Door Joost Niemöller
Bij Buitenhof ging het over de ‘verkrachtingscultuur’ in Nederland. En daarmee werd gedoeld op Nederlandse studenten die flauwe grappen maken. Er zaten drie zeer bekakt sprekende dames aan tafel, plus de zeer bekakt sprekende presentatrice, die het allemaal met elkaar eens waren: De verkrachtingscultuur onder Nederlandse studenten is een enorm probleem, dat aangepakt moet worden, bijvoorbeeld door een advertentieboycot van de site Geenstijl.
In wat voor wereld leven deze dames?
Zouden ze er wel eens van gehoord hebben dat het woord ‘verkrachting’ niet eens voorkomt in de koran omdat vrouwen op het gebied van seksualiteit niet geacht worden een eigen wil te hebben?
Hebben deze Gooise vrouwen ooit wel eens stilgestaan bij wat er in Keulen gebeurde?
Hebben ze zich ooit afgevraagd waarom zwarte mannen zoveel vrouwen verkrachten?
Waarom verkrachting in India aan de orde van de dag is?
Zouden ze wel eens gehoord hebben over het Rotterham verkrachtingsschandaal? Dames, zelfs jullie BBC schreef er al eens over!
Zouden ze wel eens gehoord hebben over de verkrachtingsepidemie in Zweden als gevolg van de immigratie uit Afrika en het Midden Oosten?
Ik vrees dat ze daar allemaal best over gehoord hebben. Maar het staat niet op hun scheef afgestelde moraalradar. Het komt simpelweg niet in ze op om niet-Westerse mannen te beschuldigen van een verkrachtingscultuur. Het kan niet, het mag niet, ‘dat zouden we niet moeten willen met zijn allen.’ (Dat laatste is een gevleugelde uitdrukking in de linkse wereld, wanneer censuur afgedwongen moet worden.)
Er zit in hun hoofd een muur die verder denken onmogelijk maakt. Die muur heet ‘racisme.’ Natuurlijk levert dat in hun hoofd een stress veroorzakende verkramping op, want er is steeds meer energie nodig om de werkelijkheid weg te drukken.
Die stress uit zich dan in agressie over meligheid van studenten. En deze wordt collectief beleefd door het mobiliseren van kranten en tv programma’s.
Dat alleen al aan te zien veroorzaakt schele hoofdpijn. Het is een typische uiting van een decadente ondergangscultuur die haar eigen ondergang heus wel aan voelt komen, maar zich ook machteloos voelt, en betrapt over de eigen verdwazing, angstig over niet ter zake doende details begint te piepen.
LAATSTE REACTIES