De PVV versus 50 Tinten Regentengrijs

Dick Kraaij

 

U mag de meerderheid niet volgen in het kwaad. (Exodus 23 vers 2)

 

Wee hun die het kwade goed noemen en het goede kwaad; die duisternis voorstellen als licht, en licht als duisternis… (Jesaja 5 vers 20)

 

…welke gemeenschap is er tussen licht en duisternis? (2 Korintiërs 6 vers 14)

Vanuit het Ministerie van Wildersbestrijding ontvingen we het volgende bericht: “PVV vindt weinig steun”. In de de twaalf Provinciale Staten is het de partij die verreweg het minste aantal moties zag aangenomen. Dat zal feitelijk juist zijn, maar duiding ontbrak nagenoeg. Zo ging van het bericht de suggestie uit: Stemp de Tegenpartij niet, want ze maakt niks klaar.

Hoe belangrijk duiding is – die niet in de eerste plaats een onbezoldigd betrokken burger als ik, maar gewoon ‘de journalistiek’ moet geven – blijkt uit het volgende, nauwelijks verzonnen voorbeeld. Stel, u bent als volksvertegenwoordiger in Regioland op grond van uw programma en maatschappelijke, economische en wetenschappelijke overwegingen tegen windmolens. U wilt er geen vijftig in uw gebied, nee, zelfs niet één. Het heeft geen zin om met u een gesprek aan te gaan over de plek waar van vijftig (of achtenveertig, of vijfenveertig of veertig, …) van die krengen moeten komen. Moeten ze bij Boer Bert in zijn weiland, of aan de rand van het kleinste dorp? Langs de N911, de enige autoweg die Regioland doorkruist? Of langs de oever van het meer? U hebt geen idee – er komen wat u betreft geen windmolens.

Het eind van het liedje: die monsters komen d’r toch. (Toplocatie is de N911. Daar komen de meeste. De rest komt langs Het Meer – met een slag om de arm. Als de nimby’s zich niet koest houden, gaan er een paar naar het land van Boer Bert.)

U staat met lege handen… maar wat was ook alweer uw mandaat?

De trieste uitkomst is niet zo vreemd, want uw partij is weliswaar nipt de grootste in Regioland, met 25 van de 75 zetels in het deelparlement, maar de rest is voor. Dat wil zeggen, vijftig regentenlikkers hebben voor gestemd, maar om uiteenlopende redenen. De een is hartstikke voor, want grijsgroen, de volgende is sowieso tegen gaswinning, want de vergrijzende rode kiezers lopen weg, een ander (van blauwgrijs) stelt dat de cost voor de baet uitgaat, en dat wind nu eenmaal ‘een kans moet krijgen’ om rendabel te worden, weer een ander is tegen alle schurkenstaten, van Oliesjeikistan tot Poetistan. Dan is er nog de fractie GM66 (Grijze Muizen alias Geen Mening; niet opgericht in 1966, maar 66 is een sexy nummer), die droogjes opmerkte dat ‘we de landelijke trend moeten volgen’. Uw partij, de enige en tevens grootste in Regioland die tegen windmolens was, lijkt met lege handen te staan.

Maar waardoor was uw club de grootste geworden? Omdat veel inwoners van Regioland ‘het zat’ waren. Ze zagen het onderscheid tussen de overige partijen vervagen en zich als kiezer buitenspel staan. Deze kiezers hebben u het mandaat gegeven om dwars te liggen, niet om mee te doen door met de rest mee te gaan in verlokking van redeneringen over klassieke politieke dilemma’s, de religie van het polderen en sprookjes over het bereiken van idealen via kleine stapjes. Dat wil niet zeggen dat uw partij altíjd dwars ligt. Dat zou óók weer ‘religieus’ zijn.

Dit laatste is een punt waarop ik later nog wel eens wil terugkomen. Interessant is dat de ChristenUnie, volgens hetzelfde nieuwsbericht, de meest effectieve oppositiepartij in de regio blijkt te zijn, gemeten naar aantallen aangenomen moties. Ook dat zal feitelijk juist zijn, maar onduidelijk blijft welke moties dat nu allemaal zijn. Maar ook: hoe zwaarwegend waren de dossiers waarin de ChristenUnie best wel of juist niet de juiste keuzes maakte? Ook hierop kunnen we later dieper ingaan.

Ruttes Kwartet van Kardinale fouten

Na de verkiezingen, a.s. woensdag, hoop ik duidelijk te maken waarom ik dan gestemd zal hebben wat ik gestemd zal hebben. Eén ding is zeker: ik ben mordicus tegen windmolens in mijn provincie en ik wil dat Rutte 2 zo snel mogelijk ten val komt. Rutte 2 is het kabinet dat een kwartet aan kardinale fouten heeft gemaakt:

 

1. De coalitie van VVD en PvdA ging voortvarend aan de slag zonder zich te bekommeren om het feit of ze wel een meerderheid in de Eerste Kamer hadden – dat is tenminste de indruk die eind 2012, begin 2013 is bevestigd in de media. Politiek Den Haag was vooral uitzinnig van vreugde – en het toekijkende buitenland met haar – dat het in het ‘roerige’ Nederland nog toch nog mogelijk bleek een coalitie van slechts twee partijen te vormen. En eerlijk is eerlijk, ik was in het begin ook eventjes onder de indruk. Gelaten was ik ook. Zo van: ‘Ach, misschien moet het zo zijn’.

 

2. Al gauw daarna kwam het zorgpremieoproer in de achterban van de VVD. Rutte had blijkbaar een troefkaart uit het spel van Tarot Bos weggegeven aan de PvdA. Even niet goed opgelet, even niet gerekend op zoveel verzet uit eigen kring.

 

3. Vervolgens begon de regering toch meer over de positie van de Eerste Kamer na te denken. Er werd steun gezocht en gevonden bij drie extra, zgn. constructieve partijen. Dankzij onze ‘onafhankelijke’ media gaat dit trio de geschiedenis in als de Constructieve Drie. Dat is beslist geen neutrale term. Sommige spreken van de Destructieve Drie, of de Foppositie. De beste, feitelijke en onbevangen benaming is echter Favoriete Oppositiepartijen (FOP). Omdat het een feit is dat ze door het kabinet leuk worden gevonden, en ze toch nog enige oppositie voeren. Hoe dit ook zij, er werden niet-regeringspartijen losgeweekt van hun zuivere taak: het voeren van oppositie in de Tweede Kamer, waarbij hun steun niet bij voorbaat vaststaat. Dat het FOP-virus daarmee de overkant van het Binnenhof bereikte, is nog het allerergste. Leden van de Eerste Kamer bij voorbaat gevraagd kabinetsplannen te steunen. Deze move luidt het failliet van de senaat in.

 

4. Toen het – tot verrassing van velen – alsnog een keer misging in de Eerste Kamer, ging Rutte 2 opnieuw in de fout. Nogmaals, ze hebben duizend-en-een fouten gemaakt, maar we hebben het nu over het Kwartet van Kardinele faux pas. De geschiedenis is nog vrij bekend: drie dissidente PvdA-senatoren deden eindelijk waarvoor zij waren ingehuurd en stemden om inhoudelijke redenen tegen een wetsvoorstel waarin de zgn. vrije-artsenkeuze aan banden werd gelegd. Waarop het kabinet doodleuk aankondigde dan wel met een Algemene Maatregel van Bestuur te komen, om het zorgplan alsnog door te drukken.

 

De samenstelling van de Eerste Kamer weegt voor mij zwaar. Om die reden ga ik ook onder protest naar de stembus. Via de Stemwijzer en andere kieshulpen kom ik voor de provincie op een andere partij uit dan voor de Eerste Kamer. Als ik wil dat ‘oprutte’ dankzij de samenstelling van de nieuwe senaat dichterbij komt, moet ik X stemmen, terwijl ik de controle van het bestuur van de de provincie het liefst niet in handen van X maar van Y leg.

 

Provinciale verkiezingen, jazeker. Maar ik wil geen FOP in de senaat 

Het is niet mijn bedoeling de rol van de Eerste Kamer in mijn eigen voordeel uit te leggen. Ik heb altijd geleerd dat senatoren eerst en vooral wetsvoorstellen op hun inhoud en deugdelijkheid beoordelen, en niet of ze zijn ingediend door vriendjes of door vijanden van de overkant. Dat zal dus ook moeten gelden als in de nieuwe Eerste Kamer een ZOP (Zuivere Oppositiepartij) gaat kijken naar een nieuw wetsvoorstel. ZOP CDA heeft ook aangekondigd dat te zullen doen. Natuurlijk ligt het wel voor de hand dat met name de ZOP’s PVV en SP en in mindere mate het CDA diverse plannen (maar dus niet alle) zullen wegstemmen. Dat nu, daar willen Rutte c.s. niet mee leven, en dat is schaamteloos. Ze eisen zelfs bijna dat het CDA een FOP wordt.

Gecombineerde verkiezingen voor provincie en Eerste Kamer zijn niet meer van deze tijd. In een periode van verzuiling luisterde het ongetwijfeld minder nauw. Nu zijn zowel kiezers als kamers op drift. Dat is een omstandigheid die me bar weinig bevalt, maar waarop ik dezer dagen wel moet reageren. Thuisblijven op 18 maart is geen optie.