vormt. Een wel heel flinke lap grond.

Je kunt ook denken aan een wat bescheidenere, misschien meer functionele, versie. Bijvoorbeeld wat vroeger de EEG vormde: of althans de oorspronkelijke kern ervan, uit 1957: Benelux, Frankrijk, Duitsland, Italië. En probleem is dan weer wel dat Scandinavië niet meetelt, terwijl dat in er in cultureel opzicht zeker bij lijkt te horen. En dan is er nog Zwitserland, geen deel van enig EU verband, niet toen en niet nu, en toch weldegelijk deel van ‘ons Europa.’ Ook Groot Brittannië is er nog niet bij genoemd. Groot Brittannië wilde er ook helemaal niet bij, maar zou er uiteindelijk toch bij gaan horen, onder Amerikaanse druk, zo blijkt uit de biografie van de vroegere Nederlandse minister van buitenlandse zaken, Luns. Die er hard zijn best voor moest doen omdat de onwillige Britten binnenboord te trekken. Ook omdat de Fransen geen trek hadden in de Britten erbij. Met het vlak na de oorlog nog zwakke Duitsland, en zonder GB maakten zij namelijk de dienst uit. Zeker onder De Gaulle betekende Groot Brittannië erbij ook de VS erbij. En daar moest hij als rechtgeaarde Franse nationalist niets van hebben.

Wanneer we delen van Europa af gaan scheiden en die als culturele en dus mogelijk politieke eenheden benoemen, dan komen we al snel terecht in drijfzand. Dat komt omdat een woord als ‘cultuur’ een verzamelbegrip is dat zich slecht laat afkaderen. Er bestaat geen betrouwbare wetenschap van culturen, en, anders dan bij het woord ‘volk’ weten we ook al snel niet waar we het eigenlijk over hebben.

Zo had ik laatst een gesprek met een Amerikaan van Poolse afkomst, die zich zeer verwant voelde met Polen en met name met de huidige conservatieve Poolse regering. Hij had het over een ‘Slavische gemeenschap’, en nam daarin ook Hongarije mee. Maar het Hongaars is helemaal geen Slavische taal. Veel Hongaren bovendien, leven in Roemenië. Polen heeft een andere geschiedenis dan Tsjechië en Slowakije, die eerder deel uitmaken van een Centraal-Europese gemeenschap, waar ook Duitsland weer bij hoort. Wie wel eens in die landen gereisd heeft, komt er al snel achter dat je met het oversteken van de grenzen in heel andere leefruimten komt. Andere volkeren. En daar komt dan nog bij dat het in economisch en demografisch opzicht overheersende Polen binnen die groep de andere landen wil domineren. Een bron van conflict.

Zeker, er zijn op dit moment tijdelijke allianties te bedenken, zoals nu dus de Visegrad alliantie van vier Oost-Europese landen. Dan gaat het er bijvoorbeeld over dat Polen niet wil dat Poolse migranten minder rechter krijgen in Groot Brittannië. Of om het open grenzen beleid van Merkel. Daar zit deels ook een cultureel onderscheid met de N-W Europese cultuur. Die Oost-Europese landen zijn namelijk wars van het ons opgelegde, en deemoedig ontvangen, concept van de multicultuur. Dat hangt daar samen met de nog levendige herinnering aan de Ottomaanse veroveringen en de afwezigheid van een koloniaal verleden. Polen noemt zichzelf een uitgesproken katholieke natie. Die vereenzelviging met een godsdienst zie ik in de andere Oost-Europese landen niet. Deze Oost-Europese landen hebben meer gemeen met zichzelf dan met elkaar. Niet voor niets wilden Tsjechië en Slowakije los van elkaar zodra dat maar even kon. De kans op een succesvol Slavisch Europees gebied, lijkt me klein. Niet in het minst ook vanwege het sterke anti-Russische sentiment in Polen, dat in andere Oost-Europese landen niet speelt. En natuurlijk vanwege het feit dat deze landen elkaar ook letterlijk niet verstaan. De taalovergang is veel scherper dan die tussen bijvoorbeeld Nederland, Duitsland en Denemarken.

Is Noord-West Europa wel een overtuigende volksgemeenschap? Een groep mensen die met elkaar in gesprek is en zo met elkaar een betekenisvolle democratie zou kunnen vormen? Een groep die aan een half woord genoeg heeft? Die gemakkelijk tot afspraken over gedeelde normen en waarden komt? Een Demos? Die vraag is niet zo makkelijk te beantwoorden.

Hoe je de lijnen ook trekt, dit N-W Europese stuk deelt in elk geval veel gezamenlijke geschiedenis. Veel onderlinge strijd ook overigens, maar dat was, hoe gruwelijk soms ook, toch nooit een strijd tussen volkeren die fundamenteel vijandig tegenover elkaar stonden, zoals de Europese strijd tegen de Islamitische Arabische dan wel Turkse rijken. Samuel Huntington schreef dat de diepe vetes die kunnen leiden tot internationale oorlogen, zich altijd afspelen langs de culturele scheidslijnen. Breuklijnoorlogen noemde hij die. Hij schreef in zijn beroemde boek Botsende beschavingen dan ook over de ‘bebloede grenzen van de islam.’ Overal waar het islamgebied grenst aan andere culturen, ontstaat onophoudelijke strijd. Intern is er ook steeds strijd, zoals we weten.

Dwars door Europa loopt volgens Huntington de oostgrens van de Westerse beschaving. Binnen die oostgrens liggen Finland, de Baltische staten, Polen, een deel van Wit-Rusland, het westelijke deel van Oekraïne en Roemenië, Slowakije, Hongarije, Kroatië. Buiten die grens liggen Rusland, het oostelijk deel van Oekraïne en Roemenië, Bulgarije, Servië, Albanië, Macedonië en Griekenland. Het religieuze verleden als gevolg van de breuk van het Romeinse rijk, speelt in die breuklijn van Huntington een belangrijke rol. Het is waar dat hier lang en verbeten strijd is gevoerd, en nu steeds strijd wordt gevoerd. Zijn breuklijn bleek een perfecte voorspeller voor het conflict in Joegoslavië en in Oekraïne. De burgeroorlog in Joegoslavië nam internationale proporties aan, maar zou uiteindelijk vooral beperkt blijven door de zwakte van Rusland, dat niet in staat bleek om het op te nemen voor Servië. In de breuklijnoorlog in Oekraïne staan zulke grote belangen op het spel dat een groter internationaal conflict zeker niet uitgesloten kan worden. Maar de burgeroorlog in Syrië heeft ook internationale dimensies en dat speelt zich niet af op een cultureel breukvlak volgens de definitie van Huntington. Aan het belang van het boek van Huntington wil ik niets afdoen, maar ook zijn, onderbouwde, cultuurbegrip leert ons de wereld maar deels beter begrijpen. ‘Cultuur’ is een begrip waar we eigenlijk niet zo heel veel verder mee komen.

Het is ook de vraag of we het bestaan van Europese cultuurgemeenschappen wel zo moeten ophangen aan de erfenissen van het Romeinse Rijk, als Huntington doet. De Nederlandse beschaving, die een duidelijke burgercultuur is, met een kleine rol voor een vorst, scheiding van kerk en staat, in het Noorden protestant, in het zuiden katholiek, en een grote mate van secularisatie en dus democratie, ontstond pas toen zich bij Gent en Brugge een levendige textielindustrie ging vormen, en dit deel van Vlaanderen een Europees en cultureel brandpunt werd. Het huidige Nederlandstalige cultuurgebied heeft zijn bron in het huidige Vlaanderen, iets wat de Nederlandse historicus Professor Dr. Geyl overtuigend uiteenzette in zijn zesdelige, helaas moedwillig vergeten Geschiedenis van de Nederlandse stam uit de jaren dertig van de vorige eeuw. Met de opkomst van een koopmansrepubliek in en rond Amsterdam, gebaseerd op een ook militair overwicht op zee, ontstond, samen met het vergelijkbare, op het protestantisme gebaseerde Britse wereldrijk, de vroegste vorm van het wereldkapitalisme. Zo begon onze moderne maatschappij naar Westers model. Een goede reden om trots te zijn op deze Nederlandse cultuur. En dus op het Nederlandse volk. Een hardwerkend, maar bescheiden volk dat de mooiste schilderen ter wereld voortbracht en het vrije klimaat deed ontstaan waardoor de Verlichting kon opbloeien. Een overlegcultuur, waarbinnen genieën, als Michiel de Ruyter en Johan de Witt, tot verbazing van buitenlandse bezoekers, als gewone burgers over straat gingen. Waar de gezelligheid van het gezinsleven belangrijker was als in andere landen, en waar de persoonlijke welvaart werd afgemeten aan de grootte van de ramen. Want iedereen mocht alles zien. Om de historicus Simon Schama te parafraseren.

In Noord-West Europa bestond er enkele eeuwen terug al een uitgesproken besef van gemeenschapszin. Er werd, om een voorbeeld te geven, zeer hard gevochten tussen de Engelse en Nederlandse oorlogsschepen in de 17^e eeuw, maar na ieder vredesverdrag was men weer even grote vrienden. De wederzijdse bewondering voor elkaars oorlogsprestaties was enorm. Toen de Nederlandse zeeheld Michiel de Ruyter uiteindelijk omkwam, op hoge leeftijd bij een zeeslag in de Middellandse Zee, tegen de Fransen en voor de Spanjaarden die Nederland eerder nog had bevochten, stonden al zijn voormalige vijanden in die andere Europese landen er met diep respect bij stil.

De Ruyter was ook een overtuigd protestant geweest. Vlak voor zijn dood had hij nog 26 Hongaarse predikanten vrij weten te krijgen die onder de Spaanse koningen als galeislaven waren tewerkgesteld vanwege hun godsdienst. Ze waren meer dood dan levend.

Maar ondanks deze godsdienstige, diep ingrijpende, conflicten, was er één Europa. En De Ruyter was toen een Europese held, niet alleen een Nederlandse. Zelfs voor de Spanjaarden was de protestantse De Ruyter een held.

Natuurlijk was dat anders in WOI en WOII. Niemand, buiten de nazi’s, liet er een traan om toen Hitler uiteindelijk zelfmoord pleegde. Maar wat weinigen in Nederland zich nog zullen willen herinneren, was dat de Nederlandse koningin Wilhelmina, nog enkele jaren voor het uitbreken van de oorlog, haar officiële medeleven voor de Führer uitsprak toen er een mislukte aanslag op hem was gepleegd. We mochten dan met angst en beven kijken naar de oorlogsretoriek in het grote buurland, het bleef toch ons buurland, waar mensen leefden met wie we veel verwantschap voelden. Zelfs toen Nederland bezet werd door de Wehrmacht, werd dit onmiddellijk als de nieuwe normale toestand ervaren door de meeste Nederlanders. Het is best beschamend er de kranten van voor en na de Duitse inval nog eens op na te slaan. Geen spoor van opwinding of verbazing. Een nieuwe regering, maar het dagelijks leven ging gewoon door.

Zeker, er was ook verzet, en dat verzetsverhaal is deel geworden van de nationale identiteit, maar het Duitse volk werd nooit gezien als vreemdelingen. De nazi’s, ja die wel. Maar dat moest een kleine groep zijn. Net zoals men nu ook in Duitsland in de media een onderscheid maakt tussen nazi’s en Duitsers. Een volkomen kunstmatig onderscheid natuurlijk, een poging om woorden te geven aan een onderbroken voortzetting van een Duitse, en Europese geschiedenis. Maar de omgang met het naziverleden is er een goed voorbeeld van hoe sterk de maatschappelijke samenhang in de Noord-West Europese gemeenschap is; het leidde na de oorlog niet tot een blijvende scheiding met de Duitsers. Zelfs de Duitse hereniging werd in dit deel van Europa niet als een bedreiging gezien. We moeten samen verder, dat lijkt de houding te zijn geweest. Er was dus een sterk ‘we’ gevoel. Zo sterk, helaas, dat Noord-West Europa na enig tegenpruttelen akkoord ging met de Amerikaanse eis die samenging met de Marshall hulp: Intensieve Europese samenwerking, aanvankelijk al meteen met als doel er een Federale Unie van te maken. Voor de Amerikanen was dat het beste recept om de internationale handel te vergroten (iets wat we nu terugzien in het door de Amerikanen zo gewenste TTIP verdrag) de politieke banden aan te trekken, ook door de NAVO, en dat alles werd en wordt nog steeds aan de burgers verkocht onder het EU motto ‘Nooit meer oorlog.’ De harde Europese samenwerking was eigenlijk bedoeld om het onafhankelijke, en gevaarlijke, Duitsland op te heffen, en veel Duitsers lijken die gedachte ook nu nog erg aangenaam te vinden. Want ze lijken nergens zo bang voor te zijn als voor een Alleingang. Al denk ik dat er ook bij de Duitsers achter dit politiek correcte masker allang een andere werkelijkheid schuil gaat. Want op een gegeven moment moeten ook Duitsers er genoeg van hebben dat ze geen Duitsers mogen zijn.

We ervaren dit Noord-West Europa dus zo’n beetje als een eenheid met min of meer een gezamenlijke geschiedenis. Er is mogelijk een NW-Europese cultuur. De term is er vaag genoeg voor, zoals gezegd. Maar is er een NW-Europees volk? Ik betwijfel het sterk.

Zeker, de gewone mensen in dit gebied hebben een makkelijke, vanzelfsprekende omgang met elkaar. Ik ken genoeg Vlamingen die zich voor de helft van hun leven thuis voelen in Nederland, en nog meer Duitsers, die overigens hun afkomst nogal eens willen wegpoetsen. Ik zie veel Nederlanders die zich hebben geworteld in Vlaanderen en Nederlanders die in Duitsland hun nieuwe plek hebben gevonden. Dat gaat allemaal zo op het oog makkelijk, en zonder grote integratieproblemen. Hoeveel Nederlanders hebben geen huisje in Frankrijk, hoeveel Engelsen niet en ik neem aan hoeveel Belgen niet. Ik heb gemerkt hoe bijvoorbeeld in de Verenigde Staten Vlamingen, Nederlanders en Duitsers elkaar ontmoeten als een soort familie binnen die vreemde Amerikaanse cultuur die hen omringt.

Toch moeten we het bestaan van zo’n gemeenschapsgevoel ook weer niet overdrijven. Duitsers leven weldegelijk in een Duitse werkelijkheid, een Duitse verbeeldingsruimte, zoals wetenschappers dat noemen. Alleen al door dat oorlogsverleden. Nederlanders leven in een Nederlandse verbeelding. Vlamingen in een Belgische. Ook al kunnen we in dat laatste geval beter spreken van een verbeeldingsgevangenis. Ik zag hier in een boekhandel in Hasselt op een prominente plek enkele boeken liggen over de bevrijdingsstrijd van België ten aanzien van Nederland. Maar een echte strijd was dat niet. Het was meer het gedram van Koning Willem I om dat stuk land te bewaren. Niet alleen de Belgen wilden zelf verder, veel Nederlanders zagen ook niets in dat samengaan. De protestante Nederlanders niet omdat ze in Nederlands-Belgisch verband wel een hele kleine minderheid vormden. En de Amsterdamse kooplieden niet, omdat ze niet zagen te wachten op hulp voor concurrent Antwerpen. België en Nederland namen na korte tijd gewoon opgelucht afscheid van elkaar.

Soms ben je in België heel ver weg. Ik kan me nog herinneren dat ik een weekend bij een welgestelde Waalse familie in de Ardennen logeerde. Doodaardige mensen, maar ik was voor mijn gevoel toch diep in een ver buitenland, wat ook kwam omdat daar maar één familielid, een vroegere onderwijzeres, Nederlands sprak, en de anderen geen enkele taal buiten het Frans. Geen van die mensen was zelfs ook maar in Nederland geweest. Ik bevond me hier ineens in een wereldje op zich. Ik denk niet dat dat een uitzondering was. De zogenaamde internationale moderniteit is in werkelijkheid eerder iets voor een stadse elite.

Maar ook met de elites in de verschillende Noord-West Europese elites zijn de verschillen groot. Vooral wanneer je langer in een van de buurlanden verblijft, zul je die verschillen sterker gaan ervaren. De krampachtige Duitse omgang met het oorlogsverleden is voor Nederlanders uiteindelijk niet te begrijpen. De Vlaamse omgang met hun oorlogsverleden is iets waar Nederlanders al niets van weten. En dat komt omdat Nederlanders sowieso niets van Vlamingen afweten. In al die landen bestaan dan weer aparte manieren van politiek correct gedrag, en gaat het om verfijningen waar een buitenlander geen kijk op heeft.

Kort gezegd: Het buitenland is voor de Noord-West Europese volkeren nog steeds heel erg een buitenland.

Om een concreet en misschien triviaal voorbeeld te geven: Ik reis met grote regelmaat met de trein van Amsterdam naar Berlijn. Wat me dan elke keer weer opvalt, is dat dit eigenlijk twee treinen zijn. Een binnen Nederland en een binnen Duitsland. In het stukje tussen Hengelo en Bad Bentheim is de trein opvallend leeg. Met uitzondering van de vakantieperioden. Ook het karakter verandert. In het Nederlandse deel is veel luidruchtigheid, bijvoorbeeld via de mobiele telefoon, en maken de controleurs met regelmaat flauwe grapjes over de intercom. In Duitsland zal je dat laatste nooit horen en is de sfeer formeel, ingetogen. Dezelfde rijtuigen, maar de sfeer binnenin is totaal verschillend.

Zulke cultuurverschillen bestaan er ook tussen Nederland en Vlaanderen. Kijken we naar het treinverkeer, dan wordt het wel erg zichtbaar hoezeer de Vlamingen in een andere wereld leven als de Nederlanders. Om van Amsterdam naar Hasselt te komen, had ik met de Intercity naar Maastricht kunnen reizen. Tussen Maastricht en Hasselt is de afstand hemelsbreed 33 kilometer. Maar een rechtstreekse treinverbinding bestaat er niet. Men dient dan een stoptrein van anderhalf uur te nemen via Luik, in het zuiden dus. Deze stoptrein rijdt bovendien niet eens in het weekend. Nu las ik dat er een plan bestaat om een tram aan te leggen tussen Hasselt en Maastricht. Maar dit plan stuitte op de tegenwerking van de gemeente Maastricht, die zo’n tramlijn niet wil doortrekken naar het station. Onlangs vernietigde de Nederlandse Raad van Staten het bestemmingsplan van de tram, die in Hasselt heel heldhaftig alvast Spartacus is gedoopt. Overigens hoeft er nog maar acht kilometer spoor aangelegd te worden, en er bestaat niet alleen een treinverbinding tussen Hasselt en Maastricht, maar ook een treinverbinding tussen Maastricht en Antwerpen. Want die is er dus niet. Een blik op de kaart maakt gelijk duidelijk hoe absurd dit is. Maar in de werkelijkheid van de Vlamingen en de Nederlanders is het dat niet. Maastricht en Antwerpen kunnen dan wel twee grote steden zijn, op ruim honderd kilometer van elkaar, met Maastricht ongeveer ter hoogte van Brussel, dus gezien de ligging van het Ruhrgebied zou een rechtsreeks treinverbinding vanuit Antwerpen via Maastricht voor de hand liggen. Maar die steden liggen niet in elkaars leefruimte. En dus kwam kennelijk nooit de serieuze gedachte op dat het handig zou zijn om snel met de trein heen en weer te kunnen reizen. Wel vanuit Antwerpen naar het zuidelijk gelegen Luik overigens. Dat lag in dezelfde natiestaat.

Overigens, om het nog ingewikkelder te maken: Als ik naar Antwerpen reis, heb ik nog steeds het idee mij in de Nederlandse leefruimte te bevinden. In Maastricht is dat veel minder. En dat komt ook omdat ik als Amsterdammer het Antwerps goed kan verstaan, maar het Maastrichts nauwelijks. De bestaande landsgrenzen vertellen dus ook maar het halve verhaal. Had ik in Nijmegen gewoond dan had ik me in Maastricht vast veel meer thuis gevoeld dan in Antwerpen.

Tegelijk voelt een Nederlander zich in Vlaanderen een uitzondering omdat dan ineens zichtbaar wordt dat hij tot een andere etnische groep behoort. Er zijn duidelijke biologische verschillen. Op een Vlaams perron ben ik ineens een kop groter, en zie ik allemaal donkerharige mensen. Je pikt de Nederlanders er gelijk uit in België.

En nu we het toch over treinen hebben; hoe verliep het met de IJzeren Rijn, de goederenspoorlijn die Antwerpen met het Duitse achterland moet verbinden, dwars door de Nederlandse provincie Limburg? Nu, die IJzeren Rijn, het product van het bestandscontract na het oorlogsconflict tussen België en Nederland, is er niet meer. Het geeft goed de realiteit aan van het leven in een EU zone. Dit is een papieren realiteit. Lokale, culturele en nationale belangen door elkaar heen spelen een veel grotere rol.

Ik citeer maar even Wikipedia, om aan te geven hoe ingewikkeld dat is:

De Nederlandse regering wordt door België beschuldigd van vertragingstechnieken aan te wenden om zodoende de Rotterdamse haven te beschermen. Om uit de impasse te geraken stapten de beide betrokken landen naar het Permanente Hof van Arbitrage in Den Haag.

De regering van Wallonië maakte op 11 mei 2007 bekend dat zij tegen de heropening van de IJzeren Rijn is. De Waalse regering vreest dat de treinverbinding ten koste gaat van het gebruik van de Montzenroute en werkgelegenheid kost in Luik.^[3]

Begin november 2008 werd bekend dat Groep C van communicatieadviseur Noël Slangen vijf Nederlands-Limburgse gemeenten, waaronder Weert, adviseert bij hun verzet tegen de heropening van de IJzeren Rijn.^[4] De gemeente Weert is bang dat heringebruikname ten koste zal gaan van de leefbaarheid in de stad, omdat het spoor er dwars doorheen loopt. Weert pleit daarom voor een tunnel onder de stad naar model van de spoortunneldie de Betuweroute volgt onder Zevenaar. In december 2008 noemde ProRail een dergelijke tunnel onhaalbaar.

In mei 2009 adviseerden vier deskundigen dat de IJzeren Rijn voorlopig beter niet opnieuw in gebruik genomen kan worden (de namen van de deskundigen en de titel van hun verslag worden echter niet onthuld)

De uitdrukking ‘Waar een wil is, is een weg’, is hier omgekeerd toepasbaar. Geen wil, geen weg.

Met deze, zoals gezegd misschien triviaal klinkende, voorbeelden geef ik aan dat we misschien wel kunnen spreken van een Noord-Westelijk cultuurgebied, maar dat het in het dagelijkse leven van de mensen toch een andere zaak is, en dat het streven naar een Noord-Westelijke eenheidstaat, of naar een kleine EU, ook tot enorme problemen zou leiden. Want er is geen N-W Europees volk. De mensen voelen het gewoon niet zo. En als de mensen het niet zo voelen, dan is de kans op een werkzame, en dus betrokken, democratie, ook vrij klein. En als zo’n democratie niet functioneert, dan gaan andere belangen een grotere rol spelen, zoals bureaucratische belangen. En als er geen werkzame democratie is, dan kan er ook geen volk ontstaan.

Het beste antwoord op de vraag of Noord-West Europa een politieke eenheid zou kunnen worden, is waarschijnlijk om je iets voor te stellen bij de uitkomst van een referendum onder die volkeren: Voor of tegen een Noord-West Europese gemeenschap. Tegen, weet ik nu al met grote zekerheid te stellen. Tenzij het wordt aangeboden als een manier om uit de huidige EU te komen.

Mensen willen gewoon in hun eigen land leven. Waarbij de Vlamingen België in toenemende mate niet meer als hun eigen land zien. Een andere natiestaat voor hen zou hier een oplossing zijn. Of Vlaanderen verder zou moeten met Nederland, daar heb ik ook mijn twijfels bij. Weliswaar spelen de oude religieuze tegenstellingen niet meer, maar de economische concurrentie, bijvoorbeeld tussen de Antwerpse en de Rotterdamse haven, is zeker een sta in de weg. Vlaanderen zou zich al snel een bijwagen van Nederland gaan voelen, en de bekende Nederlandse arrogante van Nederlanders ten aanzien van Vlamingen, zou dat kunnen verergeren.

Een democratie is alleen een werkzame democratie wanneer die van onderaf wordt opgebouwd, en wanneer er elementen van een directe democratie in spelen. Gemeenschappen ontwikkelen zich verder door als er zo’n democratie bestaat, maar omgekeerd zijn gemeenschappen ook een voorwaarde voor een democratie. Het is geen oorzaak-gevolg verhaal. Het is een reactie op elkaar. De mensen die een democratie uitmaken moeten elkaar op de een of andere manier ‘kennen.’ Ze moeten gezamenlijke belangen hebben. Want uiteindelijk zullen ze ook moeten betalen voor de beslissingen die ze zelf nemen. Zo ging het vroeger. Een eigen kerk. Een eigen school. Een eigen burgemeester. Om tot zo’n gemeenschap te komen, moet er eerst een conflict zijn. Een oorlogsdreiging die een bureaucratie nodig maakt zodat er belasting kan worden geïnd voor een leger. De socioloog Fukyama geeft overtuigend aan dat er pas dan ruimte komt voor een democratie. Succesvolle natiestaten zijn altijd het gevolg van een bevrijdingsoorlog.

Dat democratie van onderaf moet groeien, is de les die de Franse intellectueel van adellijke afkomst, Alexis de Tocqueville, leerde toen hij in de negentiende eeuw naar Amerika ging, waar hij zijn klassieke meesterwerk over de democratie schreef: Democracy in America. Een boek dat tot stand kwam in een tijd waarin zowel de moderne Westerse natiestaat als de Westerse moderne democratie zich zou ontwikkelingen. Het is ook niet toevallig dat, anno nu, het hoofd van het Amerikaanse Alexis de Tocqueville instituut, ene Gregory A. Fossedal, een razend enthousiast boek schreef over het enige voorbeeld in de Westerse wereld, waar zo’n democratie van onderaf werkelijk tot een werkzame, en duurzame, democratische natiestaat heeft geleid; het door taalverschillen verscheurde Zwitserland. Zeker voor België. In Zwitserland kunnen verschillende etnische groepen met verschillende talen, bovendien gescheiden door enorme bergruggen, wel met volledige inzet samenleven. Puur omdat ze in een land leven waar ze zelf alles over te zeggen hebben. Weinigen zullen het boek van Fossedal, Direct Democray in Zwitzerland, gelezen hebben, maar het is een aanrader. Al in de negentiende eeuw beklaagde een enkele verlichte geest in Nederland zich er al over waarom ‘wij’ niet net zo’n referendumsysteem konden hebben als in Zwitserland, en het is er nog steeds niet. Integendeel, de ontwikkeling gaat sterk de andere kant uit met de van bovenaf opgelegde dictaten van de EU bureaucratie, die niets gemeen heeft met een organische, democratische, gemeenschap. Integendeel, dit is een wereld op zich, onthechte ambtenaren, aangestuurd door lobbyisten. Daar zijn geen volksvertegenwoordigers, want daar vertegenwoordigt niemand nog enig volk. Sterker nog: Daar, in die glazen forten heeft niemand nog enig benul wat dat is, en welke betekenis we daar aan moeten hechten: Een volk.

De EU produceert rapporten over wat volgens hen het grootste probleem is van de EU zone: Vergrijzing. Zo produceerde de EU bureaucratie er een Groenboek over, waarover ik in een apart hoofdstuk aandacht besteedt in mijn boek Het immigratietaboe. Die vergrijzing kan volgens dit soort adviesrapporten aan de internationale machthebbers worden opgelost door migratie. Of, zoals we zonder enige terughouding kunnen lezen in een rapport van de VN uit 2001: Replacement Migration. Nu zijn er degelijke wetenschappelijke berekeningen waaruit blijkt dat deze vergrijzing nooit door immigratie opgelost kan worden. Om bijvoorbeeld de vergrijzing van een land als Zuid-Korea tegen te houden, zo werd uitgerekend, moet tot aan het jaar 2050 de volledige wereldbevolking naar dat land migreren.

Maar dan gaat het nog over de kale getallen, waarbij ieder mens wordt gezien als een vaste eenheid, volgens het politiek correcte adagio dat alle mensen gelijk zijn. Een land, is in die optiek niet meer dan een optelsom van een aantal mensen. Hoe meer mensen, zo luidt dan de redenering, des te groter de economie, dus dat zou goed zijn voor ons allemaal. Met kleine druppeltjes gif wordt dit misverstand ons in de media telkens toegediend. Zo las ik vanochtend in Het Belang van Limburg over de komst van asielzoekers: ‘Massa maakt kassa.’

Daarmee wordt de werkelijke betekenis van het begrip ‘volk’ onderuit geschoffeld. Een land is niet zomaar een lukrake lijn om een grondgebied. Er bestaat weldegelijk etnisch onderscheid tussen landen. Er zijn duidelijk aangetoonde verschillen in het gemiddelde IQ bijvoorbeeld. Daarom zijn sommige landen meer welvarend dan andere. En, misschien nog wel belangrijk: er is een interne samenhang binnen de bevolking, gebaseerd op taal, geschiedenis, normen en waarden, godsdienst, kortom al die zaken die we bij elkaar ‘cultuur’ noemen. Een echt land is een organische eenheid.

Door de massamigratie ontstaat de binnen de EU kantoren gevestigde omvolking, wordt de oorspronkelijke bevolking uit elkaar geslagen en verdwijnt daarmee ook de democratie als middel om een land te besturen. Door de politiek correcte dwang verdwijnt bovendien ook de mogelijkheid om nog over deze problemen te kunnen spreken. Men is letterlijk monddood gemaakt en niet meer dan een consument, zonder cultuur, zonder wortels, zonder besef wie men is.

Een typisch voorbeeld van het welbewust onderuit schoffelen van het begrip ‘volk’, is het in Nederland als racistisch verklaren van de Afrikaners, van oorsprong Nederlanders in Zuid-Afrika. Aan dit proces van criminalisering werd actief bijgedragen door de linkse elite in Nederland, zoals PVV Kamerlid Martin Bosma uitvoerig beschrijft in zijn boek Minderheid in eigen land. De genocide politiek van het ANC werd door deze invloedrijke groep als een bevrijdingsideaal voorgesteld. De verwantschap tussen het Nederlandse volk en de Afrikaners werd in het begin van de twintigste eeuw nog intens beleefd, toen het ging om de Boerenoorlog tussen de Engelstaligen en de Nederlandstaligen. Momenteel zijn diezelfde Afrikaners slachtoffers van een moedwillig proces van racistisch uitsluiting, verarming en discriminatie, wat onder de wrede mantel der liefde wordt gesmoord door middel van de heiligverklaring van Nelson Mandela, die iedere kritiek op het huidige apartheidsregime in Zuid Afrika onmogelijk maakt.

Het is sowieso interessant om te zien wie onze hedendaagse helden zouden zijn. Mandela wordt geacht de held voor ons allen te zijn. Een boven de naties staand symbool van genocide van blanken omdat ze blank zijn. Nederlandse helden of Vlaamse helden zijn daarentegen al snel ‘racistisch.’

Dat is een vorm van opgelegde zelfhaat van het volk, die zeer effectief blijkt. Het is een systematische aanval, dag in dag uit, ja, ik durf wel te zeggen een moord op het volk.

De voorbeelden vliegen ons via de media in het gezicht. Toen deze week het Poolse weekblad wSieci op de cover een blanke vrouw, gekleed in een EU vlag afbeeldde, omringd door grijpgrage donkere mannenarmen, met als tekst dat de EU werd verkracht door de immigranten, werd dat in Engelse kranten als The Independent veroordeeld als zijnde racistisch. Daarbij werd de geschiedenis van de Europese, en Amerikaanse volkeren als een daderscultuur opgevoerd. De schuld die we dragen als gevolg van onze eigen geschiedenis, zou moeten maken dat we verkrachtingen door moslims niet meer mogen veroordelen. Op diezelfde wijze wordt telkens op overdreven wijze het Nederlandse volk voorgesteld als een volk van slavendrijvers, rijk geworden door het leed van de zwarte slaven. En dat ze een Zwarte Piet hebben, bewijst hun hedendaagse walgelijkheid. Niets geleerd van dat slavenverleden. De welvaart van de zeventiende eeuw kwam in werkelijkheid nauwelijks van de slavenhandel. Amsterdam werd rijk door de stapelhandel met de Oostzee, en met de handel in specerijen in Nederlands Indië. Met het opleggen van deze nieuwe leugens over de Nederlandse geschiedenis, dienen we onze geschiedenis uit te vlakken, en daarmee onszelf. Het volk moet vermoord worden, want het volk is een gevaar voor de nieuwe status quo van een internationalistische elite.

Het is dus taak een geloofwaardig en eerlijk tegenverhaal op te zetten. Een echt verhaal van het Nederlandse volk, dat meer is dan klompjes en molentjes. Aan het werken van dit nieuwe verhaal moet naar mijn idee hard gewerkt worden. Het is vijf voor twaalf. Het volk is bijna dood.