door Guillaume Faye

 

De stelling die ik hier poneer is : Vladimir Poetin hanteert een visie op Europa, op de rest van de wereld, alsmede op de soevereiniteit van Rusland welke dezelfde is die president de Gaulle indertijd hanteerde. Logischerwijze komt Poetin zodoende in botsing met de hegemonie van Washington en de Angelsaksische landen [v1] en net zoals De Gaulle in zijn tijd, wordt Poetin voorgesteld als een gevaar en een vijand. In werkelijkheid is hij onze beste bondgenoot.

De demonisering van Poetin.

De journalist Pierre Rousselet van ‘Le Figaro’ heeft een artikel geschreven, getiteld “De wereld zonder regels van Vladimir Poetin”.  (30 oktober 2014). Hierin schrijft hij aan het eind van een vurig betoog dat Poetin  ‘met geduchte behendigheid speelt met zijn vermogen om te irriteren in een wereld waar regels steeds minder van invloed zijn.’ Hij wil daarmee zeggen dat het Kremlin het internationale recht schendt naar aanleiding van de crisis in de Oekraïne. Poetin drijft de spot met de hele wereld en hij gebruikt, wellicht zonder het te weten, de methode van de stalinistische propaganda, die der omkering van de werkelijkheid. In werkelijkheid wordt die methode juist toegepast door Washington en de volgzame Europese Unie. De wereld van Poetin is niet zonder regels, integendeel, er bestaan voor hem wel degelijk regels. De wereld zonder regels is die van de buitenlandse politiek van de VS sinds de bombardementen op Servië door de NAVO en de affaire Kosovo.

Poetin wordt voorgesteld als de ‘Nieuwe Tsaar’, dat wil zeggen, als een autocraat die niet verkozen is door het volk. Maar Poetin is regelmatig opnieuw tot president verkozen met een meerderheid, die aanzienlijk  groter was dan die van zijn ambtgenoten. Indertijd (in Frankrijk) had de politieke linkerzijde generaal de Gaulle ervan beschuldigd dat hij een fascist was – in het bijzonder in mei 1968. Uit diezelfde hoek komen nu tot vervelens toe de beschuldigingen tegen Poetin. En zij die Poetin en Rusland diaboliseren, met name al die NAVO-gezinde en ‘democratische’ groeperingen, hebben er geen enkel probleem mee om goede verstandhoudingen en allianties te onderhouden met allerlei dictatoriale regimes in de wereld.

De anti-Russische toorn der Angelsaksische landen.

Verbannen uit de G8, werd Poetin vijandig onthaald op de top van de G20 in Brisbane, Australië op 15 en 16 november 2014. Hij verliet de bijeenkomst voortijdig. Volkomen begrijpelijk als je zo negatief bejegend wordt. Maar de media maakten ervan dat ‘dat Poetin de westelijke landen bespotte en provoceerde.’  Nog ongelooflijker was het feit dat de eerste minister van Australië, Tony Abott, (ok hij loopt aan de leiband van Washington) Rusland bij de opening verweet dat Poetin de verloren glorie van het Tsarendom of van de Sovjet-Unie wilde herstellen. Deze opmerking was gewoonweg schandalig: Het zou Rusland dus verboden zijn om opnieuw een grootmacht te willen worden. Alleen de VS zou het alleenrecht hebben op de staat van grootmacht. Rusland moet maar tevreden wezen met zijn status van regionale macht, onderworpen aan de Pax Americana. Poetin ondergaat van de Angelsaksische landen dezelfde behandeling als destijds Generaal de Gaulle. En voor Poetin is dat des te heftiger, aangezien Rusland veel groter is dan Frankrijk.

Tijdens het treffen in Brisbane hebben de Angelsaksische landen Poetin en Rusland ernstig beledigd. Het betrof hier de president van de VS en de eerste ministers van Groot-Brittannië, Canada en Australië (alle drie vazallen van Washington). De Russische president werd ervan beschuldigd het internationale recht te schenden, zijn woord te breken en een naburig land aan te vallen. Allemaal beschuldigingen die geen recht deden aan de realiteit.

Zij hebben hem gedreigd de economische sancties tegen Rusland te verzwaren, als hij door zou gaan om de separatisten in de Oost-Oekraïne  te helpen – terwijl het om het leger Kiev, aangemoedigd, bewapend en van advies voorzien door de Angelsaksische landen, verantwoordelijk is voor de militaire agressie.

Daarnaast hebben de Franse president Hollande en vooral Angela Merkel te Brisbane langdurig geprobeerd om te onderhandelen met Poetin, om de rust in de internationale verhoudingen terug te krijgen. Helaas durven noch Frankrijk noch Duitsland tot het uiterste te gaan daarbij. Ze beoefenen een zwakke en angstige diplomatie. Ze offeren hun eigen belangen op om de Angelsaksische landen te behagen. We herhalen hier slechts dat de Oekraïense affaire het resultaat is van Amerikaanse provocatie ( zie ook de artikelen op mijn blog over dit onderwerp) en dat de (illegale) sancties tegen Rusland, slaafs gevolgd door de Europeanen, Amerika en China in de kaart spelen ten nadele van de EU.

Het meest verwerpelijk is de afwezigheid van de Verenigde Naties in de oplossing van de Oekraïense crisis. Zoals in Kosovo en Irak is de VN terzijde geschoven, wat een schending is van haar handvest en alle internationale verdragen. De VN is vervangen door het eenzijdige Amerikaanse handelen en het Amerikaans imperialisme. De Zuid-Koreaan Ban Ki-Moon, de secretaris-generaal, is volledig afwezig in de internationale diplomatie. Iedereen weet dat deze kleurloze figuur een creatie van Washington is, zoals ook John Bolton, oud-ambassadeur van de VS bij de VN, heeft toegegeven in zijn memoires. Sinds de Balkan-oorlog van 1999 is de Veiligheidsraad van de VN compleet op een zijspoor gezet door Washington.

 

De valklem ‘Oekraïne’, klaar gezet voor Rusland.

De militaire escalaties, die zijn ontstaan in de Oekraïne, zijn de schuld van het Oekraïense leger en niet van de pro-Russische separatisten van Donetsk en de Donbass [v2]. Kiev was begonnen met artillerie-beschietingen, vlak bij Shakhtars’k, op de locatie waar vlucht MH17 van Malaysia Airlines was neergestort op 17 juli 2014. Het leek erop alsof Kiev een objectief onderzoek van het gebied wilde dwarsbomen. In 7 maanden tijd hebben de schermutselingen inmiddels 4000 doden geëist, voor het   merendeel burgerslachtoffers. Het protocol van Minsk, dat voorzag in een staakt het vuren en dat op 5 september ondertekend werd door Kiev en de separatisten, werd geschonden door de Oekraïense regering. Kiev werd opgehitst door de onverantwoordelijke politiek van Washington en Europa. Amerikaanse soldaten zijn aanwezig in de Oekraïne. Zij spioneren daar, fabriceren valse onjuiste rapporten en poken het vuurtje op. Zo drijven zij de Oekraïne in de richting van een oorlog met Rusland.

Men beschuldigt Rusland op dit moment ervan tanks, zware wapens en onherkenbare strijders te leveren aan de Russisch sprekende opstandelingen van de Donbass en Donetsk. Waar of niet, deze militaire hulp lijkt me logisch, als ik me verplaats in Poetin’s situatie: Kan men ongevoelig blijven bij aanvallen tegen landgenoten die in een naburig land verblijven? Liever dan rond de onderhandelingstafel te gaan zitten om de moeilijke kwestie Oekraïne op te lossen in het kader van internationale instituties, heeft het Westen ervoor gekozen om een crisissfeer te ontwikkelen. Dit alles onder Amerikaanse leiding, waarbij de schijn opgehouden wordt van een hypocriet, pseudo-pacifistisch overleg.

Er is nooit sprake geweest van annexatie van de Krim. Er is een referendum geweest, waarin gestemd werd over de teruggave van een Russische provincie die in 1954 op autoritaire wijze was losgeweekt. De terugkeer van de Krim tot Rusland heeft nooit de internationale orde bedreigd. Daarentegen heeft de Amerikaanse invasie van Irak de internationale orde ernstig verstoord en het Midden-Oosten in vuur en vlam gezet. De mensen die het zo goed menen te weten in Washington zijn dezelfden die deze wanordelijkheden veroorzaken. Voor een kwart uit cynisme en voor driekwart uit naïef idealisme en domheid.

Wat betreft de sancties van de EU tegen Rusland, in feite opgelegd door de VS, merkt Renaud Girard op ( Le Figaro, 11 november 2014) dat Rusland er ongetwijfeld onder lijdt, maar de Europeanen eveneens; ‘De EU heeft elke diplomatieke soepelheid verloren. Dit bleek uit het onvermogen van de EU om te reageren op de inleidende voorstellen van Poetin, zoals verwoord tijdens de top van Milaan op 16 oktober 2014.’

De werkelijke reden achter deze diplomatieke starheid van de EU is dat deze aangestuurd wordt door Washington.

 

 

De Amerikaanse propaganda tegen Poetin.

De Amerikaanse Fiona Hill, leidinggevende in het Brookings Instituut (een voelhoorn van de CIA) gespecialiseerd in Rusland en co-auteur van een boek over Poetin, heeft anti-Russische verhalen verspreid die zeer verhelderend zijn. Grofweg komt het erop neer dat men Poetin beschuldigt van kwalijke zaken, waaraan men eigenlijk zelf schuldig is. Zij zegt: “Poetin heeft al onze acties als een dreiging geïnterpreteerd hetgeen hem ertoe gebracht heeft een offensieve politiek in stelling te brengen ter verdediging van zijn belangen. Deze bestaat eruit om telkens zijn grenzen ietsje verder te leggen om te bezien waartoe men in staat is.”  Deze politicologe zegt dus eigenlijk dat het voor Rusland niet legitiem zou zijn, om zijn belangen te verdedigen. Alleen de VS zou het recht hebben om zijn belangen te verdedigen. Niet de andere landen. En wat bedoelt ze eigenlijk met “al onze acties“ ? Het is eigenlijk een bekentenis. Want het gaat hier om de propaganda die gevoerd wordt door de Amerikaanse netwerken, om Centraal Europa te destabiliseren. Dit proces is al gaande sinds 1991.

Het is de VS die een nieuwe koude oorlog met Rusland zoekt en het is de VS die de onafhankelijkheid en Russische macht in de kiem probeert te smoren, zoals elke Euro-Russische alliantie. Ondertussen stelt onze Amerikaanse politicologe dat Rusland een bedreiging is voor geheel Europa en voor het Westen. Een verzinsel dat centraal staat in de huidige NAVO–gezinde propaganda. Poetin demoniserend gaat ze verder: “Poetin is niet alleen een gevaar voor de onafhankelijkheid van de Oekraïne en de Europese veiligheid, maar hij is een gevaar voor het Europese politieke bestel. Het is volkomen duidelijk dat het zijn doel is om de Europese instituten en de democratie in diskrediet te brengen. Ook wil hij de NAVO in diskrediet brengen, waarvan het bestaan gezien wordt als een gevaar.” Zij beschuldigt Poetin, aan het hoofd van een ‘gevaarlijke en corrupte macht’ te staan, dat hij afkomstig van de KGB, dat hij de Europese bewegingen wil manipuleren, dat hij een vetorecht wil bezitten in de ruimte die het Russische Rijk en de USSR besloeg, en, -volstrekte waanzin- dat hij ‘het nucleaire pistool op tafel legt.’

Vervolgens stelt ze: “Als wij niet onze  kracht tonen middels onze trans-Atlantische verbondenheid, dan zullen we zeker verliezen, want Poetin zoekt tweespalt.”

Het is niet de trans-Atlantische band die belangrijk is voor Europa – deze is een bron van onderwerping – het is de Europees-Russische. De propaganda van Washington bestaat eruit om de Europeanen te verbluffen door het creëren van een zinsbegoocheling, voorstellende het Russische gevaar. Wij krijgen wat wij verdienen: Liever dan onafhankelijk en krachtig te zijn teneinde rustig met Rusland de zaken te regelen in een ‘gemeenschappelijk huis’ , alsmede alle continentale problemen die zich voordoen ( zoals de Oekraïne) , geven wij er de voorkeur aan ons aan Washington te onderwerpen, deze onechte beschermheer.

Het uiteindelijke doel van Amerika, begrijpelijk en logisch vanuit hun standpunt, is om onze overheerser te zijn. Men werpt zich op als onze pseudo-beschermer teneinde ons beter te kunnen onderwerpen.

In een volgend artikel, met de titel ‘De Amerikaanse strategie tegen Rusland en Europa,’ zal ik dieper in gaan op dit belangrijke punt. De Amerikaanse buitenland-politiek is er op gericht om voortdurend permanente conflicten te creëren. Altijd onder het voorwendsel van ‘vrede en democratie.’ Maar dat is niet het belang van Amerika zelf, dat wil zeggen van de Amerikaanse bevolking.

 

Het Poetinisme, oftewel het Russische Gaullisme [v3].

Frédéric Pons toont in zijn essay gewijd aan Vladimir Poetin  (Poutine,  Calmann-Lévy) duidelijk aan  – wat ook de mening mag zijn die men over zijn politiek heeft – dat deze man een echt staatshoofd is, dat hij een wereldomvattende visie heeft op zijn land en op de wereld en dat hij de toekomst van zijn land stelt boven zijn persoonlijke carrière. Hij is een patriot in de echte zin van het woord. Hij heeft ene visie, en, zoals De Gaulle, is hij bijzonder pragmatisch. Hij heeft niets weg van een verhevene of een fanaat, in de trant van Robespierre, Lenin of Hitler. Hij lijkt helemaal niet op de catastrofale G.W. Bush, karikatuur van een domme cowboy. Hij lijkt ook in geen enkel opzicht op de Westerse politici (in het bijzonder de Franse) die van mening veranderen naarmate hen dat uitkomt bij hun carrière. Poetin is, zoals De Gaulle, een staatsman dat wil zeggen dat hij zich op de eerste plaats bewust is van de historische dimensie van zijn functie.

De Russische diplomatie van Poetin en van de minister van Buitenlandse Zaken, Lavrov, lijkt op meerdere punten op die van Generaal de Gaulle;

• Openstaan en bereid zijn je open te stellen in de richting van meerdere landen. Tevens verzet tegen de Amerikaanse hegemonie. Amerika is niet de politieagent van de wereld, want dat loopt slechts uit op catastrofes.
• Het herwinnen van de status van grote mogendheid en van nationale soevereiniteit.
• Weigering van Amerikaanse inmenging in de zaken van continentaal Europa.
• Vijandig gezind jegens de NAVO.
• Werken aan de opbouw van een Europees-Russische economische handelsruimte.
• Voorkeur voor de continentale band boven de trans-Atlantische band.
• Hieraan kan men op binnenlands beleid toevoegen: Verdediging van de etnisch-culturele identiteit en tradities, verbonden middels technisch-wetenschappelijke kennis en innovatie-vermogen.

De overeenkomsten tussen Poetin en de Gaulle zijn talrijk. De doctrine, die Poetin uitdrukte op 24 oktober 2014 tijdens zijn voordracht voor de Valdaï-groep [v4], is de herbevestiging van gaullistische principes omtrent internationale betrekkingen en vrijheid in Europa.

Het gaat beslist niet om Russisch nationalisme, zoals de Amerikaanse propaganda beweert, hetgeen dan weer wordt overgenomen door de media en de politiek in West-Europa.

Poetin beschuldigt het Westen ervan onder leiding van de VS, provocerende en destabiliserende acties te voeren, van de Oekraïne tot het Midden-Oosten, welke de wereldvrede bedreigen.

Hij is niet degene die het akkoord van Helsinki van 1975 heeft geschonden. Dit akkoord moest de stabiliteit in Europa een basis geven. Het diende ter ontspanning van de verhoudingen en om het einde aan de koude oorlog te realiseren. Dit akkoord werd echter geschonden door het Westen onder leiding van de VS. Objectief gezien heeft de Russische diplomatie nooit de Russische hegemonie gezocht, maar is deze altijd defensief ingesteld geweest. De Amerikaanse buitenlandpolitiek daarentegen is altijd offensief en oorlogszuchtig geweest. Dit te zeggen betekent geenszins dat men het echte Amerikaanse volk vijandig gezind is.

 

Conclusie : De band tussen Europa en Rusland.

De Fransen en ook de overige leden van de Europese Unie moeten hun echte onafhankelijkheid en band met Rusland gaan onderzoeken. Men moet derhalve ook nadenken over de echte bedreigingen. De echte bedreiging van Europa komt helemaal niet van Rusland, maar komt van de ongebreidelde immigratie onder de banier van de Islam, die alsmaar agressiever en radicaler wordt. Het tweede probleem dat we moeten ophouden met onze vrijwillige onderdanigheid tegenover Amerika. Amerika is echter steeds meer in relatief verval geraakt. Het is als een enorme ondergaande zon, altijd fascinerend, maar bezig om langzaam  uit te doven.

Indien Frankrijk bestuurd zou worden door een werkelijk gaullistische regering, zou het de eerste partij zijn om het Oekraïense probleem op vredige wijze te willen regelen en om te kiezen voor samenwerking tussen Frankrijk en Rusland. Ook zou het de overige Europese partners erbij willen betrekken. Zonder vijandig te zijn tegen de VS zou ik willen zeggen: Laat hen hun eigen leven leiden. Onze enige kans, onze enige oplossing is om na te denken over de mogelijkheid van een samenwerkingsverband met Rusland. Wij behoren tot hetzelfde volk, tot dezelfde beschaving, wij hebben een gemeenschappelijk lot.

Noot van de vertaler :

v1.  Angelsaksische landen : Hieronder verstaat men doorgaans de Verenigde Staten van  Amerika  (VS) , Engeland,  Australië, Nieuw-Zeeland en Canada.

v2. De Donbass is het gebied in het oosten van de Oekraïne, dat ruwweg ligt tussen Donetsk en Luhansk.

v3. Gaullisme : Het Gaullisme streeft naar een sterke nationale republiek, eenheid, en een sterk presidentschap. Het is dus een soort van politieke visie, die men kan aanhangen.

V4. Valdaï-groep : genoemd naar de stad/streek, waar deze bijeenkomsten gehouden worden.

 Het oorspronkelijke artikel verscheen op 12 november 2014 op:

http://www.gfaye.com/poutine-le-de-gaulle-russe/